Yüzünde ne varsa şöyle, böyle...
saçların alevindeki derin susuzluk, sonsuzluk;
hepsi birer nokta göz gibi ufacık:
virgül, kelime, fiil, cümle...
duvarlar kadar vurdumduymaz,
yaşam eksenindeki betonarme yalnızlık...
(olamazsın...)

aslında ayıp olan değil ya bilmemek;
daha çok öğrenmemek...
ama sen...............

iki duvar birbirini yıksa ne, yıkmasa ne?

Nerelerdedir ki şimdi kesilen ahkâm?
Grejuvası bizansın
-hiç sönmeden sürekli yanan?-
duvarların ardına gizli soru, cevap, gülümseme, ağlama, kınama...
belki devlet – mafya üçgeni kadar karanlık!
Yazılmışsa kaderin bir kere, iki kere, olmadı üç:
kapalı kapılar ardında adı anılan “kuru kuruya sevmek”
eşittir bir dolu entrika!
Ve sevmek neye yarar ki sevilmedikten sonra?

Her çıkışın bir inişi var bil ki;
ama her inişin de bir çıkışı...

hissetmenin asilliği kadar yalnızsan şimdi kadın;
düşün:

iki duvar birbirini sevse ne, sevmese ne?

Her an sonbahar yaprakları sarar ya gemileri;
hani krşun kalemiyle çizdiği ORHAN VELİ’nin...
ve de kılıç kuşandırdığı CEMAL SÜREYA’nın...
geçerken onların uzağından usul usul
bir yıldız görürsün;
bir pembe,
mor...
değil kırmızı!
Saçlarının anlamı nedir sessiz ve masum kadınım?

Yıkık şarkıların avuntusu yok;
belki mecâlim de yok hüzünlere...
ama kapalı kapılar yasaklar elinde tuttuğun çiğdemi, kırağını;
ve kara kaplı yasakların,
umutsuz ve korkak gururların,
kusursuz serzenişlerin var senin!
Bir de önüme serdiğin, bilinçsiz, etten duvar!
Yalnızlığım...
susuz toprakların hasret olduğu nem;
bulutların dökmeye korktuğu gözyaşı;
elimde kalan sonsuz yağmurlar:

iki yağmuru yağsa ne, yağmasa ne yazar?

Kar, tipi, soğuk ya da rüzgâr değersiz sevdiğim!
Ama sen...
yok musun sen!

Korkak ayazlar senin için duvarlar örmüş ne çıkar?

Artık hatırımda tek bir kalem:
bir utanç ve yalnızlık duvarı;
berlin..........................................................................