Perilerim sende kalsýn. Zaten beni istemiyorlar artýk. Sakýn eðilme, kahpeliðin çürüttüðü cüzzamlý bedenimin, kalýntýlarýný toplama ardýmdan. Bak kimse deðmiyor bana. Sesim ulaþmýyor hiçbir kulaða. Toz bulutlarý bir lanet hortumuyla içine alýyor beni. Dönüyorum ..dönüyorum…gözlerimin önünden geçiyor beyazlamýþ suratýn… korku dolu bakýþlarýn ve ýlýk tebessümünle beslenmiþ dudaklarýn. Kokun geliyor deniz kenarýndan bu tarafa. Sokaklar, pis çarþaflar gibi ayaklarýma dolanýyor. Adýmlarým kasvetli bir yolculuktan haberdar memnunsuzlukla boyun eðiyor bana. Kesiklerim kolay iyileþmiyor son günlerde. Hep izleri kalýyor ve sen derin çizgiler býrakýyorsun yüzümde.
Bir kuzgun var, bahçemdeki yaþlý aðaçta tünüyor her gece. Annemin alýnganlýðýný, babamýn öfkesini taþýyor. Bazen aðlayýþlarýma eþlik ediyor o tuhaf eðrelti sesiyle. Evim hiç kurumayan boyalý kapýlarýyla karþýlýyor beni. Esirden farksýz þu zavallý duvarlar. Beni mi dýþarýdaki dünyadan koruyorlar yoksa dýþarýdakileri mi benden ? Bilmiyorum.
Eskimiþ dilenci kýyafetlerimin örttüðü þiþkinlikte sen varsýn. Sana benzeyen biri belki de.
Saçlarým dökülüyor, hastalýklý ellerim titriyor. Ardýndan yerine býraktýðýn da, aç bir kurt gibi tüketiyor beni, içimden kemiriyor yavaþ yavaþ. Sana benzeyeceðini anlatýyor sanki bana.
Ayaklarým bedenimin çamuruyla yerçekimini eziyor, asfaltlarý eritiyor týknazlýðýmýn ezici aðýrlýðýyla.
Sana lanet olsun! Lanet olsun sana!
Gittiðin günden beri her gün terk ediyorsun beni, yeniden ve yeniden. Her gün ayný acý, ayný dehþet, ayný açlýk. Gün, gözlerimi kapattýðýnda elinin karanlýk tersiyle, yaklaþýyorsun bana sinsice. Unutturuyorsun, uyutuyorsun, öpüyorsun þefkatli dudaklarýnla. Serinletiyorsun nefesinle, teninle rahatlatýyorsun beni. Koklayarak annesini tanýyan yavru köpekler gibi buluyorum seni. Bir müzik çalýyor, þu fi tarihinden kalan eski plaklardan biri. Ellerin belimde dans ediyor. Ritmin kanýmý kaynatýyor.
Aynalardan biri buluyor beni, eskisi kadar güzelim, görüyorum kendimi. Pembe yanaklarým, yumuþak tenim, canlý saçlarým, umutlu aþýk gözlerim. Yabancý biri gibi bakýyorum kendime. Biraz þaþkýným bu yaþayan ben’in karþýsýnda. Ellerimle uzanýyorum görüntüme dokunmak için. Ama suratým arkasýný dönüp gidiyor bana. Sesleniyorum kendime. Geri gelmiyor görüntüm. Yürüdükçe etekleri kanla kaplanýyor. Aþaðýdan yukarý doðru topraktan emilen bir karanlýkla dolmaya baþlýyor kumaþ. Korkuyla elimi geri çekiyorum . Gözlerimi yumuyorum. Çoktan gitmiþ oluyor, bomboþ kalýyor aynalar. Çentikler hatýrlatýyor tarihi bana. Ölüme uyandýðýmý anlýyorum, yine her sabah ki gibi sensizliðe uyanýyorum.
Karným büyüyor gün geçtikce. Bir erkek doðuracaðýmý biliyorum. Küçük ve zayýf bir bebek olacak. Büyüdükçe sana benzeyecek, senin adýný alacak, senin bakýþlarýn yerleþecek gözlerine. Her sabah onu yanýmda bulmak için uyanacaðým. Gün boyu ellerim saçlarýný sevecek, dudaklarým büyük bir sevgiyle öpecek oðlumuzu. Sýký sýký sarýlacak kollarým o her ne kadar þikayet etse de. Bir gün senin gibi gideceðini bildiðim için özlemle dolanýp daha fazla sindireceðim onu içime. Bu tutku, bu aþk tortusu birikecek kalbimde dolu dolu. Seni aramaya gittiði gün, oðlunun sana geldiði gün, aynalara sýrtýmý döneceðim. Eteklerimden aþaðýya kanlar akacak oluk oluk. Kimsesizliðin beslediði topraklarda çýplak ayaklarla yürüyeceðim. Pembelik çekilecek yavaþ yavaþ yanaklarýmdan. Saçlarým tutam tutam dökülecek ben yürürken ardýmdan. Kederimin çizgileri bulacak hemen alnýmdaki yerlerini. Nefesim tükendiðinde vücudum býrakacak kendini çoktan beri bekleyen yaðmur dolu ölüm çukuruna. Ýþte o zaman görüntüm silinecek sonsuza kadar.
Bunca ýstýraba katlanan yetim ruhuma açýlacak ardýna kadar kapýlar. Kýrmýzý aðacýn gölgesinde sizinle buluþacaðým.Verimli yeþil topraklarýnda cennetin yeniden doðacaðým hiçbir þeyi hatýrlamadan, yaþlanmadan, uyumadan, sonsuz bir huzurla.. size doyacaðým..

Ama þimdi biraz uyumalýyým…