Sýrtýmý koltuðuma yaslamýþ, televizyonda kanal kanal dolaþýyordum. Yazma keyiflerimi, ders çalýþma telaþlarýmý cebimden çýkarýp kara kutuda neler var, neler yok bakýnýyordum. “Yardým programlarýný izlemeyeli epey bir vakit oldu” diye söylenip Deniz Feneri’nin yaptýklarýný izlemeye koyuldum. Kars Sarýkamýþ’ta bir aileyi sevindirip ev bark sahibi yaptýktan sonra temiz su sýkýntýsý çeken bir köyün ve damý akan okulun varlýðýndan söz ettiler. Tam da “doðuda ne yerler var” diye içimden geçirirken Bursa’nýn Büyükorhan ilçesi demez mi… Yüreðim zaten sýzlýyordu sýzlamasýna ama gözlerimin yaþardýðýný o an fark ettim. Burnumuzun dibindeki bir köydü iþte. Belki de çoðumuzun isminden bile haberdar olmadýðý bir dað köyü. Ve bu köyü ziyaret edenler, kardeþlerimizin ellerinden tutmaya gelenler vardý. Yaslandýðým koltuk iyiden iyiye sýrtýma batmaya baþladý. Hani derler ya rahat batýyor. Sanýrým böyle bir durumdu. Okul demeye þahit bin ister deseniz ve bin tane þahit getirseniz yine de “okul” denemeyecek bir yeri düzenlemiþler.
Deniz Feneri yetkilileri böyle manzaralara doðuda alýþkýnlar. Ama Türkiye’nin metropol þehirlerinden biri olan Bursa’da görmeleri onlar için sürpriz olmuþ. Dernek baþkaný Engin Yýlmaz “ben de böyle bir okulda okudum” derken gözleri bir yerlere dalýyordu. Çocuklar yeni oyuncaklarýyla, kýyafetleriyle, defterleriyle, kalemleriyle umutla güldüler üzerilerine doðrulan pahalý ýþýklara, camlara… Elbette kendilerine deðer verildiðini hissettiler. Yönetici olacaklar, bilim adamý olacaklar, öðretmen olacaklar olmasýna ama en önemlisi duyarlý bir vatandaþ olacaklar. Dara düþenin elinden tutacaklar.
Köylüler de mutluydu; köy meydanýmýz, çeþmemiz oldu diye. Muhtar Ahmet Sevinç’in -köyümüz kente dönüþtü diye- soy ismi vücuduna yayýlmýþtý. Velilerin yüzleri güldü, öðrencilerin temiz kalplerine bir kat daha koruma geçirildi. Hayat temiz kalpleri kirletmesin diye. Onlar yeni bir okulun, yeni öðrencileri gibi þimdi eðitime daha sýký sarýlacaklar. Öyle laf olsun diye okumayacaklar, deðer yargýlarý olduðu için okuyacaklar.
Ve umutla karnelerini aldýlar. Belki çoðunda zayýf vardý, düþük not vardý. Cuma günü milyonlarcasý gibi onlar da aldý karnelerini. Ben eminim ki 3-5 soruluk sýnavlarý yapamasalar da birçok þeyi biliyorlar. Sakýn ola ki notlarýyla deðerlendirmeyin öðrencileri. Not bu sistemin içinde sembolik bir durumdur. Onlarýn 0 almalarý hiçbir þey bilmediklerini göstermez ayný zaman da yüz almalarý da her þeyi bildiklerini göstermez. Bildiklerimiz karþýdakinin anlayabildiði kadardýr. Önce onlar anlatmayý öðrenecekler, kendilerini ifade etmeyi. Varsýn bir dönemde belgesiz gelsinler evlerine… Siz onlarý büyüdüklerinde görün. Hepsine kefilim. Ne olurlarsa olsunlar en iyisini olacaklar. Kollarýný iki yana açýp korkuluk olsalar bile… Islýk çalsalar bile… En iyisini yapacaklar.