sana "zaman sensin" dememiştim ey yükü gamlı mizansen.sadece şu alemdeki esirleşme potansiyelini oylamaya sunmuştum.sonuç açıktı.kaçıktı herşeyin konumlandığı rölanti geçişler.bir zarftan çıkan tüm günceler neler yazıyordu tarihe bilinmez iki denklem arası.avurtlarım çökse ne kadar güzel olabilir yüzüm.söylermisiniz ey yükü zamlı vergisel atmosferler.

umuda
kan tüküren
o
kara
devirlerden geçtim

"sen sonu umursamaya varmamış henüz ellilik olmuş ıslak bir banknotsun.notun düşük"

"gelme!" dedim kimliklerinde kibar bir günce yazılı absürd zamanlara."kirimi yıkarım ben" zaman çarşaf çarşaf olsa hüznü silmeye kaç birim hayat suyu gereklidir? oysa düşler, kirlendikçe bembeyaz kesiliyordu.umut kar kürüyordu.eridiğimiz yerden ne tür doğaçlamalar üretiyorduk.

"o gün insanları taramak üzereyken silahını bırakıp hangi kumsuz bünye tarağını çıkartıyor ve sonra tarağı tatara veriyordu."

susadığımı hissediyorum.telsizvari sesler yaklaşıyor.adım ölüme yakışır.elektrikli varsayımdan tuzlu yoksayımlara dönüşürken elim, cenazeler dolusu sevda hangi deniz boyunda ölümüne şerefe diyecektir.

ben karaya çıkmış bir siyahım ve gözlerim ölüme kokuyor.sen kendi benliğinde bir somut bilgi.ben yokulurken sen inancımla varolacaksın.hemen şimdi olmasa da.

sona
hayat tüküren
o
beyaz
sezgilerden geçtim.yokuşa inerken sen tuttum elini.

evet,öylesine.ölesiye...