Cam bir kafes içine koydular dün gece resmini;
“Köþküdür burasý” dediler,
inanmadým.
Gemilere verdiler adýný sonra,
Fýrtýnadan bir ýþýk hüzmesi görünüyordu sadece sokaklarda;
Týkamýþtý her yaný gümüþten bir perde,

Nedense

Gazetelerde bile göremiyordum seni...
Cam bir kafesteydin belki!
Seni, sen yapan deðerlerin vardý;
Yeni inanýþlara açýk deðildi kapýn.
“Gemilerin karaya oturdu” dediler sevgili;
yetiþmek istedim kurtarmak için,
beceremedim...


küçük bir çocukmuþsun:
-öylesine haylaz ki-
ama ne ben görebilirmiþim,
ne de sen gösterirmiþsin yüzünü...


gemiler Kuzguncuk etrafýnda okkalý bir küfür yerler CAN BABA’dan;
sen kafesinde onu ayýplarsýn.
Bilmezsin onun ne olduðunu,
Ya da kim?
Fýrtýnada kaybolan aþýklar,
Bir sahil lokantasýndadýr Kireçburnu’nda...
Midye tavayla bira içerler;
Cýrcýr olurlar!
Þiþelerini kýrarlar yollarda hiç çekinmeden biralarýn.
Ýþte, iþte o cam kýrýklarý batar kedilerinin ayaklarýna:





“kedilerin gözü keskindir” dersin,
“caný dokuz...
neyler ki onlarý birkaç cam kýrýðý?”


gemiler karþý kýyýya yanaþýr sevgili;
ve selam durur kýz kulesi sevdalýlarýna...
sonra da göçüp giderler iþte bolþevik illerine.
Koparýp götürürler beyaz atlý rüzgârlarý...
Sense kýpýrdatmazsýn bile kýlýný!


G e m i l e r . . .

               R ü z g â r l a r . . .
               
                              Y a s a k l a r . . .


Bolþevik sevgilim benim;
-fýrtýnalar vadisindeki zambaðým-
duysam da inanmam “kediler kemirmiþ o ak pak tenini” diye:
k a n ý n b a n a k a l s ý n !