“ Senden baþka hangi yürek
Kadavra hükmündeki bedenimi tazelerdi ki…
Hangi göz,
Bir kez bile dokunmadýðý kirpiklerim için
Ýsmail’in boðazýna sürülen býçaða canýný sürerdi ki …”


Ey dilsizliðimin dile gelen sevda cümlesi…

Sonda söyleyeceklerimi en baþta söylüyorum. Bu satýrlarý okurken ne olur aðlama birtanem. Aðlama diyorum çünkü bu yazýlarý yazarken kirpiklerim yaðmurlara sýrtýný dayayýp yeterince kýzardý. Sende biliyorsun ki, sonsuzluðun arifesindeyim. Her ne kadar içimde umut ellerini Elif’e uzatýp dua’ ya saf tutmuþ olsalar da korkuyorum.. Korkularýmý en iyi anlarsýn. Ölmekten deðil, seni bensiz býrakmaktandýr korkularýmýn öznesi. Sen ki bensiz yaþayamazsýn..Sen ki bensizliðin içinde kanar, dilsizliðin içinde bana / karatopraðýma koþarsýn. Adým gibi eminim, þimdi bu satýrlarý okurken kýzacaksýn bana. Kýzmakta haklýsýn da..Ama ne olur beni de anla..Sonbahar üþümelerini bilirsin sen. Üþürüyorum be can, üþüyorum. Dizlerimin feri, sözlerimin rengi yok adeta. Ve yine adým gibi eminim ki bu içimdeki ürpertileri kendine mal edeceksin. Bu üþümelerin tek müsebbibi olarak kendini tarif edeceksin..Oysa dilsizliðimin, yoksa renksizliðimin sebebini sen benden daha iyi biliyorsun. 25 Aralýk tarihli biletim var elimde. Dönüþü var mý bilmiyorum uzun bir yolculuk velhasýl..Ellerinin içinde gezinen yüreðimin sana kavuþmasý var mýdýr ki. Sana koþmak elimde rengarenk balonlarla. Senin ellerinde ise mavi bilyeler. Off..Aðýrlýðýmca hüzün basýyor teraziler. Onca derdin arasýnda bir de bu dönüþü bilinmeyen yolculuk..Umutsuzluk mu içimdeki sayýklamalar..Yoksa sonsuzluða yaklaþmanýn aðýr yükü müdür sýrtýmdaki cümleler ? Bilemediklerimin arasýndan ayýkladýðým bildiklerim var; bende adýn kadar umut, yüreðin kadar hayat var..Sonsuzluðumsun sen benim..

Ey cüzzamlý hayatýmýn en deðerli hediyesi..

Durma aðla.. Ama ben kadar deðil..En çok benim gözlerime yakýþýr yaðmur. Þimdi aðlamayý býrak sarýl bana. (D)üþüyorum. Daðýlýyorum tesbihin taneleri gibi. Topla sende beni. Bana vaat edilen býçaklarý sustur yüreðinle. Vazgeç “ varlýðým yetmiyor Ýsmail “ cümlelerini. Bir dilim nefesinden ver bana / yetinmesini bilirim.Ve bu hayatta bulunduðum yeri biliyorum Çünkü ben ki bu hayatta senin adýn geniþliðinde büyüyorum. Vazgeç sorgulardan. Kendinle savaþmayý býrak. Faili meçhul cinayetleri üstlenmen yetmedi mi daha ? Kaç canýn var ki kendine ölümlerden ölüm beðenmekle meþgulsün ? Kaç düþ``ün kaldý daha kendi sapanýnla vurmadýðýn ? Kaç gülüþün kaldý kendi acýnla öldürmeye kalkýþtýðýn ? Bana gözlerindeki huzur yeter sevgili. Býrak dudaklarýnda ateþ yarým kalsýn. Bana bir dirhem umut sun. Senden gayrisi teferruat bana..Þunu unutma ki sevgili; kendini öldürmekle itham ediyorum seni. Her ne kadar gizlesen de kendini “ kendinle “ öldürmeye yelteniyorsun.. Devam et kendini hayattan soðutmaya. Devam et kendini acýmasýzca vurmaya. Bil ki; sen kendi mezarýný kazýyorum bilirken ne yazýk ki beni gömüyorsun ellerinle..Kendini öldürmüyorsun, beni tüketiyorsun. Ne çabuk unuttun be can, benim senden ibaret olduðumu. Madem ölmek istiyorsun, iki kiþilik kaz mezarlarýný. Ya hiçliðe beni de kat ya da senle yaþamanýn huzurunu kendine ispat et. Çünkü baþlangýcý hüzün olan yüreðimin sonu senin gibi yüreðe nasip olsun..Hani “ hayýrlý ölüm nasip et Allahým “ diye dua’lar edilir ya; beni duana kat ya da kendinle beraber beni de öldür..Sonum olsun ellerin…


