hayatın kayboluşunu izlerken iki nefes çekmeli biri yaşadıkları için olmalı diğeri ise yaşamak istedikleri için.bazen yok olmalı bakışlar bakmak istediğini değil görmek istediğini görmeli.artık görmeyi istemeyen bakışlarla ne istediğini nede görmek istediğini görür oldu gözler.artık gözün feneri sönüyor ışık saçamıyor büyük gemilere..yağmurlarını dahi esirgiyor denizlerden.sessizce yavaşca her dakika görmekten uzaklaşıyor.gözün gördükleri siyahlaşırken bedende bir rahatlama bir dinginlik oluşuyor.usul usul usul..
istermişcesine yapıyor bunu ki bir zamanlar dünyaya gülerek bakardı bu gözler.her an mutlu olmasa da mutsuzluğunuda mutlulukla yaşamak isterdi.fakat artık tükendi..
görmeyen gözler kulakların pasını açtı.kuşların ötmesi böceklerin yürüyüşlerini duyar oldu.duydukça bu kezde kulaklar isyana karıştı.duymak istemez oldu yavaşca tıkanmaya başladı sessiz sakin huzurlu olmak için..
ve sonunda huzurun 5 duyusu kendini dış dünyaya kapadı.doğaya dönme isteğiyle heyecanlanıyordu..çok sessiz çok dingin di.artık gitme vaktiydi
bir nefes ardında son nefes