Yangýn yüzünden bütün gecem uykusuz geçti, burada fazla oyalanamazdým, ortalýk aðarmadan yola çýktým. Güneþ doðuncaya kadar asfalt yol kenarýndan yürüdüm. Yürürken hayvan olmanýn zor olduðunu hele köpek olmanýn daha da zor olduðunu düþünüyotdum. Oysa üzerinde yaþadýðýmýz dünya tek bir türün deðil tüm canlýlarýn ortak malýydý. Hepsinin bu dünya üzerinde hakký vardý. Ýnsanlardan fazla bir isteðimiz yoktu, bizi hor görmesinler ve adil olsunlar yeterdi. Çoðunlukla böyle deðil. Mesela bir insan bir köpeði öldürürse ceza yok, biz bir insaný öldürürsek hemen cezaya çarptýrýlýyoruz; hem de en aðýrýna.

Yaþadýðýmýz olumsuzluklarý ben bir de Tanrýlarýn Tanrýsý Kangalyang'ýn lanetine baðlýyorum. Atalarýmýz çok büyük hatalar yaparak onun lanetine uðradýlar. Kurallarý çiðnemeyip, uysalardý þimdi en mükemmel hayat standartýna biz sahip olacaktýk. Bir yanlýþ, bir hata onlardan sonraki tüm nesillerin acý çekmesine yol açtý.

Öyle bir an geldi ki bir adým bile atamayacaðýmý hissettim. Bir aðaç altýna yattým. Gözlerim bir kapanýyor bir açýlýyordu. Uyuyor muydum uyanýk mýydým, belli deðildi.Gördüklerim gerçek miydi hayal miydi? Ýþte gördüklerimden aklýmda kalanlar:

-Ne berbat bir yolmuþ burasý, biteceði de yok.

Diye hem söyleniyorum hem de yürüyorum; yok yok yürümüyorum, yürümeye çalýþýyorum. Rampa çýkan bir motorlu araç gibi sesler çýkarýyorum. Çukurlu tümsekli, taþlý topraklý, tozlu dar bir yoldayým. Her iki yandaki yabani otlar, dikenler ve çalýlar; ayaklarýma dolanýyor. Bacaklarýma batan diken ve bilhassa çalýlar çok canýmý acýtýyor. Ayaklarýmdan süzülen kanlarý gördükçe moralim bozuluyor, öfkem artýyor ve daha çok -hem de yüksek sesle- söyleniyorum. Lanet okuduðum kesin; belki küfür bile etmiþimdir. Yok yok, küfür etmedim, etmem.

Hava sýcak. Aðaçlarýn yola düþen kýsa gölgelerinden pek faydalanamadýðým için kanter içinde kaldým. Yýlan-çýyan çýkacak diye endiþeleniyorum; vahþi yýrtýcý hayvan çýkma ihtimalini ise aklýma bile getirmemeye çalýþýyorum. Aklýma getirmemeye çalýþsam ne olacak? Ýþte yabani bir hayvan sesi geliyor kulaðýma, hem de çok yakýndan. Kurt mu uluyor, yoksa bir ayý mý böðürüyor? Durup dinleyince, ses duyulmuyor. Öyleyse az önceki duyduðum neydi? Ayaklarýmýn çýkardýðý sesi mi benzettim yabani hayvan sesine. Olur mu böyle benzetme? Benim ayaklarýmýn çýkardýðý sesin þiddeti ne kadarcýk ki? Bir taþa çarpýyor ayaðým hýzlýca; caným çok acýyor. Daha önce de defalarca taþlara ayaklarým çarpmýþtý; hiç böyle caným yanmamýþtý.

Bir hýþýrtý sesi var; dikkat kesiliyorum. Yýlan olmasýn? Yok yýlan deðil. Ya ne? Hiçbir þey! Karþýdan bir güvercin geliyor; alçaktan uçuyor. Aðzýnda boyundan daha uzun bir çýrpý taþýyor; yuva yapacaðý yere götürmek için. Bir þarký tutturuyorum, uzun sürmüyor; sesim çýktýðý kadar baðýrdýðýmý anlayýp susuyorum. Çünkü rahatsýz oldum. Bu ses beni bile rahatsýz ettiðine göre... Ýþte insan olmaya özenen bir köpeðin söyleyeceði þarký ancak bu kadar olur!

Yol bitti, fren yapýp durdum. Hem de ne fren! Kazýk fren denilenden, yani ani ve sert, çakýlýp kalýyorsun olduðun yere. Durup bekliyorum, ne yapacaðýmý bilmediðimden uzunca bir süre geçiyor.

-Ne duruyorsun, yürüsüne! Diyen bir ses duydum. Saðýma soluma, arkama baktým konuþan kim diye. Hiç kimse yoktu. Bu da daha önceki duyduðum olmayan seslerin bir benzeriydi galiba.

-Þimdi artýk, beðenmediðin o yol bile yok. Yürü bakalým, nasýl yürüyeceksin. Durma, yürü! Dedi ayný ses. Gene bakýndým, gene kimse yok.

-Yol bittiði için durdum. Kimsin sen? Çýk ortaya, saklanma. Neden beni takip ediyorsun? Maksadýn ne, açýkça söyle!

-Ben saklanmýyorum ki...

-Öyleyse ben neden seni göremiyorum?

-Ýþte ayaðýnýn altýndayým, iþte arkandayým.

-Yani?

-Yani ben, saatlerdir yakýndýðýn, bela okuduðun hatta küfrettiðin o yolum.

-Yakýndýðým, bela okuduðum doðru; küfür ettiðim deðil. Küfür etseydim hatýrlardým. Benden ne istiyorsun?

-Buraya kadar sen benim sýrtýmdaydýn, ben seni taþýdým; bundan sonra tersi olacak.

-Ben seni nasýl taþýrým?

Dedim, cümlem biter bitmez yol sýrtýma atladý. Belim büküldü, ayaklarým titredi. Kendi kendime bile yürüyemezken sýrtýmdaki bu yükle nasýl gidecektim! Üstelik yol da yok! Yok ifadesi yanlýþ oldu, var da yerde deðil sýrtýmda. O, öfkeli bir sesle:

-Yürü artýk, yeterince durdun, dinlendin. Dedi.

-Nereye kadar taþýyacaðým seni?

-Bir yol buluncaya kadar. Þansýn varsa çabuk bulursun.

(Devam edecek...)