Neden bilmiyorum. Bizim milletin bir algýlama sýkýntýsý var. Bir kere iki kere olsa hadi diyeceðim, rastlantý. Ama bu hep oluyor. Ne oluyor? Anlatayým.

Arkadaþlarla buluþmak üzere iskeledeki çayevine gittim. Kimse yoktu. Beklerken bir çay içeyim dedim. Neyse içtik. Parasýný hemen almadýlar. Giderken çaycýyý buldum, sordum:
“Bir çay ne kadar?”
“Ney?”
“Çay ne kadar?”
“Hýýý?”
“Ne kadar?”
“Nasýl?”
“Ne kadar?”
“Dört yüz bin.”
Ohh... Parayý ödedim. Ödedim ama düþünmeye baþladým. Orasý bir çayevi. Ben müþteriyim. Çaydan baþka bir þey içilmiyor. Çaycýya baþka ne sormuþ olabilirim?

Kadýköy minibüsüne bindim, Kadýköy’e gidiyoruz. Arkada oturuyorum. Parayý önümde oturan kiþiye verdim; “Bir kiþi Kadýköy” dedim. Para elden ele gidiyor, herkes Bir Kadýköy Bir Kadýköy deyip duruyor ve þoförün eline ulaþýnca son veren de ayný þeyleri söylüyor. Þoför soruyor:
“Bir milyon kaç kiþi?”
“Bir kiþi”
“Neresi?”
“Kadýköy”
“Neresi?”
“Kadýköy”
“Ýki kiþi mi?”
“Hayýr bir kiþi.”
“Hýý?”
“Bir kiþi Kadýköy...”
“Bir kiþi Kadýköy mü?”
“Evet.”
“Kadýköy bir kiþi...”
“Evet.”

Ýnsaný kanser ederler. Minibüs Kadýköy’den baþka yere gitmiyor. Bu kelimeler her gün belki binlerce kez söyleniyor. Ama adam bir türlü anlamýyor. Ben þimdi biraz kýsa yazdým. Bunun daha bir sürü varyasyonu var.

Bir þahin marka arabam var. Çoktandýr otoparkta duruyor, yýkanmýyordu. Kuzenim de evlenecekti. Götürdüm araba yýkayýcýsýna yýkasýnlar diye. Yýkanma sýrasýnda oranýn görevlileriyle aramýzda geçen konuþmalara bakýn:
Ben: “Merhaba”
“Merhaba. Ýç dýþ mý?”
“Evet iç dýþ.”
“Hasan, bakýver. Ýç dýþ.”
Hasan geldi, bana sordu.
“Ýç dýþ mý?”
“Evet iç dýþ.”
Araba yýkanmaya baþladý. Dýþý yýkandýktan sonra içinin yýkanacaðý yere çekildi. Orada baþka bir adam:
“Ýç dýþ mýydý abi?”
“Evet iç dýþtý.”
Ýçi de temizlendi. Sýra para ödemeye geldi. Baþta benle konuþan adama sordum:
“Ýç dýþ ne kadar?”
“Ýç dýþ mý?”
“Ýç dýþ.”
“Hüseyin parayý al.”
Hüseyin parayý almak için geldi.
“Ýç dýþ mýydý?”
“Evet iç dýþtý.”
“Dört Milyon.”

Parayý ödedim. Adamlarýn bahþiþlerini verdim. Arabayý aldým. Eve giderken kafamda iç dýþ yankýlanýyordu. Bu ülkede kafayý üþütmeden yaþamak birkaç þekilde zor.

1.Temmýz.2002