Git / Kapýlarýmý yüzüme gömerek…

Hakkým helaldir artýk / gidebilirsin…Ha unutuyordum az daha..Gitmeden içinde birikmiþ nice yalnýzlýklarý savur yüzüme..Babamdan yadigar býrakýlmýþ emanetine yerine getirememiþ birisi olarak helalliðimi sardým beyaz duvaða, suratýný benden uzaklara çevirebilirsin ..Kapýyý ardýna kadar açýk býraktýn..Gitmene ramak kalmýþ..Benim gözlerim artýk sana yabancý..Daha fazla rehin kalma güneþ girmeyen iki göz hayat evine. Babamýn acýsýný daha saramamýþken, bir de senin eksikliðin.. Gel de kendini benim yerime koy. Bir zamanlar dört kalp vardý penceremizin ardýnda..Ansýzýn yitirilince canlar, yama bulunmaz ki noksanlýðýna.. Bir gün gidecektin lakin bu kadar erken bu kadar çabuk beklemiyordum. Belki de sana kýzgýnlýðým biraz da kýrgýnlýðým bundandýr; bize sýrtýný bu kadar çabuk çevirmen, bize bu kadar uzak durman…Hadi git / ben senden gitmeden…Git…

Bit / Gözlerimdeki “ Meleði “ öldürerek…

Git gide uzaklaþtýn bizden..Ayný evde iki yabancýyýz biz. Bizi bize yaklaþtýran bir duvar..Ötesi yok iþte. Biraz da ayný iþyerinde çalýþmamýz...Sana gitme demeye kalmadan seni baþka kýyýlara kulaç atarken gördüm..Hatýrlýyorum da; sen diðer odada mutluluklara kanatlanýrken, ben diðer odada içimdeki “ Meleði “ yüreðimin mezarýna defnediyordum. Ýkilemin ortasýnda, sensiz kalakaldým öylece..Sen sevinçten aðlarken, ben “ bizi” kaybetmenin derinliðinde boðuyordum kendimi. Sen yeni bir hayata söz verirken ya da “ bize “ yabancýlaþýrken gözlerim kýrmýzý bulutlara takýlýyordu..Düþen yaþlardan deðildi oysa…Düþen sendin..Düþen avuçlarýmdan meleðimdi…

-------------

Oysa sen daha küçücüktün.. Daha dün ayný bahçede koþuþturan, oyunlarý bozan ben olsam da hep “ abisine kýyamayýp her þeyi kabul eden “ Meleðimdin sen.Daha gözlerinde yabancýlaþmamýþtým ben..Þimdi kanatlanma zamaný mý geldi yoksa ben mi yaþlandým anlayamadým..Sus pus içim..Ýkilem içimdeyim..Küskünlüðüm sana deðil; seni benden bu kadar çabuk alan kadere…Bu ayrýlýk nerden çýktý ey içimdeki melek ? Gitmene bu kadar az zaman mý kaldý ?

Ey küçük meleðim ne çabuk büyüdün sen ?

Beyaz duvaðýna gözyaþlarýmý nakýþlýyorum senden habersiz. Kabullenemiyorum gidiþini, bizden bu kadar erken vazgeçiþini..Daha ben ölmedim be meleðim, nereye kanatlanýyorsun ki..Ya ben ölürsem ve sen gidersen anneme kim bakacak ? Susma cevap ver…Bu kadar çabuk gitmen niye ? Önce babamýz terk etti, sýra sende mi..Sen de mi gidiyorsun ?

Tüm bulutlarý kirpiklerime topladým, tüm yaðmurlarý gömüyorum gözlerime..Gitme desem de gideceksin..Bu ayrýlýðý bize çoktan biçmiþsin anlaþýlan..Git hadi..Sana bir Cennet vaat edemeyen bizlere arkaný dönüp git..Dört kelimelik bir ailenin bir kelimesini daha yitirdik velhasýl..Kaldý iki kelime ve yarým kalmýþ umutlar..

Artýk bizde kendini bir fazla hissetmektesin sen..
Vur kapýyý git..
Gitme desen de gideceksin..
Ne de yol yarýlanmýþ..
Oysa bilirdim ki,
Melek’ler hiçbir zaman insanlarý terk etmezmiþ..
Oysa sen..
Bize yabancý,
Bana göre yalancý bir sabaha kanat çýrpmaktasýn…
Aðlýyorum çünki,
Yangýna giden kanatlarýný gördükçe,
Bir serçe yüreðinin nazeninliði yüreðim
Kýyýlara vuruyor delice…
Git/me Meleðim…
Gitme…

…………

Kim bilir bu satýrlarýn yazýldýðýndan bile haberdar olmayacaksýn..
Kim bilir bu yürek/ bu ömür,
Senin beyaz duvaðýný,
Cennete savuracak kanatlarýný görmeye yetmeyecek..
Meleðim yuvasýný terk etmeden,
Bu ten söz’e hüküm verirken sana son sözüm;
Kýrsan da yüreðimi,
Mutluluklar ancak sana yakýþýr…
Çünkü sen benim mutluluða ulaþabildiðim kanatlarýmsýn…

Ýçten nice mutluluklara Meleðim…
Caným kardeþim / Seni çok özleyeceðim…

22 Mayýs 2008

Ýsmail Sarýgene