düşünceler gece uyanır.gündüzleri dingin bir şekilde gökyüzünü seyreylerken uyuya kalır bebek gibi.hava kararınca birden uyanıp şaşkın gözlerle bakını verir önce sersemleşir.afallar, heyacan yapıp bi panikle bedeni sarsmaya başlar.nedenli nedensiz o kadar çok sebeb yaratırki gece olmasını dahi beklemez..bedenin uykusuzluğa karşı zaafını bildiğinden tahribe erken başlar..sanırım işini sağlama alır.
uyurken uyutmamanın planınımı yapıyor, yoksa bir uyku hapına bağımlılık ihityacımı duyuyor.
belki de karanlıktan korktuğundandır hava kararınca yalnızlığı seçmiyor.
gün ışığıyla astral yolculuğa çıkıyordur belki..dolaşırken bir kaç enerjiye rastlayıp muhabbet edip iki kelamın belini kırıyordur.nasıl bilinebilir ki?keşke yaptığı kelamı bir kalem alıp yazabilse ..ne olduğunu öğrenip rahat uyumanın sıkıntısız akşamların gelmesini sağlayabilirdim.
öğrenirdim, öğretirdim, paylaşırdım..önceliği kendime verip denemeyi kendimde yapardım, umarım buna karşı koymazdı.
düşünceler de bencillik aranmalı bence, yoksa neden bu kadar vurdumduymaz olsun ki kendine karşı?
yok oluşumu seçmişti, doğaya mı dönmek istiyordu, belki de anne karnına geri dönüşü arıyordu.en mutlu olduğu en huzur bulduğu yere.kalp atışının ritmiyle uyumaya dalıyordu.ya peki şimdilerde yine anneme sarılıp uyusam?acaba bu kadar rahat uyurmuyum?
sanırım geç kalınmış bir düşüncenin öyküsü, bir mikrop misali her bir hücremi kontrol edebiliyor..
Peki ya neden akşamları?
Neden hava kararınca?
Gündüzleri rahat uyumasının sebebi bu muydu yoksa?
Nedenlerin nedenleri kovalaması bir çözüm olmayıp soru dağarcığı yaratıp içinde bir cevap ararken bünyeyi sarsıp uyutmamasaydı sanırım..
iyi günler vede güneşler..