Yýkýlýyordu gökkubbe;çatýlarýn üstüne düþerken yýldýzlar,ne sende duruyordum ne de koþuyordum yalnýzlýðýma.Vurulurken hayallerim gizli pusularýnda,bir sana bir de gözlerindeki o acý bakýþa susuyordum.Sana helal ettiðim hakkýmý kendime edemiyordum çünkü attýðým her okla aslýnda hep sýrtýmý vuruyordum ve yetiþmiyordu elim sýrtýmdaki oklarý çýkarmaya;bense hala sýrtýmda kýrýk oklarla sevdalarý taþýyordum.Ben sevdayý taþýrken gözlerim taþýyordu;senin düþkýrýklarýn bana sýrtýmdakinden daha çok acý veriyordu.Bir sabah uyandýðýmda savaþ çýkmýþtý kapýmda,esir düþüyordu günlerim ve hayallerim...Gidiyordun;sen her gittiðinde savaþýn tam ortasýna düþüyordum ve bu savaþta kendi içime sürgün ediliyordum.Sense aldýðýn maðlubiyetin ardýndan bayraðýný diktiðin yüreðimin topraklarýna dönüyordun.O zaman bitiyordu sürgünler,gözlerim merhaba diyordu aydýnlýða,oysa sen kaybettiðin her savaþýn ardýndan bende sarýyordun yaralarýný;ben sarýyordum,sen iyileþiyordun;sen iyileþiyordun,bense kendi içimde sürgüne gidiyordum ve ne zaman baþka topraklara firar etmeye kalksam sýnýrdan çeviriyordun...Bana ait milyonlarca hücreden tek bir tanesine hapsedilmiþtim,o bir tek hücrede ipe çekiliyordu sayýsýný bilmediðim günlerim.Kaç gece hasret kalmýþtým yýldýzlarý saymaya,kaç sene olmuþtu bir kuþun kanat sesini duymayalý?
Bilemezsin sen;iþgal altýnda yaþamak için bir bahane bulmanýn ne kadar zor olduðunu ve göremezsin ziyaretime gelmeden bu hücrede zamanýn nasýl su gibi buz tuttuðunu.Uçup gitmiþti kuþlar demirli pencerenin pervazýndan,tek bir tüy kalmýþtý ellerimde.O tüy senin yarandan geriye kalandý;kapanlara sýkýþtýrdýðýn yüreðimle kapanmýþtý yaran ve ben bu yüzden sana helal ettiðim hakkýmý kendime edemiyordum çünkü attýðým her okla aslýnda hep sýrtýmý vurup,senin tuzaðýnda can veriyordum...