Ağlamışız / Gözbebeğimizde kalmış yaş / Ne yazılan sayfalara düşmüş

Zaman geçiyor. Büyüdükçe büyüyor suskunluğu gecelerin. Cümleler tükendikçe tükeniyor adına aşk dediğimiz o yanılsama, susuyoruz kelimeler kayboluyor, susuyoruz, suskunluk kocaman duvarlar örüyor aramıza...

Zaman geçiyor. Büyüdükçe büyüyor suskunluğu gecelerin. Cümleler tükendikçe tükeniyor adına aşk dediğimiz o yanılsama, susuyoruz kelimeler kayboluyor, susuyoruz, suskunluk kocaman duvarlar örüyor aramıza...

-Yaşlandı bu artık...
Duydum ve sustular, sustum.

BEN HAYATA BARBUT OYNARKEN... / Oyunun kuralı bu / Ben

Sustu yağmur / Tırtıl kelebeğe dönüştü / Yollar gece yarısı

Ben güzel yazı yazardım. Öyle derlerdi okuyanlar... Hiç bir imla kuralım yoktu sadece "nokta" vardı bildiğim. Zaman geçti yazmayı öğrendim sonra.
Öğrendim ki masumiyeti bozulmuş kelimelerin. Noktayı koyacağım kadar renkli düşlere sahip değilmişim artık...

Dün, yağmur geçti penceremden / Puslu bir selam verdi /

Sessizlik... / Buhranıma sinmiş gece kokusunda / Gökyüzünü yırtan çığlık

Bir adam uyuyor yan odada zamansız horultularından rahatsız oluyor yalnızlığım. Sonra daha önce hiç duymadığım bir fısıltı işitiyorum uzaklardan "Gitmelisin" diyor bana titreyen sesiyle "uzaklaşmalısın"

Ürkek bakışların kenti, korkuların kuytu sokaklara sıkıştırıldığı ve kan kokan şehir, saçlarına düşen maviliği ver insanlara. Denizlerinin kokusu sarsın gökyüzünü beni sev, benleri sev İstanbul. Ben sana güneşle geldim.

İstanbulda soğuk bir mart sabahı, gözlerimde sevdiği herşeyi terketmeyi mutluluk sanan sinsi bir bakış. Gidiyorum ey hayat bağışla beni...

Gözlerini kapa hayatında savrulan ne çok acı parçası olduğunu göreceksin sonra aç ve yıllar sonrasının kendini sil hafızandan. Duvara astığın siluetini yavaşça giy üzerine ve unutma har hayatın sonu ölümle biter.

“Ne kadar yalnızsın” diyor biri / Ne kadar yalnızım? /

Elimde fener, karanlık bir yol beni bekle hayat, ben geliyorum…
Zifiri karanlıkların yolumu kestiği bu yer,kuru yapraklar ve yalmalayan adımlarımın patika yolda yüreğime verdiği boşluğun sesi…Aynada izlediğim gözaltı mor,hayatı mor aksim geliyor aklıma.

Bir fotoğrafa dökülen, zamanı başka, anlamı aynı duygudur aşk.Gözlerinin rengi hiç bilinmeyecek yabancı bir sevgilinin dünyasında ne kadar büyükse aşkın dile verdiği nezaket o kadar tatlıdır geçen zaman.Düşlerde gözler yoktur sevgili.Yürekler oynar tüm bir gece bu sahnede.

Gidişlerimiz,dönüşlerimiz ve sonu hiç gelmeyen yollarda geçen kırgın zamanlarımız oldu bizim.Gençliğimiz bir kanadı kırık o zavallı kuşa yardım ederek geçti. Biz bir kuşa verirken tüm şefkatimizi içimizdeki tüm kuşlar uçtu gitti…

Dokunamamak, gözlerini alan bir müchever gibi karşıdan izlemek seni. Konuşurken dudak kıvrımlarında kaybolan cümleleri harf harf almak düşlerime seni sevmek, seni senden habersiz yalın, saf sevmek…

Ve yağmurlu bir kış günü... / Kendini kendine saklama. /

Düşlerini bana ver / Hayatım senin olsun / Göğsünde bölüneyim