PTT’de öylesine bir gün işte…
PTT, ne iş yapar diye sorarsanız.
Mektup taşır.
Telgrafınızı ulaştırır.
Faks çekilir.
Para gönderirsiniz.
Koliniz en emin biçimde alıcıya ulaştırılır.
Kıymetli evraklarınız, iadeli taahhütlü veya APS ile güvenli ve çabuk gider.
Döviz bozdurursunuz.
Gazete, dergi, kitap, en seri biçimde okuyucuyla buluşur (!)
İşte orda biraz dur.
Ben de öyle bilirdim. Öyle bildiğim için de 23 Ağustos Salı günü 380 kültürel bir dergiyi okuyuculara göndermek istedik. Haberleşme özgürlüğü, Anayasa’yla da güvence altına alınmış, en kutsal ve en önemli özgürlük… Bir kişinin mektubu, telgrafı, gazetesi, kişiye özel gönderisi, en değerli hakkı ve özgürlüğüdür diyerek, 380 derginin hepsini poşetleyip, üzerlerine adres etiketlerini yapıştırdık.
Böylesi bir kamu hizmetinin posta ücretinin bu denli pahalılığı ayrı bir konu. Şehiriçi ve yurtiçinin 900 bin; yurt dışının gemiyle 1.5 milyon, uçakla 3.5 milyon olması zaten başlı başına bir dert de… Bir de, 380 derginin postaya hazırlanması var ya; insanı tümden kahrediyor.
Poşetlerin üzerine bir de boş etiket yapıştırmamız söylendi. Üzerine pul yapıştırılmak içinmiş…
Onu da tek tek yapıştırıp hazırladık.
Bu poşetler, makineden geçmezmiş!
Her biri için 900 bin liralık pul yapışacakmış.
380 şehiriçi ve yurtiçi dergi için toplam 342 milyon liralık pulu da aldık.
Pulu da biz yapıştıracakmışız. Öyle dedi, görevli.
Bir 700 binlik, 2 yüz binlik… Etti mi 900 bin? Sür diline, vur beyaz etiketin üstüne, sür diline, vur beyaz etiketin üstüne. Daha 5’inci de oldu mu dil, 42 numara kösele gibi…
Baktık olacak gibi değil. Marketten iyi cinsinden bir bulaşık süngeri alıp, Kütahya yapımı bir porselenin içine koyduk. Şişeyle suyu doldurup, süngerin üstüne biraz biraz döktük. Bir 700 binlik pul, bas süngerin üstüne, yapıştır beyaz etiketin üstüne… 2 yüz binlik pul, bas süngerin üstüne, yapıştır beyaz etiketin üstüne… Vesselam, dili kurtardık da; 700, sünger, etiket; 200, sünger, etiket, demekten kına geldi.
Valla yazıp, çizip, resimleyip, dizayn edip, bastırdıktan sonra, poşetleyip, adres etiketini yapıştırdıktan sonra, her birine de 900 bin lira verip, boş beyaz etiketi, 1 adet 700 binlik, 2 adet 100 binlik pulları da yapıştırıp, bu kadar derginin sırtlanıp PTT’ye götürülmesi de kamu hizmeti sayılmazsa, hangi iş sayılır bilemem.
Bitmez sandığımız poşetleme, etiketleme, pullama işleri valla bitti sonunda. Bu işler bitti de, çile bitti mi? Nerdeeee… Öyle kolay mı, dergi hazırlayıp, yazıp, çizip, vatandaşa “al oku” demek. Uzatmayalım; gittik PTT’ye “Ağbi buyur, alladık, pulladık, getirdik. N’olur sen de gayri gönder şunları üzerindeki adreslere” der bâbından benzer bir şeyler söylemeye kalktık ki; “Bunlar böyle gider mi… Cık, cık, cık…. Hani damgası. Bunların hepsi damgalanacak” denmesin mi? İyi, doğru da, bizde hâl mi kaldı hemşerim. Öldük, bittik, mahvolduk. Dünden beri 3-4 kişi bunları, poşetlemeyle, etiketlemeyle, pullamayla uğraştık” diyecek olduk ki; “Valla siz bilirsiniz, benim şimdi çok işim var. Burada yalnızım. İşim ne zaman biterse, o zaman damgalar, göndeririz” cevabını alınca, “Yahu madem yetişemiyorsun, şefine, müdürüne söyle sana yardımcı versin” demeye kalmadı, “O benim sorunum değil, siz gidip söyleyin” cevabını aldık. Bunca zahmetten sonra bir de gidip, şef, müdürü laf anlatıp, bir de onların “yok personel yetişmiyor da, yok makine kâfi gelmiyor da” şikayetlerini dinleyeceğimize, aldık mührü elimize… Tuuu… Bir ıstampaya, iki pula, bir ıstampaya, iki pula…Yer misin, yemez misin? Poşetlemenin, etiketlemenin, pullamanın ne kadar hıncı varsa, puldan çıkardık. O zavallı pullar, ne çekti elimizden… Pul, pul olalı, böyle zulüm görmemiştir.
İnanmayacaksınız ama, mühürleme işi de bitti sonunda… Biz de bittik tabi. Mühürleme biter, biz biteriz, ömür biter de… Dergi gönderme işi biter mi? I-ıh, bitmez. Valla da bitmez, billa da bitmez.
“Bitti” deyip, görevliye biraz tebessüm eder gibi olduk. “Şimdi bunları, karşı koridordaki soldan ikinci odaya götürün” dedi. O öyle dedi de, bizde ne ayakta duracak, ne karşı odaya gidecek hâl kalmadı. Kalsa kalsa edecek 2 çift laf kaldı, onu da söylemesem, çatlar ölürdüm. “Tüm bunları biz yaptık da, siz ne iş yaparsınız burada Allah aşkına?”… Cevap hazır: “Size iyilik de yaramaz. Size o kadar yardımcı oldum. Pul verdim, mühür verdim. Damgalamak için boş masa gösterdim. Ama yine de yaranamadım”.
Aslında doğru söylüyor adamcağız. Biz insanlar, bazen çok nankör oluyoruz. Adam bizim için neler yapmış, biz hâlâ kıymetini bilmiyoruz… İyi, güzel, hoş da sevgili kardeşim, Bu kadar işi ben yapacaksam, sen ne işe yararsın ki? Ya da, bu kadar zaman harcayacağıma o dergileri adreslere tek tek dağıtır (Zaten çoğu şehiriçi) o 342 milyon lira da cebimde kalırdı.
Gayri dayanacak hâl kalmadığından, “Koridorun soldan ikinci odasına siz götürün, bizden umut yok artık” dememizle birlikte, “Siz yine dergi getirirsiniz nasıl olsa” cevabını anında aldık.
Karşılıklı inatlaşıp, gelecek ayki derginin dağıtımında buluşmak üzere randevulaşıp (!) ayrıldık. Artık, şefi, o görevliye bir yardımcı mı verir; başmüdür bunca işi yaptığımız için karınca kararınca bize bir mesai mi yazar; yoksa o işleri yine biz mi yapıp, aynı ızdırabı çeker miyiz, gelecek ayki dergi dağıtımında buluşmayı bekleyip göreceğiz.