Yoksa Biz Sürü müyüz ?

Uðradýðýmýz haksýzlýklara, sömürüye neden boyun eðiyoruz? Dün, baldýrý çýplak gezenlerin, bugün, gözümüzün önünde, birdenbire, emeðimizi çala çala, çoluk çocuk sayýsýz arabalar, en lüks havuzlu lüks villalar, gemiler, gemicikler edinmelerine, trilyonlarla oynamalarýna neden baþkaldýramýyoruz?

Olan bitenin farkýndayýz çoðumuz. Þikayet ediyor, küfrediyor ama birleþip bir güç oluþturamýyoruz. Neden? Yoksa biz, sürekli güdülen bir sürü müyüz?

Tüm dinlerin, insanlýk tarihinin yetiþtirdiði büyük düþünürlerin üzerinde birleþtiði, tartýþýlmaz etik kurallar, ilkeler var. Yalancýlýk, ikiyüzlülük, hilekârlýk, dedikodu, hýrsýzlýk, cinayet, baþkasýnýn hakkýný yemek, haset, kibir gibi eylemler ve özellikler, insanlýk için kötüdür, zararlýdýr, yasaktýr. Yardýmlaþma, dayanýþma, büyüye saygý, küçüðe sevgi, özveri gibi deðerler ise yüceltilir. Kime sorarsak soralým, bunlarla ilgili bir itirazla karþýlaþmayýz.

Binlece yýldýr yasaklarýn ve deðerlerin yaþama yansýmasýna, uygulanmasýna baktýðýmýzda ne görürüz? Bunlarý içselleþtirip yaþam biçimine dönüþtürmüþ insan sayýsý ne kadardýr? Ýnsanlar, sözde onayladýklarý bu yasaklara uysalar, deðerlerine gerçekten sahip çýksalar, bunlarý kýlavuz edinip yaþam biçimine dönüþtürseler, dünyamýzdaki, ülkemizdeki yaþam þimdiki gibi olur muydu? Yoksa çok daha adil, saygýn, güvenli, ve güzel mi olurdu? Yine kime sorsak bu sorunun yanýtý “EVET” olacaktýr.

O zaman, neden insan denen varlýk, sözde özlediði, beðendiði, onayladýðý deðerleri amansýzca yok sayar, yasaklarý çiðner, hatta neden hepsinin tam tersini uygular?

Bu çeliþkinin kökenini nerede aramalýyýz? Ýnsanýn doðasýnda var olan dürtülerde, güdülerde mi yoksa þu anda içinde bulunduðumuz toplumsal aþamada, ekonomik, sosyal, kültürel geliþmiþlik düzeyinde mi aramalýyýz? Bu iki ana kolu yöneten, yönlendiren dinamikler dizgesi, nasýl bir etkileþim içindedir ki onlarý uygulamýyoruz ama sözde sahip çýkmaktan da vazgeçemiyoruz? Dahasý tam tersini yapýp yaþamý, kendimize ve gelecek kuþaklara zehir ediyoruz.
Bana kalýrsa bu çeliþkinin temelinde, öncelikle en ilkel dürtülerimiz, güdülerimiz yatýyor. Binlerce yýllýk geliþme sürecinin eðitemediði, baþ edemediðimiz güdüler, dürtüler...

Hayvanlardan bizi ayýran temel özelliðimiz, üretim aracý kullanma, onlarý sürekli geliþtirme, geliþtirdikçe daha çok üretip tüketme yeteneðimiz deðil mi?

Üretim araçlarý geliþip çeþitlendikçe artan üretim, temel gereksinimlerimizin de ötesinde, ulaþmak istediðimiz baþka bir çeþitlilik sunuyor bize. Keþfettiðimiz, yarattýðýmýz her þeyi edinme, pek çok insanda da çok daha fazlasýný edinme arzusunu, açgözlülüðü yaratýyor. Keþfet-üret-tüket- daha çok tüket döngüsü...

