Bir cuma günü… Caným nedense sýkkýn biraz. Hiç de canýmý sýkacak bir durum yok aslýnda. Sebepsiz bir iç sýkýntýsý iþte. Ne ev iþi yapmak istiyorum ne baþka bir þey. Karným aç, evde yemek yok. Sadece, okuldan gelecek olan torunuma yaptým küçük bir kap yemek. Baktým buzdolabýna, sebze mebze hak getire. Yarýn Mudurnu’nun pazarý. Þöyle bir çýkarým pazara, donatýrým dolabýmý beþ yýldýzlý otellerin dolabý gibi. Ýyi de akþam ne yiyeceðim ? Artýk bulacaðým bir þeyler. Yemesem ne olacak ki ! Aç mezarý yokmuþ . Zaten caným ne yemek yapmak istiyor ne de yemek . Neyse, geçelim.

Attým kendimi koltuklardan birine. Ellerim, ayaklarým benden çok uzaktalar gibi. Ya da ben onlardan uzaktayým. Böyle acayip bir his… Ay n’oldu bana ? Yoksa hasta mý oluyorum ? Sanki þöyle hafif hafif sallýyorlar beni kendi eksenimde. Yumuþak bir zemine dalýyor gibi vücudum. Baktým etrafa; sehpa üstleri, masa üstleri , döþemeler incecik toz. Þu toz nerden gelir, nasýl birikir aklým almýyor. Ortalýk da daðýnýk sayýlýr… Boþverin ! Daðýnýklýktan ölen bir ev kadýný duymadým bugüne kadar, ben de ölmem. Temizliði de yarýn yaparým artýk. Pazar dönüþü bir giriþtim mi, en fazla iki saatimi alýr . Kýrk yýldýr ayný iþleri yapmaktan dolayý son derece pratiðim. Kelebek gibi uçarým evin içinde. Yeter ki saðlýðým yerinden olsun.

Bunlarý düþünürken, kapý zilinin sesiyle kendime geldim. Bir baktým, Ankara’daki bir arkadaþýmýn gelinlik kýzý kapýda. Gözgöze gelir gelmez ateþe düþmüþ gibi baðýrdý:
- Sürpriiiiiiiz !
Ben de mecburen:
- Nejlâaaaaaaaa ! Bu ne güzel ( ! ) sürpriz!
Sarmaþ dolaþ girdik salona. Acaba bizim arkadaþ niye gelmedi? Dedi ki Nejlâ þakýyarak:
- Annem selâm söyledi. Babamýn iþleri çok yoðun, annem de babamý yalnýz býrakmak istemedi. Ablam da sýnava hazýrlanýyor.
Sevindim yalnýz geldiðine. Caným sýkkýn bir taraftan, evde yemek yok, piþirecek bir þey yok diðer taraftan. Hasta gibiyim de biraz. Bir konuk yeter bugün. Fazlasýný daha sonra alýrým. Hemen buzdolabýný getirdim gözümün önüne. Sekiz on yumurta, bir parça peynirden baþka bir þey yok. Derken, kapý çalýndý. Bizim torun gelmiþ olmalý okuldan. Caným benim. Dünden beri özledim keratayý. Koþarak açtým kapýyý. Bir baktým, Nejlâ’nýn ablasý Nesrin kapýda. Sevinçle haykýrdý:
- Sürpriiiiz!
Hemen karþýlýk verdim.
- A aaaaaa ! Nesriiiinn!

Girdik içeri. Bana sürpriz yaptýklarý için bir mutlular bir mutlular, benim þaþkýnlýðýmý, hatta yýkýldýðýmý fark edemiyorlar . Baþladýlar daldan doruktan konuþmaya. Küçük kardeþ neþeyle yol maceralarýný anlatmaya baþlamýþtý ki, kapý çalýndý. Hýh! Bizim çýrpý bacaklý torun geldi. Koþtum kapýya. Kapýyý açmamla, bir kadýn ve bir erkeðin sesini duydum yüzlerini henüz seçemeden.
- Sürpriiiiiiiz !
Mecburen koroya - pardon düete- ben de katýldým:
- Sürpriiiiiiiiiz ! Bu ne güzel sürpriz! Ay siz nerden çýktýnýz ? ( Bu Cuma, benim için “ kara Cuma “ olacak.)

