EFTELYA




ey beni ben yapan surlarýmýn dibinde bitmiþ minicik çiçek;
ey ele avuca sýðmaz dünyanýn merkezindeki çimen gözlü çocuk;
ey elimi beline doladýðým gezerken caddelerde sevdam,
kan akýtan düþlerimin içine sýðýnmýþ bebek patileri...
boynuna asmýþ þimal yýldýzýný
geliyorsun.
ama bilmiyorsun
beni taþýmýyor birinci hamura yazýlmýþ sevdalar,
kulaðýna fýsýldadýðým engereðin sesiyle gülüþün...
yetmiyor.
akþam ezanýyla yollara koyuluþun beni býrakýp;
laleli’de arabalarýn camlarýna doðru eðilmen...
almadýklarý zaman seni bu gece
arkalarýndan bir torba ettiðin küfür...
kimin koynunda olduðunu bilmeden yanýma geliþin sabahýn
kör karanlýðýnda...


ey ellerimden kayýp giden
kýsa boyunda anlam yatan saçlarý sarý eftelya...
kimin yatak odasýnda söndürdüðün mumlardan kime ne?
garip dostum;
boynuna asmýþsýn þimal yýldýzýný
geliyorsun...