HÖTDÜK NÝNE

Çocukluðumda, herkesten çok sevdiðim bazý kiþiler vardý. Ýþte bunlardan biri Hötdük Nine’ydi. Annem hastalanýp hastaneye yattýðýnda, bize bakan akrabamýz. Ona neden Hötdük Nine diyorduk, bilmiyordum. Akrabamýzdý ama, akrabalýk derecesini de bilmiyordum. Bizim ninemizdi iþte. O, yalnýz bizim deðil, bütün köyün Hötdük Ninesiydi. Çok yaþlýydý, kýsa boyluydu. Hafif kamburu vardý. Eðilerek yürüdüðü için, boyu daha da kýsalýrdý. Konuþurken aðzýnda birkaç tane kalmýþ diþleri görünürdü. Yemek yerken zorlandýðýný farkederdim.

O yaþlý halinde peþkir düðümlerdi.( Peþkir, yerli dokuma kumaþýndan yapýlan havluydu. Bu havlunun uçlarýna, makröme düðümüyle dantel gibi bir þey yapýlýrdý. Yapýlan bu iþe, peþkir düðümlemek denirdi.) Becerikli ablam, Hötdük Nine namaza durduðunda, hemen peþkiri alýr, düðümlemeye devam ederdi. Ninemizin namazý bitirmesine yakýn, hemen býrakýrdý. Ablam o yaþta bile çok becerikliydi. Ben ise eliþinden hiç anlamýyordum. O yaþtaki çocuðun yapamayacaðý þeyleri yapardý ablam. Hötdük Nine peþkiri tekrar eline aldýðýnda, ablamýn peþkiri düðümlediðini farketmezdi bile. Demek ki ablam, onun kadar güzel yapabiliyordu. Bu nedenle Höddük Nine, ablamýn yaptýðý yeri anlayamýyordu. O zaman ben ablamla gözgöze gelir, ninemize belli etmeden gülerdik.

Annem rahatsýzlanmýþtý bir gün. Babam annemi kasabaya götürdü. Ve annem bir müddet kasabada kaldý. Sanýrým hastanede yatýyordu. Bize her þeyi açýk açýk söylemiyorlardý. Onun için, anneme ne olduðunu, nerede olduðunu tam olarak bilmiyorduk.

Annemim yokluðunda Hötdük Nine bakmýþtý bize. Üç kardeþin yemeðini hazýrlýyor, evi toparlýyor, yapýlmasý gereken her þeyi yapýyordu. Hötdük Nine çok uysal bir kadýndý. Bize hiç kýzmazdý. Biz de onun bu yumuþaklýðýndan yüz bulur, yaramazlýklar yapardýk. Gece olup yataklarýmýz serilince, canavarcýlýk oynamak gibi. Canavarcýlýk çok zevkli bir oyundu. Ablamla ben yorganýn altýna saklanýrdýk. Erkek kardeþim canavar olurdu. Bize saldýrýr, yorganý üstümüzden çekip, bizi yemek isterdi. Ablamla ben, kendimizi canavardan korumak için, ona saldýrýr, gerçek canavar görmüþ gibi çýðlýklar atardýk. Kardeþim de bir canavarýn yapmasý gereken her þeyi yapardý. Korkunç sesler çýkararak, bizim üzerimize çýkar, tepinirdi. Yüzüne, aðzýna ve gözlerine korkunç þekiller verirdi.

Hötdük Nine bize bir þeycikler demezdi. Oturduðu sedirde, ne olduðunu anlamadýðým bir þeyler mýrýldanarak peþkirini düðümlemeye devam ederdi. Söyledikleri ilâhi miydi, türkü müydü anlayamazdým. Hötdük Nine namaz kýlarken ona þakalar yapardýk. Özellikle erkek kardeþim. Onun karþýsýna geçer, dilini çýkarýr, namazda kadýncaðýzý güldürmeye çalýþýrdý. Onun tam secdeye ineceði zaman, seccadenin üzerine yatardý. Ablamla ben de kardeþime uyardýk, ona destek verirdik. Evet biz ablaydýk ama sonuçta biz de çocuktuk. Zaten birer yaþ aramýz vardý. Onun yaptýklarýna kahkahalarla gülerdik. Hötdük Nine namaz sýrasýnda güçlü bir “Allahüekber” sesiyle bizi, özellikle kardeþimi uyarýrdý.

Belki tüm bunlarý, annemizin yokluðunun üzüntüsünü üzerimizden atmak için yapýyorduk. Genelde uslu çocuklardýk. Hötdük Nine de sanki bizim duygularýmýzý anlýyor gibiydi. Bize kýzmýyor, bizi incitmiyordu. Annemizin yokluðunda, bizim bir tarafýmýzýn kýrýk olduðunu biliyordu. Ýlk bakýþta annemizin hastalýðý sanki biz çocuklarýn hiç umurumuzda deðilmiþ gibi görünse de, aslýnda öyle deðildi. Evet, zaman zaman yaramazlýklar yapýyor, eðlenceli oyunlar oynuyorduk ama, içimizde fýrtýnalar esiyordu. Gece yataða girdiðimde ve oyundan dönüp evde annemin yerine Hötdük Nine’yi gördüðümde çok kötü oluyordum. Kimseye göstermeden aðlýyordum. Göðsümün içinde yanan bir ateþ var gibiydi. O ateþ yandýkça, ince bir sýzý duyuyordum. Annemi hem çok özlüyor, hem de çok merak ediyordum. Annemize bir þey olursa, biz ne yaparýz diye düþünüyordum.

Aradan çok uzun yýllar geçmesine raðmen, Hötdük Nine'yi hiç unutmadým. Annemin yokluðunda bize sahip çýkan Hötdük Ninemi çok seviyor, kendisini rahmetle anýyorum. Ruhun þadolsun Hötdük Nine!