Duvarlardan yankýsý silinemeyen bir çýðlýk:
öfke, sonsuzluk;
derinliðin yalakalýðýnda...
içi kýpýr kýpýr, neþeli,
katýksýz çocuk;
ama ruhu öylesine büyük...
bir o kadar sorumsuz;
anlamsýzlýðýn öfkesi içindeki bodur,
yüzsüz, umutsuz,
umarsýz...
kadýn!


Yok olan geçmiþler kervanýna katýlmýþ bir ruhtu elde kalan; ya da avuçta...


yüzünden akan yaþlar,
ömründeki susuz güller,
ve tohumuna kurþun inmiþ gibi
örselenmiþ, yýrtýlmýþ,
günahkâr yürek...


þeytanýn elinde ucu kývrýk bir kurþun,
ve sana kalan yaþamýný bahþeden yalandan dostun:
ÞEYTAN!


Sesi kulaklarýný okþayan bir sapýkâne
düþ;
düþüm,
düþün,
               düþü,
                    düþüþ,
ve siz
düþselanslarý...


yorgun, kýrgýn sorularýn cevaplarýnda
uzun uzadýya bir kaygý...
buðdayýn kalbindeki yeni hayat tohumu...
ölümün, sana göz kýrpan
ölümsüzlükler yalanýnda
saman altýndan yürüttüðü suyu,
susuzluðu...


gýrtlaðýndan güç alan bir çýðlýk:
yosun kokusu,
yakamoz...


yüzsüz duvarlarýn yankýsýndaki þair;
-yüzü senin, eti kemiði kendinin-
umutlu bir düþ...
korlarýn içinde daðlayýp yüreði,
korla yýkayan ateþ yaðmuru...


yokolan geçmiþler kervanýndan bir ruhtu elde avuçta kalan kehanet!


sesinin yankýlandýðý daðlara baský yapan çan sesleri...
arayýp da bulamadýðý fýrsat aslýnda seninki þeytanýn;

dedi ki;
“bir kadýnýn bakýþlarý,
bir körkuyunun karanlýðý,
bir alevin kýzgýnlýðý,
bir sincabýn nefesi,
bir köpeðin kulaklarý...”


geçmiþi kayýp ruhlar resmi geçidinin bir diðer halkasý yalnýzlýk!


kulaklarýmýn dibinden süregelip bitmeyen;
bitip de bittiðini itiraf edemeyen;
itiraf edip de sesini duyuramayan;
büyük ve küçük,
güzel ve çirkin,
yalan ve gerçek:


daðlarda yankýsý yer etmiþ çýðlýðýn!


ay ýþýðýnýn kehaneti,
kurt adamýn çýlgýnlýðý,
ve çýrýlçýðlýk gecenin kör karanlýðýnda
geleceðini yazan bir adam:
BEN...
ve sabahýn ayazýndaki þebneme dost,
yüzünü yer etmiþ masumiyetinle:
SEN...


Aslýnda ayný kiþileriz;
sýnýrlarý zorlayýp, tabularý yýkmayý amaçlayan.

Ve yalnýzca binbir süs;
acý,
     korku,
          keder,
               ay ýþýðý,
                    kehanet,
                         þeytan,
                              çan sesleri...

ama aslolan yalnýzlýk...
bir de, duvarlardan lekesi çýkmayan ÇIÐLIK!



Ah, bir damla yaðmur düþtü üstüme;
sýrýlsýklam oldu her yaným...
üstünü açtý gelip ahlâksýz rüzgâr düþlerimin.
(yüreðimin “düþes”i)
örttü gelip masum hayalin...


inandý ve baktý ki;
gecenin kör karanlýðýnda gerçekleþen düþler, çýplak bir kadýnýn yaðlýboya resmi gibi:

hepsi ÇIRILÇIÐLIK!