Bugün gökyüzü turuncu ve hava durgun. Penceremin önündeki büyük aðacýn bir tek dalý bile kýpýrdamýyor. Bu sýradýþý duraðanlýk, nesnelere tuhaf bir netlik kazandýrýyor. Öyle ki, yapraklarýn üstündeki damarlarý bile rahatça görebiliyorum. Dýþarýda ürpertici bir sessizlik var, herkes uyuyormuþ gibi. Oysa saat daha erken ve hava yeni kararmaya baþlýyor. Ýlerleyen saatlerde bu turuncu bulutlar muhtemelen yerlerini yýldýzsýz bir geceye býrakacaklar.
Telefonum çalmýyor. Dýþarýdaki sükunetle anlaþma yapmýþ gibi, ses çýkarmaktan korkuyor. Bu durumda ben de, her hareketimi uyumu bozmamak için titizlikle planlýyorum. Bardaðý masaya tüy gibi yavaþ býrakýyorum, parmak ucunda uysal adýmlar atýyorum ses çýkarýp birilerini rahatsýz etmekten kaçýnarak. Ama yalnýz yaþadýðýmý hatýrlayýnca, kendimi delirmeye yakýn bir yerlerde buluyorum. Ve günlük-olaðan yaþantýma kaldýðým yerden devam etmek için, daktilomun baþýna geçiyorum.
Lanet olsun, daktilo! Dünyada en çok ses çýkaran yazým aracý olmalý. Bu deli saçmalýðýndan önce, yarým býraktýðým öykümü yazmaya devam etmek istiyorum ama bir türlü parmaðým H harfine basamýyor. Sanki bastýðým anda kocaman bir H, dairemi yýkýp üstüme düþecek ve bu gürültüyle evrenin dengesi bozulacak, bunun sonucunda çýkacak bütün savaþlardan ben sorumlu olacakmýþým gibi geliyor.
Tedirginlikle karþýmdaki canavar daktiloya bakýyorum. ‘Eskiciden aldýðýmda oldukça masum gelmiþti’ diye düþünüyorum. Evet, biraz eski ve pis olabilir ama hiçbir zaman bir canavarmýþ gibi görünmemiþti bana. Þimdi ise, insanlarýn huzurunu kaçýracak, nükleer bir bombanýn etkisine eþit desibele sahip bir savaþ makinesi gibi duruyor önümde. Ne yapmam gerektiðine karar vermem gerekiyor bir an önce. Yoksa aklýmdaki H ile baþlayan o güzel cümleyi unutup kaçýracaðým. Ne kadar saçmaladýðýmý fark edip bir þekilde cesaretimi kazanana kadar kendime geçici bir çözüm buluyorum. Bir kaðýt alýp aklýmdaki cümleyi oraya yazýyorum. Bu paranoyak delilik geçene kadar hikayeme, kaðýt üstünde devam edebileceðime karar veriyorum. Ama iþte þans o ki, bende de tuhaf bir alýþkanlýk var. Daktilodan kaðýda geçtiðimde, bu tek düze kalem tutma eylemine alýþkýn olmayan kaprisli parmaklarým, beynime “yazamýyorum” þeklinde sinyal gönderiyor. Bu sinyali algýlayýp, maalesef haklý olduðuna karar veren kortex, iletildi ve kabul edildi raporunu parmaklarýma gönderiyor. Ve bu durum karþýsýnda saçmalayan parmaklarým, kalemi yazým aracý olarak kullanmak yerine, hokkabazlýk yapýp çevirmeye baþlýyor. Beynim buna içten içe gülerken, açýkçasý ben hiç de eðlenmiyorum. Þu kahrolasý öyküyü bitirmem gerek diye düþünerek konsantre olmaya çalýþýyorum. Ama bedenimin benden baðýmsýz yaptýðý tüm hareketler algýlarýmý karýþtýrýyor ve konsantre olmak ne kelime, düþünemiyorum bile. En sonunda pes ediyorum ve kalkýyorum. Ayaklarýmýn, yürümek için sözümü dinlediðine ve el parmaklarýmý örnek almadýðýna seviniyorum. Mutfaða gidiyorum, uzun bir gece olacaðý için kendime bir kahve hazýrlýyorum. Su ýsýnýrken, camdan dýþarý bakýyorum ve bu ölümcül sessizliðin nedenini arýyorum. En azýndan canlý bir varlýk görmek için bakýyorum. Bir dolu kuþ görüyorum, çatýnýn üstünden uçuyorlar, sessizce! Nedir bu gezegenin derdi? Ben miyim acaba?
Sýcak kahve gibi kokan 'sýcak kahvemi' alýp masama geri dönüyorum. Çünkü sýcak kahve ancak sýcak kahve gibi kokabilir. Yazmak için canavarýn karþýsýna oturuyorum. O sýrada caddeden bir kamyon geçiyor, hýzlý ve gürültülü bir motor guruldamasý duyuluyor. Yazmanýn tam sýrasý. Hey, þuna bakýn! Ýþte uslu bir daktilo diye buna derim! H harfine basacak parmaðýmý kaldýrýyorum ve bir kere de basýyorum. Kesik ve tok bir ses sonrasý sayfada öylece bir H beliriyor. Geçen kamyondan ve ilk parmaðýn hareketinden cesaret alarak, yanýmdaki boþ sayfaya not ettiðim cümleyi bir kerede daktiloda yazýyorum. Cümle bittiðinde, istemsizce duruyorum ve sanki bir þeyi beklermiþ gibi þüpheyle havayý dinliyorum. Tavan hala tepemde. Daha nükleer savaþ çýkmamýþ. Þikayetçi olan yok gibi. Evren hala dengede görünüyor. Paranoyakça saçmaladýðýmý kendi yüzüme bir kere daha gururla vurduktan sonra yazýma geri dönüyorum.
