HÜKÜMET YIKILDI

     
     
İlkyazlardan ödünç alınmış bir kış günü; ocak ayının güneşli bir sabahı başladı yıkım. Saatler akşamüstünün on yedisini gösterirken de hükümet yerle bir olmuştu.
Üstelik, ilçe pazarının kurulduğu cumaydı günlerden. Köylü kentli herkesin sokakları, caddeleri, pazar yerini doldurduğu o telaşlı koşuşturmanın arasında.

…

Dört artı dört artı dördün, ikinci dördünde gösteren bir oğlan çocuğu, pazar yeri boyunca hem koşuyor hem çığlık atıyordu:
-Hükümet yıkıldı hükümet yıkıldı!
Koskoca hükümet yıkılır da ahali ilgisiz kalır mı? Çocuğun ardından bakakalan pazarcılar arasında yorumlar da başladı. İlk yorum kazakçıdan:
-Olacağı buydu işte. Uğraşır mısın sen hocayla? Bir buçuk ay demedi. Hükümet tepetaklak!
“Yoook!” dedi, hemen karşısındaki meyveci:
-Askerin aha burasına gelmişti. Akşamda sabahta bekleniyordu zaten.
Kolunun üstüne dizelenmiş gezici çorap satıcısı, hafif tebessümle ağzını yılıktırdı:
-Siz öyle sanın. Havalar ılıyınca, bahar gelmiş gibi oldu ya, Gezi Direnişi bu. Geri geldi. Bu kez yıkacağı belliydi!
Çorapçının sözünü üzgün bir tavırla kuru sebzeci kesti:
-Hiçbiri hiiçbiri! Perinçek var ya o Perinçek. Yine o vardır bu işin içinde. Adamı hapse tıkmak yetmiyor; yerin dibine gömsen yine kışkırtacak çocukları.
Kuru sebzeci amca hızını alamıyor:
-O hain yüzünden, ağız tadıyla bir Ermeni Soykırımı bile yapamadık şu memlekette arkadaş!
Bu arada bir yandan meyve sebze seçen bir müşteri de dayanamayıp “Arkadaşlar hükümeti, birlik olup Kılıçdaroğlu’yla Bahçeli yıkmış olmasın?” diyeceği tuttu. Pazarcılar hep birlikte bir kahkaha patlattılar. Neredeyse gülmekten yerlere serileceklerdi. Sonra hep bir ağızdan:
-Sen komedici misin arkadaaaş!

…
     
Az önce çığlık atan çocuk, bu kez ters yöne doğru yine bağıra çağıra koşuyor:
-Hükümet devrildi hükümet devrildi, ortalık tozduman.
Önce yine kazakçının sesi duyuldu:
-Duur çocuk! Kim yıkmış, kim devirmiş, nasıl devrilmiş hükümet?
Çocuk da sanki, görevi insanları meraklandırıp kaçmakmış gibi, boynunu hafif geri çevirdi; duyulur duyulmaz:
-İş makinalarıyla devirdiler.

…

Bu kez heyecan daha da arttı. Öyle ya, hükümeti devirse devirse işçiler devirir. Yoksa işçiler iş makinalarıyla taarruza mı geçti, diye düşünen kazakçının yüzü güldü bu kez:
-Müjde arkadaşlar, işçiler hocaefendinin safına geçmiştir?
Karşıdaki meyveci hemen itiraz etti:
-Bırak şu kumpasçıları. İşçi-emekçi her zaman ordusunun yanındadır!
Çorapçı buna da yüz vermedi:
-Yok arkadaşlar ne hoca, ne ordu Gezi Direnişi geziii! Aha şu kolumun üstünde kışlık mavi çorap sattığım gün dediydim. Bahar gelsin görürsünüz, diye. Aha, baharı bile beklemedi. Hava ılıyıverince, iş oldu bitti.
Kuru sezbzeci de her şeyi Perinçek’ten biliyor:
-Kapısına dört kilit birden vurdular, o da yetmedi. Namussuz, içerden içerden yıktı güzelim hökûmatı!

…

Pazaryerindeki her grupta buna benzer tartışmalar almış başını gitmişti. En son yine o çocuk çıktı ortaya. İlk geldiği yönden yine bağıra çağıra karşıya koşuyordu:
-Hükümet yıkıldı, yeni bina başlıyooor!
Al bakalım bu da nereden çıktı şimdi? Ankara’daki hükümet yıkıldı derken…
Bu kez alışverişe gelen bir başkası seslendi çocuğa:
-Hükümet yıkıldı, dediğin bizim hükümet binası mı?
Çocuk bu kez durdu, başını soru soran amcaya çevirdi:
-İyi bildin amca, yetmiş iki yıllık Bayındır Hükümet binası yıkıldı, yenisi yapılıyor gözün aydın.
Gerçekten gözü aydındı amcanın; yüzünde derin bir tebessüm, yürürken kendi kendine mırıldanmaya başladı:
-Bu yoklukta bir de kömür parası çıkaracaklardı yahu. O da yetmez; makarnası, pirinci… Korkulu düş gibi, aman aman!


Not: Bu kısa öykü, tarihi Bayındır hükümet
binasının yıkıldığı gün yazılmıştır.