Hanımeli…

Hanımeli Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Derneği’nin (7 Kasım 2010 tarihli) konferansında ben de vardım.
Daha doğrusu görevli olarak oradaydım.
Bu tür etkinliklerin tadı-tuzunun kalmadığını düşünüyordum.
Çünkü insanların artık gayrı samimi olduğunu biliyordum.
Lakin Hanımeli’i bu kez beni şaşırttı.
Ramazan Kayan’nın konuşmacı olarak katıldığı (Mavi Marmara izlenimlerini anlattığı) konferansı saymazsak Belediye Konferans Salonunun 2010 yılının en doyurucu, en kalabalık ve en samimi programı, diyebiliriz. Kaldı ki Kayan hocanın katıldığı o izdihamlı programı da yine Hanımeli Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Derneği yapmıştı.
Sekiz yüz kapasiteli Belediye Konferans Salonunda, Hanımeli Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Derneği bin- bin beş yüz insan toplattı. (Bu zamanda bu kadar insanı bir araya toplatmak biraz hüner ister, güç ister. Zira bir-iki hafta önce moderatörlüğünü Malatya valisi Sayın Doç. Dr. Ulvi Saran’ın yaptığı panelde bile ancak elli- altmış kişi katılmıştı…)
Malumunuz, her zaman olduğu gibi yine çoğunluk kadınlardan oluşuyordu katılımcıların. Öyle ki; programdan önce konuşmacıyla birebir konuşurken; “eskilerde, bu tür etkinliklerde ‘bayanlara yer ayrılmıştır’ şeklinde bir duyuru bulunurdu, şimdiyse tam tersi; erkeklere yer ayrılmıştır’ ibaresine -neredeyse ihtiyaç hâsıl olacak” latifesi salonumuzun durumunu çok iyi ifade eden bir espriydi…
Evet, Hanımeli Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Derneği’nin beni heyecanlandırdığını ifade etmek istedim…
Yılardır bu heyecanı yaşamamıştım.
Beni heyecanlandıran salonu hınca hınç dolduran tesettürlü bacılardan çok 28 Şubat’tan sonra Malatya’dan uçup giden samimi havanın tekrar vücuda gelme sinyaliydi.
Hanımeli Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Derneği’nin beyaz perdeye yansıtılan etkinlik çalışmalarını izleyince –çalınan fondan tut marş ve ezgilere kadar - Malatya’nın eski ‘ruhunu/havayı’ teneffüs ettiriyordu.
Aslında ben kaybolan bu ruhun özlemini çekiyorum yıllardır.
İhlâs bu ruhta saklıydı.
Samimiyet ruhta vardı.
Takva bu ruhta ortaya çıkıyordu.
Kardeşlik bu ruhla güç veriyordu.
Konuşmacı da buna benzer konulara değindi.
Resululllah’ın hayatından kesitler ve Sahabe-i Kiram’ın hayatı…
Evet, insanlar Kur’an ve hadis ipine sımsıkı sarıldığı zaman ortaya samimiyet, güven ve teslimiyet çıkıyor.
Ben bu konferansta yalnız katılımcılar değil Muhammed Emin Yıldırım’ın “Aranızdan bulunmaktan mutluyum. Erzurumluyum ancak tâ ortaokul yıllarından beri Malatya’dan esen rüzgar bize kadar gelmişti ve bu nedenle kendimi biraz Malatyalı görüyorum. Malatya birkaç yıl önce çok şiddetli bir rüzgâra (28 Şubat rüzgârına) maruz kaldı lakin şimdi hâlâ dimdik ayakta ve şu an salonu hınca hınç doldurmuş durumda…” şeklindeki konuşması da beni duygulandırıp heyecanlandırmıştı.
Evet, 28 Şubat rüzgârın en şiddetli estiği ve Ergenekoncuların çeşitli senaryolarla sindirmeye çalıştığı Malatya belki bitmedi ama -üzülerek ifade ediyorum- üzerinden 28 Şubat baletlerinin geçtiği Malatya hâlâ tam toparlanmış değil.
Her ne kadar bazı etkinlikler bizleri heyecanlandırsa da, Malatya eski Malatya değil.
Her ne kadar ilimize davet edilen hocalar, ilim adamları, bilim adamları hatta film adamları Malatya’ya methiyeler yağsa da Malatya (şimdilik) eski Malatya değil.
Temennimiz ve özlemimiz; Malatya’mızda çıkar ilişkilerin bir kenara bırakılıp kardeşlik ilişkilerinin yeniden izale edilmesidir…
Bu duygu ve temennilerle Hanımeli Eğitim Kültür ve Yardımlaşma Derneği’ne tekrara teşekkür ediyorum…