Ýnsanlýk, üretim araçlarýnýn özel mülkiyetine geçiþle birlikte, her þeyi gereðinden fazla elde etmenin yolunun, baþka birilerini SÖMÜRMEKten geçtiðini öðrendi. Ne görürse, ne bulursa daha fazlasýný elde ederek günlük rahatýný saðlama, dahasý, kenara istifleyip geleceðini garantileme dürtüsü... Günü kurtarýp türünün geleceðini umursamama arsýzlýðý...

SÖMÜRÜ ÇARKIný döndürmenin tek yolu deðerleri üretenleri yönlendirebilmek, yönetebilmektir. Bu nedenle iktidar olabilmek için yýðýnla vaat, yalan dökülüyor önümüze. Kanýyoruz...Çünkü ayný talandan pay kapma umudumuz, isteðimiz var.

Ýktidarý ele geçirenler de dümeni tuttu mu bir kez, en büyük payý kapma olanaðýna sahip oluyor... Ýktidarý ele geçirmek, geçirince de elden kaçýrmamak için her yola baþvuruyorlar. Bakýn, Arap ülkelerindeki liderlerin servetlerini duydukça dudaklarýmýz uçukluyor. Birgün bizimkilerinkini de duyduðumuzda aklýmýzýn sýnýrlarý çok zorlanacak. Onun için, her hak arayýþýnýn önünü þiddetle kesmeye uðraþýyor iktidara gelenler. Yukarýdan aþaðýya tüm sýnýf ve katmanlar da býçak kemiðe dayanmadýkça buna göz yumuyor. “Ben ne kadar çýkar saðlarým, pay alýrým acaba?” umudu ve “Elimdeki de giderse...” korkusu, tüm kötülüklerin anasý oluyor. Dökülen kanlarýn, þiddetin, açlýðýn, yoksulluðun, vahþetin, tüm eþitsizliklerin, doðayý talan etmenin yolu, iþte bu açgözlülük ve hýrsla döþeniyor.

Ýnsanlar, ayný zamanda, bu kýsýr döngüdeki açmazýn da ayrýmýnda. Gerçek huzura, güvene, güvenceye, sevgiye, barýþa giden yolun, adil, eþit bir paylaþýmdan geçtiðinin ayrýmýnda. Bu yolu açan anahtar ise o hep özlediði, tartýþmasýzlýðýný sözde onayladýðý, ama ýsrarla çiðnediði, yok saydýðý yasaklar, ilkeler, deðerler...Ýnsanlar, edimlerinin de ayrýmýnda...

Öyle olmasaydý, her çaðda yalnýzca bir avuç insanýn içselleþtirip yaþam biçimine dönüþtürdüðü bu kadim ilkeleri, deðerleri, erekleri ve yasaklarý, insanlýk, çoktan unutur, unuttururdu. Gerçi, bu deðerleri kýlavuz edinen, bunun savaþýmýný veren kardeþlerine, her çaðda olmadýk cezalar verdi, vermekte ayný hýrsla. Ama yine de unutmuyor, vazgeçemiyor, lafa gelince sahiplenmekten geri durmuyor, yedeðinde tutmaya devam ediyor. Demek ki, gerçek kurtuluþa hangi yoldan gideceðinin farkýnda. Bir yandan yapacaðýný da yapýyor...Çünkü, günübirlik çýkarlarýnýn çaðrýsýna kulak týkayamýyor. Açgözlülüðünün, hýrsýnýn önüne geçemiyor. .

Peki, ne yapmalýyýz?

Sözde de olsa, farkýndalýðýn, gözden çýkarmamanýn verdiði umutla, sömürüden, savaþtan, açlýktan, yoksulluktan, talandan kurtulmayý amaçlayan baþkaldýrýyý mý seçelim?...Yoksa, “Böyle gelmiþ, böyle gider” deyip sürüler gibi güdülmeye boyun mu eðelim?...