Ne kadar çok anlatacak þeyi de varmýþ diye geçti aklýndan. Çocuklarýna mý anlatýyordu bu hikâyeleri yoksa içinde o yaþýna dek bir yerlerde sakladýðý çocuksuluða mý? Neþeyle gülüyor, burnunu, kulaðýný yakalamak için uzanan solucan parmaklardan bir türlü sakýnamýyor kendini. Bir vakitler saçlarýna düþen aklara takýlýrdý bakýþlarý, þakaklarýnýn üzerinde gençliðinin henüz yabancýsý olduðu bir renk iken, aklýk. Siyahýn zýddý, yaðan karýn sýcacýk rengi. Ulu daðlara nasýl yakýþýrsa öylece yakýþýrdý þakaklarýna. Yelkovanýn akrebi kovalamacasýn da zaman da erirmiþ meðer ve beyazýn ayný zamanda renksizliðinde adýnýn olduðunu öðrendiði yýllar geldi peþinden. Parmaklardan sakýnmaya çalýþýyordu hala o baþ kendini, omuzlarýna tüneyen diðer torunu almaya çalýþana gözdaðý vererek. Yazý ve kýþý bir anda iç içe yaþayan koca daðlardan sanki ne eksiði olacakmýþ kocamýþ bir insanýn, aklýna düþen þey iþte tam olarak buydu o sýra. Bahçeye çýktýklarýný gördü sonra, açýlan kapý eþiðine düþen hareketli gölgeler çýnara doðru kýsalarak kayboldular ortalýktan. Küçük olan, gümüþ ýþýltýlarýn yýkadýðý yapraklarýn orada, çýnar aðacýnýn gri bulutlarla gölgelendiði yerde kýmýldamadan, öylece duruyordu. Omuzlarýna düþen eþarbý tutmasa, saçlarýnýn savrulduðu yere uçup gidecekti. Ýnatçýydý, koþardý ama peþinden takýlýp kalacaðý çalýlýða kadar, nefes nefese kalsa da. Parmaklarý arasýnda baþýnýn üzerine doðru kaldýrýr rüzgârda dalgalanýþýný izlerdi. Çocuksuluðun masumiyeti sinmiþti kýrmýzý eþarbýna, sarýldýðýnda içine doyasýya çektiði.
Hasta demiþlerdi; hem de çok, sayýlý diyorlardý günleri. Yüzlerce kilometre kat ederek döndüðü sýla da karþýlama cümleleriydi bunlar. Vakit hayli geç, kara ufuklar zemherinin nabzýnýn attýðý yere kararýp küçülmekteler. Gözünün karalýðýna yenik düþüyorlar yinede. Olmazý olmaz edip yorgunluk ve uykusuzluðunu unutmuþ yollara düþmüþtü yeniden. O’nun canýna can katacak canlarda takýlýp düþmüþtü peþine. Yol boyunca iç içe karaltýlar, aðýrlýðýný göðün taþýyamadýðý kasvetli bir fýrtýnanýn kýlavuzluðunda tepeye yükselerek daralan yollarda daralýyor nefesi. Yollar deðil belki ama sýhhatinden yana umduklarýydý aslýnda tükenenler.
Beyaz toprakla sývanmýþ asýrlýk kapý açýldýðýnda bir sýcaklýk yalayýp geçti yüzünü. Hastalýk, yalnýzlýk dolu odadan kýraðý yemiþ acý patlýcan gibi buruþ buruþ, yýllarýn eskitemediði saðlýklý bir yüzün hoþ geldin karþýlamalarý arasýnda kývrýlmýþtý pencere yanýndaki köþeye. Yorgunluk çaylarý yudumlanýrken karamsarlýðýn beslediði ölçüsüz sayýklamalarý çoktan baðýþlamýþ, hatta hesapta olmayan böyle bir mutluluða neden olduðu için minnet dahi duymuþtu. Gökte ilk ýþýmalar ile ayrýldý oradan. Avludan atýlan bir avuç buðdaya baþtankaralarýn üþüþerek çamurlu zemini didiklemeleri arasýnda çýktý yola.
Sonra fersah fersah uzaklarda, yüreðinde bir yerlerde sala iþittiði gün gelmiþti, hayra yoramasa da hayýr olduðunu bildiði, ardýndan da beklediði haber, telefonda tanýdýk bir ses. “Baþ çeþme” mezarlýðý deðildi defnedildiði yer, yaþlý çýnarýn gölgelediði köy mezarlýðýnýn yola bakan tarafý.
Ýçeri girdiler, belli ki doymuþlardý oyunlarýna. “ Gitmemiz gerekiyor artýk” dedi. “ Kýsmetse seneye tekrarý. ” Arabaya binerlerken küçük kýz dökmüþtü yola elindeki suyu. Ýncecik parmaklar bulutlara uzanmýþ týrmalar gibi her þeyi, el sallamaktaydý, durmaksýzýn orada.