Demiryolunun kenarından yürüyorum. Raylar ışıl ışıl, gözlerimi kamaştırıyor. Traversler ağaçtan ve üzerleri yağ kiri ve siyah duman isi dolu, aralarındaki çakıl taşları daha temiz. Karşıya geçeceğim. Az ötede üstgeçit var. Şimdi o üst geçidin merdivenlerini tırmanacaksın, sonra tekrar ineceksin. Zor geldi bana bunu yapmak. Rayların üzerinden atlayıp gidiveririm.
     Tam rayların üzerine adımımı atıyordum ki kuvvetli bir el omzumdan tutup beni geri çekti, öfkeyle de bağırdı:
     -Dur! Ne yapıyorsun?
     Tam o sırada da düdüğünü acı acı öttürerek bir tren hızla geçti gitti. Arkama dönüp hayatımı kurtarana teşekkür etmek istediysem de hiç kimse yoktu. Bu trenler arka arkaya gelecek değillerdi ya, adımımı rayların üzerine atıp karşıya geçtim. Acıktım, paralarımı saydım; dışarıda karnımı doyurabilecek kadar vardı.
     Izgara et kokusu geliyor burnuma. Az ileride salaş bir kebapçı gördüm. Küçük bir baraka, iki masası var dışarıda. Birinde iki kişi karnını doyuruyor, diğeri boş. Boş olana oturdum. Dirseklerimi masanın üzerine koyup bekledim. Masa sallanıyor, ayaklarından biri kısa galiba. Az sonra kirli beyaz önlüğüne ellerini sile sile bıyıklı, kırk yaşlarında, oldukça şişman bir adam geldi başıma dikildi. Adamın göbeği kocaman, her nefes alışta bir körük gibi şişip kapanıyor. Gülmemek için kendimi zor tutuyorum.
     -Buyur, ne istersin?
     -Köfte ve ayran.
     -Köfte yok, ayran var.
     -Ne yiyebilirim?
     -Biftek, pirzola, uykuluk ve ciğer.
     -Tamam. O zaman pirzola ve ayran.
     Adam eliyle karşı tarafa bir işaret verdi. Çünkü birkaç metre ötede hayvan kesimi yapılan bir yer var. Mezbahaya benziyor. Oturduğum yerden içerisini görebiliyorum. Bellerindeki kılıflara takılı bıçaklarıyla kendilerinden emin adımlarla dolaşan üç adam dikkatimi çekiyor. Öylesine emin olmalarını ayıpladım. Bu adamlar kendilerini ne sanıyorlar acaba? Altı üstü katil ya da cellat işte. Girişte sağ tarafta üç tane dana var, az sonra başlarına geleceklerden habersiz biri ayakta saman yiyor, ikisi oturmuş ağızlarını şapırdatarak geviş getiriyor.
     Mezbahadaki adamlardan biri kanlı bir gazete parçasına sarılı bir kilo kadar eti kulubenin kapısına kadar getirip:
     -Ustaaa! Diye seslenince usta dışarı çıktı, eti aldı; getirenin eline biraz para sıkıştırdı.
     Adam eti bırakıp yerine döndü, sonra ayaktaki dananın ipini çözdü, çekeleye çekeleye hayvanı biraz ileriye götürdü. Diğer ikisi de geldi ve üçü birden danayı yere yıkıp arka ayağından birine zincir bağladılar. Sonra da vinçle hayvanı yukarıya doğru çektiler. Yerden bir metre kadar kafası yükselince de adamlardan biri bıçağını kılıfından çıkarıp, diğerleriyle şakalaşp gülüşerek hayvanın boğazını kesti. Kırmızı kan fışkırdı etrafa, kesen kendini bir adım geri attı; üstü batmasın diye. Hayvanın bedeni sağa sola sallandı, ayakları debelendi bir müddet... Ortalığı acayip bir kan kokusu sardı.
     Bendeki de akıl, bu manzarayı seyrederek nasıl yiyecektim yemeğimi? Yer değiştirdim, arkamı döndüm mezbahaya. Az sonra da et ve ayran geldi. Ekmek ve küçük bir tabak salatayı da sonra getirdi kebapçı. Yemeğimi yerken az önceki gördüklerimi unuttum.
     Yemeğim bitince tekrar yönümü çevirdim. Dana yüzülmüştü. Bu sefer bir başka adam asılı hayvanın karnını yukarıdan aşağıya doğru yardı. “Foşşş” diye bir sesten sonra neler dökülmedi yere neler! Kan kokusundan başka pis bir koku kapladı etrafı, zaten tezek kokusu geldiğimden beri vardı, ama bu çok daha beter bir kokuydu. Yemek parasını hemen ödeyip adeta kaçarcasına uzaklaştım oradan. Galiba artık aylarca et yemeyecektim!

● ● ●
(Devam edecek...)