" Ýmlasý bozuk yüreðimin faili meçhul yalnýzlýðýma,
Meryem’in bir dua miktarý sabrýyla gelen
Cennet yüzlü kýz çocuðuna..

Firari kaçýnýlmaz uçurum kenarý karanlýðýma,
Gaz lambasý aydýnlýðýný býrakan
Saçlarý örgülü,
Gözleri hüzün yüzlü kýz çocuðuna…"


Diyemediklerim ol…

Sende yaþarken bildiðim her þeyi unutayým..Varlýðýn alfabesinde tek bir harf olurken, sensizliðin lugatýnda hiçliðimin ipinde sana kaybolayým..Yitirsem dilimin ucundaki kelimeleri..Sözlerimi kaybetsem dudaklarýnýn ben kokan yalnýzlýðýnda. Diþ bilesem senin geçmediðin içi boþ cümlelere..Alnýndan vursam öznesi sen olmayan yüklemleri. Sana sussam hep..Sen konuþurken yitirsem hecelerimi...Kekeme yalnýzlýðýndan kurtulana umut gibi, boynu bükük bir “ mim “ gibi doðrulsam senin kurduðun sevda coðrafyalarýna..Sýnýrlarý henüz çizilmemiþ sevda ülkesinin baþkenti olsa bir “ Elif “ miktarý gülümsemelerin..

Dillendiremediklerim ol…..

Sokul cümlelerime..Baþý dik yüreðinle ayaklandýr damarlarýmdaki donuk kaný..Lehçem ol söyleyemediklerimin…Senden baþka yar, gözlerinden baþka memleket bilmesin yüreðim..Dillendirmediðim, cümlelerimle söylemediðim kýz cocuðu özlemlerimin tercümaný ol. Avaz avaz baðýr beni. Susmalarýmda sözüm ol dudaklarýmdan dökülen...Konuþtuðumda ise susuzluðum ol damarlarýmdan avuçlarýma süzülen..Özüm ol canýmda tazelenen..Sözüm ol dudaklarýmda demlenen..

Sevmelerim ol….

Dað baþý yalnýzlýðýna inat sen benim umutlarým ol…Uçurum dibinde körelmiþ ya da köreltilmiþ dilimin söyleyebildiði tek cümle ol..Bilirsin beni benden daha iyi..Beni benden fazla düþünürsün her daim..Sen ki; kar yüzü görmemiþ bir ateþsin bozkýr dudaklarýmda düþen..Hadi küllen yüreðimin iç denizlerinde..Ellerim yaralý kelebek, kanat çýrpayým kýz cocuðu özlemi yarýnlarýna..Yüreðim imlasý bozuk bir cümle, bensiz yüklemlerine þerh düþeyim..Sevmelerim ol...Seni severken dualarým yorgun düþsün dudaklarýmda..Özlemim ol. Yak beni her cümlende..Sonra küllerinden doður beni..Sana varmak olsun her yolculuðum..Sana kavuþmak olsun sonum..Ekmek arasý hasretinle çýkayým istasyonu sen olan yollara..Çýðlýðýný topraða saklamýþ yol kenarý sevdalarý giyineyim..Kýzgýn güneþte kavrulmuþ taþlar çýplak ayaklarýmda serinlesin..Sana gelmeliyim..Büyümeliyim..Yetiþmeliyim sana..Sen büyüme sakýn..Cennet müjdecisi yaþýnda bekle beni..Sakýn büyüme..Sana gelirken üzüm baðlarýndan geçeyim..Gece yarýsý üþüyen tenime tütünlere sarayým..Sonra çöllere düþeyim..Musa’nýn asasýndan kurak bozkýrlara fýþkýran sulardan geleyim sana..Tamara sessizliðinde eriteyim buz daðlarýmý..Sonra sana kavuþayým..Elimde fýrýndan yeni cýkmýs ekmek kokusu, yüreðimde dillendiremediðin sadece saçlarýný ellerinle örmek istediðin kýz cocuðu özlemin…Hadi sevmelerim ol; çöl ikindisi kuraklýðýna aldýrmadan bir gül yeþersin gözlerimizde..Öyle bir gül olsun ki; her dem “ sevdamýza “ þükreden, her an gülüþümüzde tazelenen..

Geleceðim ol....

Geçmiþimden alýntý yaparak yürüdüðüm yarýnlarýmda öznem ol..Göremediklerimi göster bana..Diyemediklerimin sözü, yaþayamadýklarýmýn özü ol..Mahzeni karanlýk nüfus kütüðüme gözlerinin aydýnlýðýný vur..Güz yüzlü çocuklarýn tazeliðini býrak avuçlarýma..Ezberine kat beni..Vur beni adýnýn binlerce anlamýna..Savur beni ýslak saçlarýna..Sonra da topla beni avuçlarýna..Topuklarýnýn sesini býrak susuzluðum baþ harfi yalnýzlýðýna..Yazgýma, kaderime düþ adýný..Kendinden alýntý yaparak deðil en yalýn halinle düþ gerçekliðime..Hadi saçlarý örgülü halinle süzül geleceðime..Sözlerimi bitirdim..Cümlelerimi yitirdim..Geleceðim ol. Ne “ Elif” umutsuz kalsýn ne de “ gül “ bozkýrsýz..

Gün gelir, söylemediklerimde “ söz “,
Gün gelir, dillendirmediklerime “ tercüman “ olursun…

Vakit geleceðime,
Elif tazeliðinde umutlar ekme zamaný…
……………..

Geleceði beklerken;
Bize ve sevdamýza vaat edilmiþ yarýnlarýmýzý Yakup sabrý ile beklesek..Sonra da diz çöksek Yunus’un sabýr sofrasýna..Sussak harf harf ..Sonra Ýsa’nýn sancýsýna vurulsak..Ýnlesek cümle cümle..Meryem’in içi kalabalýk yalnýzlýðý dile gelse…Sonra tekrar sussak…Züleyha’nýn karanlýðýnda Yusuf gözlü aydýnlýklarda yansak Ýbrahimvari..Sonra aþka susasak...Koþsak mavi ufuklara, anlamý sende büyüyen derinliklere..Sonra konuþsak dilsiz varlýðýmýzla Süleyman misali..Yansak avuç avuç Mecnun’un baðrýnda..Sonra da Belkýs’ýn saçlarýnda dinlensek..Üzüm bahçelerinde gölgelensek…

Hadi gözlerini kapat…
Zamanýn avuçlarýndan kurtar kendini…
Vur kendini yollara..
Sensizliðin içindeki “ hiçliðime”
Varlýðýnýn anlamý kat….
Geleceðimin bozkýr topraklarýnda
“ Elif “ tazeliðinde bir “ umut ” tanesi ol…


Tek gerçeðim..
Aydýnlýk geleceðim….
“ Seni seviyorum “

29 Temmuz 2007

Ýsmail Sarýgene