Uyumsuz gecelerin þenþakrak sohbetlerinde, çocuklarýn huzurla uyudugu kuru gürültüde, ben senden saklanmaktaydým. Cevaplarý bilinmeyen ve asla da bilinmeyecek olan çengel bulmacalarýn ucundan düþerken, kafam kanarken ve cebimde doktor için beþ kuruþ bile yokken aklýma sen geliyordun.

Kýrýlan kemiklerin iç gýcýklayýcý çýtýrtýsýnda ve bir gezginin sýrt çantasýnda yada bir kuzgunun dal çatýrtýsýnda senin gölgeni kaybettim. Aðlayan çocuklarýn çaresiz iç çekislerinde ve ayakkabýsýnýn arkasýna basan yan kesicilerin boþ ceplerinde ve hiç benim olmayan gökkubbeli düþlerde kendimi kaybettim.

Ne seni ne de kendimi aramak için güç bulamadýðým jenaratörlerde, boþ kalplerde, hissiz fahiþelerde ve sayýsýz yýldýzýn süsledigi gecelerde bir an olduðum yerde kaldým ve olmadýðim yerleri içimden sayarak son nefesim sandýðým nefesi verdim. Ama sen almadýn.