Biz. Ýkimiz. Senle biz. Hayat denilen topraðýn umuda bakan filiziyiz. Bize / sevdamýza nice insan masal diyecek. Kimisi de düþlere bizi çizecek. Lakin anlattýklarý hiçbir cümle bizden alýntý yapamayacak. Çünkü hayatýn hiçbir karesinde masaldan alýntý yapýlamaz. Hayat sadece yaþanýr. Yazýlmaz…Bilirim ki, bu sevda için kurban istenirse býçak dayanacaðý yeri bilir. Bilirsin ki býçak en çok Ýsmail’in boðazýna yakýþýr. Ölmekse bu uðurda býrak arkaya kalmayayým. Ben ki bir “ gülü “ Elif tazeliðinde “umuda “ büyütmekle vazifeliyim. Sonuna kadar savaþacaðým. Bana biçilmiþ kefenleri harf harf yýrtýp sevdana baðdaþ kuracaðým. Sonra dua dua Elif diyarýnda “ Nun “ ‘a divan duracaðým. Susmayý deðil, ben sende yaþamayý koþacaðým..Hadi sen þimdiden þehrinin otogarýnda beni bekleyeceðin yeri belirle..Bu gidiþin dönüþü sanadýr sevgili. Ezberindeki tüm nakaratlarý doya doya dinleyeceðim senden. Bilmediðim / gezmediðim Cenneti gözlerinde tahayyül ettir. Çünkü sen benim üç kelimeye sýðdýrdýðým mutluluðumsun…

Hadi durma. Yüreðinin çekmecesinde saklý duran kelimelerini çýkar yerinden. Düþ dört yol aðzý cümlelere. Adýný devir cümlelerimin bir özne boþluðuna..Yak tüm gemileri. Tutuþtur tüm hüzünleri. Varsýn yansýn tüm replikler. Hadi gamzelerinde biriktirdiðin sýcak gülüþlerini sun musalla soðuðu ellerime. Avuç içlerime doldur saçlarýnýn düþen yanlarýný. Sonbahar yanýný bana býrakmayý unutma sakýn. Ya biz hayata “ ikimiz “ olarak geçmeliyiz ya da biz seninle yan yana ölmeliyiz. Susacak mýyýz yoksa yaþayacak mýyýz bilmiyorum ama gözlerindeki hayatý seviyorum ben. Susarsak da dilimizdeki istiflediðimiz tüm kelimeleri sonsuzluða býrakýr, ölümsüzlüðe koþarýz.


“ Hangi cümleye sýðdýrayým yüreðinin inceliðini,
Hangi söze bulandýrayým gözlerinin rengini..
Býrak sen bende kal..
Herkes masalýna bir kahraman yapacak birini bulur..
Býrak sen benim gerçeðim olarak kal
Ya da istemiyorsan
Kazdýðýn mezarlarý iki kiþilik kaz.
Dudaklarýmýz kapanacaksa sonsuzluða
Beraberce uzansýn musalla taþýna…”

05 Aralýk 2007 22.40

Ýsmail Sarýgene