“ Aþk tarafsýzlýðýný yitirmiþken,
Yamalý yüreðimi iade ediyorum karanlýða..
Heybemde hüzünlerimle gidiyorum.
Olur da bir gün aramak istersen beni,
Bir ömür uzaklýkta zannetme..
Ben sana bir nefes kadar yakýn olacaðým...
Çünkü ben “ altý harfli “ adýnda
“ Sana “ yaþýyor olacaðým ... ”

Yüreðimden tuza bandýrýlmýþ acýlarýmý elerken yine þehrimin soðuk kaldýrýmlarýna býrakýyorum sensizliði. Sensizim. Senden sonra tüm sokaklar tek adresim. Öznesizim. Senden sonra tüm cinayetlerin tek failiyim. Davasýný kaybetmiþ sanýk gibi boynu bükük cümlelerim.Sanki ayaklarýndan vuruldu geleceðim..(D)üþüyorum uluorta.. Soðuk kaldýrým taþlarýnýn arasýna doluyor yol yordam bilmez harflerim..Kan revan içinde mevcudiyetim..Aþk tarafsýzlýðýný yitirirken ben sensizliðin iktidarýnda sonumu hazýrlýyorum..Eyyubvari susuyorum en yalýn halimle.Ýçi kalabalýk “ susmalar biriktiriyorum yüreðimin ipsiz uçurumlarýnda. Susuyorum olmuyor, konuþuyorum olmuyorum..Güpegündüz vuruluyorum sol yanýmdan..Eksiliyorum yüreðinden / siliniyorum cümlelerimden. Yitip gidiyorum sensizliðin paragraf baþlarýnda. Bu aþkýn maðlubu ilan edilsem de, nafile..Eksiliyorum cümlelerinden..Siliniyorum adreslerinden...

Þimdi benden uzaklardasýn..Bensiz olman senin için hiçbir þey ifade etmiyor. Etmemeli zaten. Ama “ sensizlik “ bende o kadar büyük ki; hiçbir kalýba sýðdýramadým senli mutluluklarý..Yokluðun öyle büyük yara ki; hiçbir kelimeyle dolduramadým býraktýðýn boþluklarý. Þimdilerde seni “ sensiz “ yaþatabilme azmi ile doluyum. Bizzat senin sözlerinden alýntý yaparak “ direniyorum yalnýzlýðýna. ” Kaybetme pahasýna sensizliði giydiriyorum omuzlarýma..Ayrýlýðýn zafer çýðlýklarý kaplasa da etrafýmý, ben yenilgiyi kuþanýyorum üzerime..Biliyorum ki; sonunda yalnýzlýða boyun eðsem de, bir cümlelik yerim olacaktýr yüreðinin derinliklerinde.. Gözlerim Filistin gibi aðlamaklý olsa da, yenilginin perde arkasýndaki gizli zaferlerim Ýstanbul gibi boynu hep dik duracaktýr tarihin tozlu sahifelerinde...Sensizlik yüreðime galebe gelse de, bu savaþta kazanan ben olacaðým..Çünkü yüreðinin iç cebinde kefenini taþýmayanlarýn, tozlu meydanlarda zaferlerle anýlmaya hakký yoktur..Sebebim bensiz varlýðýn olmuþken örtün üzerimi..Kefenim yüreðinden kesilmiþken kefenleyin yaralý bedenimi..

Bu satýrlarý yazarken perdelerime gece misafirliðe geldi..Duvarlar siyaha boyanýrken ben hala varlýðýnýn aydýnlýðýnda birþeyler karalýyorum satýrlara..Basit cümleler kurarken karanlýðý hesap edemedim..Cümlelerimin üzeri karanlýk olsa da sen gözlerinle aydýnlat sözlerimi.. Gitmeliyim þimdi..Kaçak bir yüreðin yýkýmýný gözlerimde görmeden gitmeliyim..Sýðýnmadan gözyaþlarýma toplamalýyým benliðimi. Sensizliðin en çok kanadýðý geceyi yüreðime gömüp sabah seni “ sensiz “ sevmeye kaldýðý yerden devam etmeliyim...


Gecenin infazýndayým..
Gözlerimde uykusuzluk,
Çöllerimde susuzluk varken,
Dudaklarýnda soluyor geleceðim...
Oysa ben sana geliyorum sevgili..
Adýmlarým ürkek olsa da
Yollarým sana,
Sabrým sana..
Biliyorum bu firar giriþimi..
Sana gelen vagonlara kaçak bindim ben..
Farkýndayým...Biletsizim..
Bir o kadar da öznesiz..
Urbamda fakir yüreðim,
Avuçlarýmda hüznüm sana gelmekteyim...
Senden ne bir ömür istiyorum
Fakir yüreðime feda edilecek,
Ne de bir ten diliyorum
Acýlarýmda heba edilecek...
Sadece benle baþlayýp senle biten cümle..
Sana geliyorken,
Yüreðinde “ bir cümlelik yerin “ var mý ?

6 Mayýs 2007

Ýsmail Sarýgene