“ Sen bana sýfatlar ararken,
Ben seni dualarýma kundakladým.
Çünkü tutunabildiðim son dua sen kaldýn..”


Ben katil deðilim gülüm…

Bitmek üzere olan ömrümün son kanat çýrpýnýþlarý bu. Ýlmekledim kefenimi, kestim hesabýmý beklemekteyim sonumu. Kaç gündür suskunluðuma kanýyor dudaklarým. Ýçini doldurup namlusuna sürdüðümün ölümün nefeslerine tahakküm etmiþ yüreðimle baþbaþayým. En dipteyim / yavaþ yavaþ bitmekteyim. Kavgamý ispat edemeden topraða kavuþmanýn ýzdýrabý içinde kendimi “ kendimde “ tüketmekteyim. Bu zamana kadar elimin deðdiði her nehir kurudu. Cümlelerimin eðildiði her dal, susuzluðuma sustu. Her bir yürek bana geldiðinde ölmeyi tercih etti oysa ben eli kanlý katil deðilim ki..Zanlý olmadan suçluðumun kanadý .Önce babamýn gözlüklerine sýçramýþ ölüm sessizliði yüklendi sýrtýma, sonra da doðmaya namzet kýzýmýn / Elifimin yüreðimdeki ansýz düþüðünün tarifsiz acýsý..Sonra meleðim sonra canýmýn sahibi..Her þeyimi tükettim, erittim..Dudaklarýmda ýslanmýþ tek dua sen kaldýn…Ne olur sen de gitme gülüm çünkü ben katil deðilim…

Ben karanlýk deðilim hüznüm..

Bu þehir bana dar gelmekte bu aralar. Ýçimdeki yangýnlarý akýtacak kuru topraðý kalmadý bu kentin. Bulutlarý da az olur bu þehrin; yüreðimin nemini gökyüzünün eteklerine sileyim…Bu þehir / bu gökyüzü dar geliyor bana..Suçlu deðilim ama susuzluðumun infazýndayým. Bu satýrlarý okurken, sakýn gözlerinden izlediðim gözlerine karanlýk perde etmesin. Ýçimdeki sýkýntý, gönül telindeki derin sýzý seninle alakalý deðil. Kendimin iç savaþý. Yitirdiðim sevdiklerimin verdiði boþluklarýn sancýsý bu. Ne olur sende üzülme þimdi. Ben senin yüreðinde karanlýk deðilim ki; gözlerinden bir sonbahar yapraðý düþsün topraða..

………

Fazla sözüm yok kendime…
Bir martý kanadýndadýr ölümüm.
Bir sen ol yanýmda..
Gerisi bana / kirli yüzlü yanýma aittir..

Bir kum gibi ezseler de bendeki beni,
Bir sen yeþert beni gözlerinde..
Su olur akarým avuçlarýndan..
Umut olur yol alýrým acýlarýmdan…
Gönlüm en bildiklerimden yakýlsa da..
Sen olur açarým kuru yapraklarýmdan….

Etrafým karanlýk..
Gözlerin ýþýk…
Eþgalime çizilen bir zanlý silueti,
Sen çek beni temize…

Ezilip geçilmiþ gençliðim dururken avuç içlerimde..
Sen doður beni susuzluðuma..
Bir bir kovulsam da adreslerimden…
Kirli yüzümde beyaz sayfalar açamasam da
Sen beni dualarýna kundakla…

Ne dün olabildim kendimde..
Ne de bugün oldum tarih köþelerinde..
Baþarabildiðim sadece,
Sende “ senin olabilme ” ….

“ Ýyi ki varsýn gülüm….”

08 / 06 / 2008

Ýsmail Sarýgene