Gelenler, içerideki kýzlarýn annesi- babasý….Aman da aman kimler gelmiþ diyerek içeri girdik. Hepsi birden, bana sürpriz yapmaya nasýl karar verdiklerini anlatýyorlar. Onlarý görünce nasýl þaþýrdýðýmla dalga geçiyorlar.

Beni aldý bir düþünce. Þimdi ben konuklarýma ne ikram edeceðim? Dolap kerbelâ gibi. Kasabamýzda ne manav var, ne semt pazarý. Semtimiz yok ki semt pazarýmýz olsun. Ben bunlarý düþünürken, kapý sesiyle kendime geldim. Artýk bu sefer torun olmalý. Aslýnda geç bile kaldý benim armut kafalý yavrum...Bir koþu vardým kapýya, “ Oðlum benim, sen mi geldin ? “ diyerek. Kapýyý açmamla irkildim:
- Sürpriiiiiiiiz! Hah hah ha!

Bu sürpriz sesi, öncekilerden çok güçlü. Çünkü solo deðil, düet deðil; çok sesli bir koroydu. Ýçerideki konuklarýmýn Bolu’daki akrabalarýydý kapýdaki koroyu oluþturan üç kiþi.

Sevinçle( mahsusçuktan ) mecburen ben de baðýrdým:
- A aaa! Bu ne güzel ( ! ) sürpriz!

Ýçeridekilerle beraber oldular mý yedi kiþi. Salonda bir þamata, bir gürültü ki; sanki tv’de sabah programý var gibi. Biri durup biri konuþuyor. Diyorlar ki bana:

- Nasýl sürpriz yaptýk ama! Gözlerin , manda gözü böyle açýldý bizi görünce. Ay ! Çok hoþ oldu ya. Kih kih kih!...( Ben böyle sürprizin…..Neyse aðzýmý bozmayaým, içimden konuþuyor olsam bile.)

- Nasýl da þaþýrdýn deðil mi Kâmuran? Hah hah ha! ( Ay! Baþým dönüyor.)

- Ýyi ki haber vermemiþiz. Yoksa bu kadar eðlenemezdik. Kih kih kih! ( Eðlenceye bir bakýn hele.)

- Tanýyamadýn mý ilk bakýþta ? Biz “ sürpriiiz” diye baðýrýrken, sen aval aval bakýyordun Þaban gibi….Ay çok hoþsun ya! ( Midem de bulanýyor.)

- Geleceðimiz aklýnýn ucundan geçmezdi di ‘ mi? Ýþte sürpriz dediðin böyle olur. ( Þokta et ver mýydý acaba? )

- Biz sürpriz yapmayý çok severiz. Geçenlerde Serpil’e ayptýk aynýsýný. Koh koh koh! (Gözlerim kararýyor, sanýrým yine tansiyonum düþtü.)

- Sizi nasýl da kandýrdýk Kâmuran Teyze. Kih kih kih ! Annem – babam yok dedik, siz de inandýnýz. Hah hah ha! ( Keþke baþka bir gün gelselerdi.)

- Kapýyý açýnca, torun yerine üç kazma gördün kapýda. Senin torun hem çok büyümüþ, hem üçüz olmuþ. Hah hah ha ! Biz senin hormonlu torunlarýnýz. Hih hih ! Çok hoþ ya. Gülmekten gözlerimden yaþ geldi. ( Zoraki gülüyorum ben de.)

Daha baþka þeyler de dediler ama hatýrlamýyorum. Aklým mutfakta, buzdolabýnda çünkü. Þimdi ben bunlara ne yedireceðim ? …Þimdi ben onlara göstereceðim sürprizi,siz durun hele.

