“ Ölüm tek bir hece; senli bir hayat kaç cümle eder peki “


Bu gece bir baþka üþümekte gözlerim...Ellerim Ankara kadar soðuk nedense..Gözlerimde sonbahar telaþý. Sanki yoksun..Sanki seni ölüme gelin etmiþim gibi suskun duvarlar. Mýh gibi çakýlý gözlerim boþluða. Sanki yüreðim yok yerinde..Sanki damarlarýmdan çekilmiþ tüm hayat emarelerim. Neden bu kadar üþümekteyim ey kalbim neden ? Oysa seni tanýyalý, oysa seni yaþayalý birkaç seneyi geçmedi ki. Nasýl bu kadar içimdesin, nasýl bu kadar ben kadar yakýn olabilirsin bana ? Ey kalbim, cevap versene. Sen ki her satýrý kitap olan adamsýn. Sana el gibi duran Ankara gibi sus emi. Gerçi susma sýrasý bu sefer sende. Konuþan, seni sana anlatan ben olacaðým. Bak soyundum hüzünlerimi. Dudaklarýn kadar çýplak yüreðim. Kapamaya çalýþma cümlelerimi. Susturmaya yeltenme. Bu gece kusacaðým içimdeki tüm hasretlikleri. Bu gece senin omuzlarýnda uyumak yok ya kalbim, tüm suskunluklarý sökeceðim köklerinde. Harf harf kanayacaðým gözyaþlarýmýn ayak ucunda. Utanmayacaðým ýslaklýðýmdan. Asacaðým yalnýzlýðýmý, bu gece sana koþacaðým..Sakýn beni durdurmaya kalkma. Bir kere yakmýþken tüm gemileri, seni koca baþkente yar etmem. Anlýyor musun beni ey kalbim ? Seni sisli ve bir o kadar soðuk Ankara’ ya emanet edemem.

Ey kalbim,

Ben ki yýllarca hüzne yataklýk ettim yüreðimin iç kesitlerinde. Yüzümde bir hayat gülümserken, içimdeki fýrtýnalarla savaþtým. Tetiðin soðukluðuna inat dayadým dudaklarýmý hayata. Tekil bir yalnýzlýðýn içinde çoðunluðumu kaybettim. Kendi içimde azýnlýk kaldým ama asla yüreðimin en dibindeki umuda hançer çekmedim. Kendimi öldürmekte itham edildim imaný sadece iki dudak arasýnda sanan sofralarda. Yüreðimin vurduðu gölgelere bakýlýp kaç kez yalnýzlýk hükmü giydirildi bu yüreðe. Kaç kez soyadýmýn gölgesine vuruldu çýplaklýðým..Ýzole edildim tüm sýfatlarýmdan. Hani ilk zamanlarda sýrtýn okþanýr, ilgi alaka eksik olmaz ya hani..Ben ki bindiðim banliyönün son vagonunda kendime içime terk edildim. Ýç çekiþmelerimin nüksettiði kaslarýmýn güçsüzlüðüne inat biletsiz býrakýldým iki kiþilik zannettiðim hayat safýnda. oysa hayata saf tutan da bendim, hayata umudu giydiren de..Tek kiþilikken bile tüm role koþan bendim.Ama pes etmedim. Hiçbir zaman sýrtýmý dönmedim kendime. Gün geldi gölgemi bile aydýnlatmaktan yoksun ýþýkta büyüttüm filizlerimi. Gün geldi muktedir olamadýðým fýrtýnalarda yürüdüm aðlaya aðlaya. Ama asla yüzümü ölüme geçirmedim. Hani hep kendine “ yarým cümlelik adam “ derdin ya..Býrak bu süslü sýfatlarý. Kalk uzandýðýn ölüm yataðýndan..Kalk diyorum sana. Ankara’nýn soðuðunda buz keser ellerini. Doðrul yerinden.Sadece dualarýmla uðurlayabildiðim seni sað- salim istiyorum. Neden bu kadar ölmeye heveslisin sen ey kalbim ? Niyetin Cennette kavuþmaksa, nerde kaldý “ gözlerinde Cenneti taþýyan kadýn “ sözlerin ? Hani nerde ey kalbim…

