Yoksuldu yaşantımız, fakir bir aileydik
Güller yetiştirirdik pencerelerimizde
Unutmuştuk gülmeyi, çekilmez bir çileydik
Aç yatardık çoğu kez, üzülmezdik gene de
Bir adam geldi eve, bilmiyorum neyimdi
Annemin çocuğuydum, o benim her şeyimdi…



Bir adam vardı evde, üvey baban dediler
Bir işte çalışmazsam, her gün beni döverdi
Hiç sevmiyordu beni, annemle evliydiler
Her akşam içkiliydi, annemi çok üzerdi
Bir gün büyürsem eğer, dövecektim adamı
Bırakmazdım elinde, alacaktım anamı



Bir adam vardı evde, hastalıklı biriydi
Muhtaçtı bakılmaya, vücudu dermansızdı
Yataklara düşmüştü, lakin çene diriydi
Sanki evin sultanı, ne var ki fermansızdı
Tutsaydı çenesini, sokağa atılmazdı
Herkes bilse aslını, lafımız yapılmazdı…



Adam evden gidince, dünyamız bize kaldı
El ele verip gene bulduk huzurumuzu
Ayakta kalmak için, iş güç bir telaş aldı
Hatadan ders aldık, gördük kusurumuzu
Üvey baba sığıntı, mutluluğu bulamaz
Hiç kimse darılmasın, zorla güzellik olmaz



11 Kasım 2012
Şair Kemal Paracıkoğlu(Kemnur)