Hepsini aldým mutfaða. Arkadaþýmýn eþini çarþýya gönderdim ekmek almaya. Kýzlarýn büyük olanýna verdim bir kilo kadar kg patetesi.
- Hadi doðra bunlarý jilet gibi, geç ocaða kýzart.( Hah hah hah! )
Büyük olanýnýn eline bir paket makarnayý tutuþturdum.
- Sen de þu makarnayý haþla. ( Hih hih hih ! )
Çaktýrmadan mutfaktan salona geçmeye çalýþan bayaný, tam mutfak kapýsýnda yakaladým:
- Bi’ zahmet siz de þu yumurtalarý haþlayýn. Fatma’ným size bahçeden maydanoz toplasýn, birlikte yumurta salatasý yapýn. Bakýn tuz, karabiber burada; yað , limon da þurada. ( Kih kih kih ! Ay ! Çok eðleniyorum.)

Patatesleri soymak ve kýzartmakla görevlendirdiðim konuk kýzýmýz bluzuna yað sýçratmýþ. ( Ooohhh !)Yedek giysi de getirmedim diye homurdandý biraz ama duymazdan geldim.
Bir kenarda, elindeki sigarasýný tam yakmaya çalýþýrken gördüm Aysel Haným’ý. Ses tonumu yumuþatarak rica ettim:
- Siz de masayý hazýrlar mýsýnýz lütfen ? Bakýn þu konsolun içinde her þey. ( Bir de ona kih kih kih ! )

Konuklar öyle hummalý bir çalýþma ortamýna girdiler ki, sesleri kesildi, kahkahalarý durdu, sadece elleri çalýþýyor.( Kah kah kah ! ) Ýþte size sürpriz… ” Davetsiz gelen mindersiz oturur.” diye söyleniyorum içimden. Sürpriz yapmýþlarmýþ. Baþlarým sizin sürprizinize. Sürpriz yaparken düþünmediniz mi hiç bu kadýn bize ne yedirecek diye ? Haber verin, altmýþ kiþi gelin.

Bu arada kýzým telefon etti:
- Anne, Enes’i beklemeyin, biz eve gidiyoruz.
Ýlk kez, torunum gelmeyecek diye seviniyorum. Onun yemeði de bize kaldý. Birer kaþýk da olsa paylaþýrýz. Ben böyle sevinirken, kapý ziliyle gülümsemem durdu. Gene mi sürpriz ? Korka korka açtým kapýyý. Bismillahirrahmanirrahim ! Baktým, annem. Elinde bir tencere. Caným benim ! Tencereyi uzatarak dedi ki kadife sesiyle:
- Lâhana sarmasý yapmýþtým. Sana da getireyim dedim.
Bir tencere sarma için bu kadar sevinebileceðim, hatta mutluluktan uçacaðým aklýma bile gelmezdi.

Bir saat içinde konuklar yemekleri hazýrladýlar, buzdolabýnýn neresinden bulduklarýna hayret ettiðim iki – üç domates, yarýsý çürümüþ bir salatalýktan salata yaptýlar, birlikte yedik. Yemekten sonra, bulaþýk makinesine yöneldi bir kýzýmýz.( Sürpriiiiz . Bulaþýk makinesi arýzalý. Kih kih kih ! ) Kýzlardan biri yýkadý, diðeri duruladý. Bulaþýklar bitince sordu Nesrin:
- Kâmuran Teyze ! Oje var mý ? Ojelerim çizilmiþ. ( Ne iyi olmuþ.)
Çok üzülmüþ gibi yaparak yanýtladým:
- Yok þekerim, ben oje kullanmam. ( Kih kih kih! )

Öyle bir yoruldular ki, anlatamam. Yemek yap, salata yap, sofrayý hazýrla, bulaþýklarý yýka, bahçeden maydanoz topla; kolay mý ? Sürpriz yaptýklarýna, yapacaklarýna bin piþman oldular. Onlar çalýþýrken ben ne mi yaptým ? Bu kadar çalýþaný yönetecek birine ihtiyaç vardý. Bu zor görevi de ben üstlendim mecburen.

Sanýrým – hatta kesinlikle - akýllandýlar. Bundan sonra kimseye böyle sürpriz yapamazlar. Oh!