--------------------------------------------------------------------------------

Önce düþtüm dudaklardan / el oldum tanýdýk bildiðim duraklarda

Dilsizim ve bi o kadar adressiz. Gidiyorum karanlýðýn izdüþümüne saf tutarak. Hesabým bitti / þimdi infazýmý beklemekteyim. Dudaklarýmý ýsýrarak isyan ettiðim yetimliðime bir de öksüzlüðüm eklendi. Artýk ayaklarým beni ayný yere götürmüyor. Sýðýndýðým yerlerden tek tek kovulan ben, þimdi el oldum tanýdýk bildiðim yerlerde. Gözlerimin nemi kurumadan yüreðimin adreslerine denk geliyor bulutlar. Soyadýmý taþýyan cümlelerden kovulan yüzümü bulamýyorum eski yerinde. Ya ben uzaklardayým ya da biz “ biz “ olmaktan imtina etmekteyiz galiba. Susuyorum bilmediklerime susarak. Boyun büküyorum benden bihaber parçalara aðlamaklý gözyaþlarýmý deste yaparak. Elimde dört kiþilik bir fotoðraf ve düþündüklerim. En büyük parça babamdý; bizi ayakta tutan bizi biz yapan.. En büyük parçamýzý, canýmýz kaybettik sonra da gayri ictimalarýmýz hep bir eksikti. Babamýz olmadan sanki o varmýþcasýna yaþayacak, savaþacaktýk..Ama olmadý..Bölündük ilk önce sonra da düþtük..Eksildik birer birer. Tesbih tanelerine mi özendik yoksa..Biz bir hayattýk dört parçaya ayrýlmýþ..Þimdi el olduk birbirimize..Oysa biz hep bir’dik..Þimdi her birimiz ayrý saflara düþtük. Bir kere düþmüþken içimizdeki canlar kýrýlmaz mý ?

Kýrýklarý toplamaya çalýþtým / daha çok kýrýldýk kendi içimizde..

Ben bu savaþý kaybetmeyecektim. Düþtük diye daðýlmayacaktýk. Kýrýklarýmýzý sarýp yeniden ayaða kalkacaktýk. Bensiz kurulan sofralara ses çýkarmadým. Bana biçilmiþ tüm sýfatlara razý oldum. Susmam istendi sustum, konuþ denildi bana verilen tüm sufleleri söyledim dilimi ýsýrarak. Bile bile gelen fýrtýnaya raðmen kýrýklarýmýza kendimi bastým. her þeyimi benden olmayanlara ayýrdým kendimi / isteklerimi öteledim. Acaba sorunlar benden mi kaynaklanýyor diye eksik tuttum içimdekileri. Bilmediðim yüzlere selam vermeye baþladým ilk önce. Yaralarýmýza merhem diye kendimi basacakken, gölgesini bile hatýrlamadýðým yerlerden topladým parçalarýmýzý. Akþam üstleri yalnýzlýða alýþtým önce. Ve bir gece bensiz toplanan umutlarýn yabancý gözlerde yeþerdiðini gördüm bir sokak bankýnda. Bir yanda canýmýn caný, bir yanda canýmýn diðer yarýsý ve de yabancýsý olduðum gözler..Bir ben eksiktim..Gözyaþýma tuz bastým o an..Tutuldum / uzadým eksikliðime..Ben kýrýklarýma bir umut ararken, kýrýklarým kýrýklarýna çoktan yamayý vurmuþ..Meðer bir ben fazlaymýþ cümlelere..Ayýklandým biz’den / kýrýklarýmdan düþtüm az önce..Daðýlmayý bekliyorum aynalara gözlerimin nemi miras býrakarak…

Düþtük / Kýrýldýk / Daðýldýk / Oysa biz hep bir’dik..

Þimdilerde evden iþe giderken tertemiz bir yalnýzlýðýný giyiniyorum üzerime. Ýki oda bir salona sýðdýrdýðým bir umut gökyüzünün altýnda nüfussuzluðuma isyan ediyorum. Kirpiklerimden birikmiþ bulutlara sýrlarýmý verdikçe eriyor içimdekiler. Yavaþ yavaþ bükülüyorum cocukluðuma. Yeni bir umut yolculuðuna hazýr olmayan bu yüreðe yine kefen örmekte ellerim. Oysa ben sadece susmayý bilirim. Yapabildiðim en iyi þeyin gitmek olduðunun farkýnda olsam da kendi içimden kovulmak öyle aðýr ki..Kanatlarým kýrýk / düþlerim ise düþtü kollarýmdan.

Sevinebilirsin artýk hüzün…

Zafer senindir. Önce bizi bana düþürdün sonra da kýrdýn bizi..Merak etme yakýnda da daðýlýrýz biz. Sen kalbini ferah tut..Dudak payýmda bir hayat vardý..Al o da sana feda olsun...Bana dair ne varsa ele geçir. Kazandýklarýmdan da feragat ediyorum..Düþtüðümü kabul ediyor, kýrýklarýmý sana býrakýyor ve daðýnýklýðýmý ilan ediyorum. Ama tek bir þartým var..

Yüreðimdeki gül’e sakýn dokunma…
Gözlerimdeki yeþeren Elif’i dalýndan koparma..
Dudak kenarýmdaki umuduma hüzün bulaþtýrma…
Ne olur sevdama yalnýzlýðý yakýþtýrma..

Ey her nefesi ölüm kokan hüzün ;

Beni sevdamdan ayýrma….

Çünkü düþtüðümde sadece “ o “ ellerimden tuttu..

Kýrýklarýma sadece “ o “ dokundu…

Daðýnýklýðýmda bana sadece “ o “ umut oldu…

Ey hayat…

Bana ölümleri müjdele ama
Sakýn sevdama / Elif/ime / umuduma dokunma….
Dokunma diyorum…
Dokunma…

26.04.2008 22.10

Ýsmail Sarýgene