sana "zaman sensin" dememiþtim ey yükü gamlý mizansen.sadece þu alemdeki esirleþme potansiyelini oylamaya sunmuþtum.sonuç açýktý.kaçýktý herþeyin konumlandýðý rölanti geçiþler.bir zarftan çýkan tüm günceler neler yazýyordu tarihe bilinmez iki denklem arasý.avurtlarým çökse ne kadar güzel olabilir yüzüm.söylermisiniz ey yükü zamlý vergisel atmosferler.

umuda
kan tüküren
o
kara
devirlerden geçtim

"sen sonu umursamaya varmamýþ henüz ellilik olmuþ ýslak bir banknotsun.notun düþük"

"gelme!" dedim kimliklerinde kibar bir günce yazýlý absürd zamanlara."kirimi yýkarým ben" zaman çarþaf çarþaf olsa hüznü silmeye kaç birim hayat suyu gereklidir? oysa düþler, kirlendikçe bembeyaz kesiliyordu.umut kar kürüyordu.eridiðimiz yerden ne tür doðaçlamalar üretiyorduk.

"o gün insanlarý taramak üzereyken silahýný býrakýp hangi kumsuz bünye taraðýný çýkartýyor ve sonra taraðý tatara veriyordu."

susadýðýmý hissediyorum.telsizvari sesler yaklaþýyor.adým ölüme yakýþýr.elektrikli varsayýmdan tuzlu yoksayýmlara dönüþürken elim, cenazeler dolusu sevda hangi deniz boyunda ölümüne þerefe diyecektir.

ben karaya çýkmýþ bir siyahým ve gözlerim ölüme kokuyor.sen kendi benliðinde bir somut bilgi.ben yokulurken sen inancýmla varolacaksýn.hemen þimdi olmasa da.

sona
hayat tüküren
o
beyaz
sezgilerden geçtim.yokuþa inerken sen tuttum elini.

evet,öylesine.ölesiye...