Evcilleþtirdiðim daktilo mu, yoksa zihnim mi merak ediyorum. Sanýrým asýl canavar olan, hayal gücüm. Küçükken, gece yataðýma uzandýðýmda, araba farlarýnýn perdenin arasýndan geçip karþýmdaki duvara yansýmasýný izlerdim. Bir süre sonra, duvardaki gölgelerden hayal ürünü olan þekiller çýkarýrdým. Ki bunlar nedense her zaman þirinlikten uzak imgeler olurdu. Mesela yarasalar görürdüm, tabi bu küçük yaratýklar vampirleri çaðrýþtýrdýklarý için sabaha kadar boynuma sýkýca çektiðim yorganýn içinde terleyerek uyumak zorunda kalýrdým. Evde yalnýz kaldýðým zamanlarda, üst kattaki komþunun sifon sesini olasý bir saldýrý paniði ile karþýlayýp, ekmek býçaðýyla bütün evi dolanýrdým. Daha da kötüsü o kocaman býçaða sarýlýp uyurdum. Bir sabah parça parça ve kanlar içinde uyanmadýðým için ya da sabaha uyanabildiðim için kendimi þanslý saymalýyým.
Belim aðrýyor. Dik oturmak için omurgamý zorluyorum. Sonunda þu hayal gücüyle ilgili zýrvalýklarý bir kenara býrakmaya karar verip, daktiloma bir bakýþ atýyorum. Yazmak için parmaklarýmý harflerin üstünde gezdiriyorum. O sýrada dýþarýdan, hýzla geçen bir arabanýn sesi geliyor. Tanrým, ne þans, iþte yazabilmek için ihtiyaç duyulan suni ses, penceremden içeri doluyor ve daktilomun sesini üstüne yukardan bir tente düþermiþçesine örtüyor.
Kendi kendime gülmeye baþlýyorum, ilginç deðil mi sanki bütün cümlelerim H harfi ile baþlýyor. Örneðin: harf, hayret, haykýrmak, hâlâ, hatýr, hayat, havlu, hain, hasret, hatun, hayýrsýz, hata, hamam, haysiyet, hastalanmak, hýrsýz, hilekâr, hýnzýr, haham, hitap, hareket, hakaret, hamarat, huysuz, huzurlu, humus, hukukçu vs… Bu harfle ilgili bir iletiþim sorunum var sanýrým. Parmaðýmý “H”ye götürüyorum, çünkü yazacaðým öykünün cümlesi þöyle baþlýyor!: “Haykýrmak istedi, bütün gücüyle baðýrdýðýný bilse de aðzýndan sadece cýlýz bir inleme çýktý. Hayretin ilk þoku ve hissetmediði bacaklarýna raðmen hatýrý sayýlýr bir hareket çabasýndan sonra ellerini havluya dolayýp kendini küvetten dýþarý çekti. Hâlâ hayattaydý.”
Cümleler aklýmda ardý ardýna oturuyor. Tam h harfine basmak üzereyken bir dolu köpek kapýnýn önünde toplanmýþ, kavga etmeye baþlýyor. Ayaða kalkýyorum ve camdan dýþarý bakýyorum. Aþaðýda birbirine uluyan bir sürü kocaman köpek var ve biraz önceki sessizlikten eser yok. ‘Bu demek oluyor ki, istediðim gibi, gönül rahatlýðýyla ses çýkararak yazabilirim’ diye düþünüyorum ve koltuðuma geri dönüyorum. Kahrolasý H harfi bana daktilomda durmuþ göz kýrparken, cümleyi tekrar aklýmdan geçiriyorum. Parmaklarým yerlerini alýyorlar ve daha yazmaya baþlayamadan bir asker geçirme töreni caddeyi kaplýyor. Ardý ardýna korna çalan araba konvoyunun sesi tüm odamý dolduruyor, arabalar bir bir üstümden geçip salondan çýkýyorlar ve ben bu gürültü içinde düþündüklerimi söylesem bile duyamýyorum.
Bir kalem kaðýt alýp geçici çözümümü uyguluyorum . Gürültünün biteceðini umarak bir süre bekliyorum. Ama hayýr! Gezegenimiz benimle dalga geçmekte ýsrarlý bugün! Önce yazma yetimi benden çalmak için yarattýðý ölümcül sessizlikle beni paranoyak bir deli yapýyor ve sonra yeni bir taktik geliþtirip beni üçüncü bir dünya savaþýnýn ortasýnda gürültüyle baþ baþa býrakýyor, bir de üstüne bir þeyler yazmamý bekliyor. Sonunda dayanamýyorum ve yenik düþerek hain H harfinden vazgeçiyorum. Onun yerine uyumayý tercih ediyorum ve yataða uzanýyorum. Sabah olduðunda daktilomun baþýna oturup bu aptal gezegenden öcümü almak için onu yerin dibine sokacak bir hikaye yazmayý planlayýp kendi kendime zevkle kýkýrdayarak, sýcacýk yorganýn altýnda, deliliðimi üstüme çekiyorum ve uykuya dalýyorum. 02.10.05