Ey hayat,

Çýkar üzerindeki ölümün ziynet eþyalarýný. Boz tövbelerini. Biliyorum kýzýmýz seni çaðýrmakta. Gitme ne olur. Beni hayatsýz býrakma çatýsýz duraklarda. Ýzmarit kokusu bilmez ellerime diktirme kefenlerini. Kurak bir þehre býrakma beni. Susuzluðumu al , tüm denizlerimi iç, bitir ama gitme. Senin yüreðin varken hiç kurak olur mu gözlerim. Sen mevcutken hiç yoklama yapar mý ölüm ?. Gitme, kulak verme Azrail’e. Seninle konuþabilmek için uzattýðým mesafelerin hatrýna öpme vuslat çeþmesini. Gidersen, teðet geçerim tüm yollarý. Dudaklarýmý mezarýna dayar, pusarým gölge boyuna. Bir imla bozukluðu mesafesinde bir yer edinirim ayak ucunda. Büzülürüm kemiklerine, susarým musalla çýðlýðýnda. Ama gitme ey hayat, gitme..Uzat ellerini bana. Hayat olsun ellerin..

Ey dudaklarýmdan dökülen en büyük dua..

Kuyularda Yusuf’a mý özendin yoksa ? Kahraman mý olmak istersin baþ yapýtlara ? Yoksa ardýndan sayfa sayfa “ yazarýmýzý kaybettik“ yorumlarý mý ? Susmasana ey dudaklarýmdan dökülen en büyük dua. Yetmiyor mu yüreðimdeki yerin ?. Yetmiyor mu sana biçtiðim onca sýfat ? Sen ki hayatsýn bende..Sen ki yüreðimin birinci sayfasýndasýn.. Eþlik ettiðimiz þarkýlar yarým kalmasýn. Beraberce el açtýðýmýz dualar boþ dönmesin. Dön diyorum gittiðin yerden. Çentik atacaðýn baþka duvar kalmadý odanda. Hem bilmez misin benim ellerim umut kokar, gözlerim ise hayat. Morg sessizliðini yaþatma bana. Ýmlasýz býrakma hayatýn bir ucunda. Seninle yeþerttiðim sabýr filizimi neþtere vurdurtma. Dön ey kalbim…Gittiðin yol, uzandýðýn el bana deðil bilesin. Dizme boðazýma gözyaþlarýmýn sessizliðini. Baþ aþaðýya eðdirme ellerinle doðrultuðun bu yüreði. Giydirme beni annenin kendi için aldýðý beyaz kefenlerin içine. Gitme ey kalbim gitme. Uzat ellerini bana. Verme yüreðini ey hayat..Sýðýn gögüs kafesi sýcaklýðýma..Gitme diyorum sana. Gitme…Amin diye biten dualarýmý, tüm haklarým“ helal olsun “ matemine çevirme..

Ey kalbim…
Ey hayat…
Ey dudaklarýmdan dökülen en büyük dua / Sana söyleyeceklerimi söyledim..
Gitme diyorum sadece..

Dinle beni ey koca baþkent..
Ey dizlerimi üþüten kent..
Özür dilerim ama sevdiðimi sana yar etmeyeceðim..
Sana yarimi býrakmayacaðým.
Ölüm olup çiðsen de,
Yarimi tek bir gece bile soðuk morglarýnda uyutmayacaðým..
Söz verdim bir kere..
Sevdiðimi sana gelin etmeyeceðim…

Özür dilerim Ankara. Dualarým kabul oldu…
Sevdiðimin elleri hayat kokuyor, morg deðil….

“ Ölüm / Tek bir hece sadece..
Oysa senli bir hayat cümle eder sevgili..
Saymayý denedim ama sayamadým…
Sen yaþa yeter ki..
Ben sana hep hayat derim sevgili…


“ Ey kalbim “ seni çok özledim..

27 Aralýk 2007 / Ankara

Ýsmail Sarýgene