Şu günlerde –okul da bitti ya- kendimi kitaplara verdim. Kim demiş “üniversite bitince okunmuyor” diye bal -hatta ballı süt- gibi okunuyor işte. Lıkır lıkır, yudum yudum. Doyasıya okunuyor. Worldwatch Enstitüsü’nün ‘2007 yılında Dünyanın Durumu, Kentsel Geleceğimiz’ isimli sürdürülebilir topluma doğru ilerleme konusundaki raporunu okuyorum.

Keles’in caddelerini yeniden -uzun bir süre sonra- aşındırmaya başladığımda insandan çok araba olduğunu bir kez daha gördüm. Enstitü raporunu okurken de bu araba çokluğunu bizim yöre ile ilişkilendirdim. Raporun bir bölümünde araba nedeniyle meydana gelen sorunlardan bahsediliyor. Yol tıkanıklıkları, çevresel etkenler şimdilik belki uzağımızda ama artan altyapı maliyetleri ve ilçelerin asfalt altında kalan arazileri, kapıların daha aşağıya inmesi ve neredeyse kat kat artan asfaltlar nedeniyle yükselen yollar… Sorunlar uzayıp gidiyor…

Önemli bir sorun da toplumsal olarak sınıflanmış. Bu sorun: sokak yaşamının ortadan kalkması ve ilk sosyalleşmeye başladığımız sokakların artık birer araba yatağı durumuna gelmesi olmuş. Zaten çocuk oyunlarından vazgeçildi ve mahalle aralarında iki taş arasından geçen toplara ‘gool’ diye bağırılmamaya başlandı.

Cuma günleri Keles’te araba park edecek yer bulamayan vatandaş köyünden gelmemeyi bile düşündü.

Zenginiz sanırım. Arabaların maşallahı var. Ülkenin araba modeli en yüksek ilçeleri bizim yörede. Arabaya olan merakımız sosyal ve doğal çevremize olsaydı sanırım biraz daha yüzümüz gerilirdi.

Türkülerimizi söyler olduk. Arabası dört teker / harmanlardan ot çeker. Rahime’yi alamayan / ömür de geçer of çeker… ‘Of’ çekmelerimiz başkalaştı artık. Artan arabaların dumanına, artan elektrik parasına, artan uzaklaşmalara, artan mesafelere… Artan olumsuzluklara ‘of’ çekiyoruz. Ama azalan kültürümüze ve samimiyetimize ‘of’ çekmeyi unutuyoruz.

Geçtiğimiz hafta Belenören Kiraz Vişne Badem Şenliği vardı. Kültürümüzü artan arabalara, artan zamlara inatla yaşattılar. Bir gece öncesinden ‘Danışık ve Dürü Toplama’ gelenekleri yaşatıldı. Uzaklardan gelen dostlar mesafeleri kısalttı.

Yenilenen araba modellerinden pek konuşulmadı. Kirazın, vişnenin fiyatı dillerdeydi. Yüzü gülüyor muydu cami bahçesinde oturan Abdullah Dede’nin o önemliydi. Bizans’tan kalan mermerlerin karşısında oynayan çocuklar bayram tadı alabiliyor muydu bu önemliydi.

Kirazın tadı vişneyi nasıl yeniyorsa bir Kültür Şöleni de Belenören de öyle yendi haybeye dönen dünyanın küreselleşmesini.

Veli Baydüz’ünden Özer Güleç’ine, Ali Bülent Güleç’inden Mehmet Can’ına kadar hepsinin canına kurban. Okumuşluğuna, üflemişliğine, yazmışlığına, Alamancısına kurban.

Oklava yuvarlayan, ekmek yoğuran analar iyi ki varsınız. Kirazı ele avuca sığmayan çiftçi, iyi ki varsın. Küçük Efe küçücük vücudunla toprağa diz vururken içimizi titretişini unutmak ne mümkün… Sağ olasın…
Reçel yapan eller, misafire açılan kapılar, solumaya üşendiğimiz tarih iyi ki varsın… Yaylalardan ot çekmesek de, kızlara of çekmesek de sen olmazsan bilesin ki of’ların en boğaz yırtanını çekeriz.

Sen olmazsan bir ayağımız eksik kalır.

Dağın makûs talihini eğitimle yenecektiniz ya ‘yeneceğiz’ diyorum ben de. Yolunuz yolumuz olsun.
Bilmek zorunda olanların bildiği değil, kendini bildirdiğin için…

İyi ki bizim yöremizde bir köysün Belenören…