Çocukluğumuzun yemyeşil ovaalrı,verimli topraklar yavaş yavaş yok oluyor ama bizler aldırmıyor,büyük şehirlerin kirli havasını solumaya,bir garip koşuşturmacaya mahkum olmuş,tarifsiz yalnızlıkalr içindeyiz
Birini sevmek zalimce bir şeydir. Tutkudan gözünüzü kör eden o vahşi duyguya elinizi verip de nasıl bir bedenmiş gibi kalabilirsiniz. Artık bir suret olmak ya da zalimlerden zalim olmaktır elinizdeki, ne elinizdekiyle mutlu olacaksınızdır, ne elde edemediklerinizle.
Kendime yazacakken, sana kurulmuş cümleler yazıldı bu kez. Sayıklarken gece olmuş, bense hala seninleyim, yazıyorum..
Sadeliğe dokunur ellerimiz ,bizlerin asıl sevdikleri unutmamaya çalıştığımızdır.Yaşlanır bir gün ölenleri unutmamak için anılara dalıp bir daha aynı dünyayı yaşamak...
Gereksizlik üzerine yazıların ikincisi, belkide uzun süre devamı gelmeyecek olan serinin ikinci yazısı...
Ruhum gene bir iç çekişte, aklım anlama yarışında, bedenim kalbimi yaşatma savaşında...
Şimdi hayat sağır, sesini yitirecek diye korkuyorum sokakların, bağır bağır bağır! Uykusuzluk, kaybolmuşluk, huzursuzluk….
"O"öper buz gibi dukalarıyla, kalakalırsınız, içiniz donar, keşkeler ve akamayan gözyaşlarınız içinde boğulursunuz.... Ve bilirsiniz ki "O" aslında, varlığına gösterilen tokatsız, azarsız saygıyı öpmüştür...
Toparlanması da zor oluyor. Her yere düşüşümde kalkmayı başardım aslında ben. Sen güçlüsün, başararırsın, her zorluğun üstesinden gelirsin dedim hep kendime. Güçlü olmaya çalıştıkça dertler üst üste gelmeye başladı. Bazen herşeyin tıkandığı noktaya gelince sözler yeterli olmuyor ne yazık ki. Artık bende tüm umutlarımı kaybettim. Sonra hastalık geldi
Ölümü yitirmek... Uzayda yüzen sınırsızlıklarla sınırlandırılmış özgür ruh... Yaşam, ölümün perdesiydi yürekteki gizli bahçede. Seslerse bu bahçenin bekçileri...
Nuray Şerifoğlu
