Ýkinci aþýmýzý da nihayet olduk. Aþýya giderken neler neler geldi baþýmýza bir bilseniz. Bir gün öncesinde zaten çok heyecanlýydýk. Her ne kadar iki kere aþý olmuþ olsak da yine de tedbirleri elden býrakmayacaðýmýz gün gibi aþikar...

Tam evden çýkarken bütün komþular açýk otoparkta bizi yolcu etmek için sýraya dizilmiþlerdi. Hepsiyle tokalaþmadan yumruklarýmýzý birbirine deðdirerek selamlaþtýk. ''Hakkýnýzý helal edin.'' cümleleri havada uçuþuyordu tabi ki... Aþý da olsak yine hastalýða yakalanma riskimiz az da olsa vardý, bunu da unutmamak lazýmdý...

Bu arada müzik dershanesi de olan apartman komþumuz Bilal Bey ve oðlu Nejat da elinde klarnet ve darbukayla inceden inceden döktürüyorlardý. Oysa ki böyle gösteriþli davranýþlara hiç gerek yoktu. Alt tarafý bir aþý olup saðlýðýmýzý garanti altýna alacak ve bulaþ riskini de ortadan büyük ölçüde kaldýracaktýk...

Sokaða çýkma yasaðýnýn da baþladýðý ilk gündü. On yedi gün evlere kapanacak ve bu melanet Kovid - 19 mu yirmi mi, iþte her neyse bu illeti de inþallah kýsa bir zaman sonra alt edecektik... Arabamýzla hareket ettik Ankara Þehir Hastanesine doðru. Bir kaç kilometre gitmiþ ya da gitmemiþtik ki hemen polis çevirmesine denk geldik. Memur bey sakin bir þekilde yanýmýza gelip nereye gittiðimizi sordu. Biz de aþý için Ankara Þehir Hastanesine gittiðimizi söyleyince tamam dedi... Tam hareket edecektik ki polis memuru ''Bir dakika ben sizi tanýyorum bir yerlerden galiba dedi, sizin yazýlarýnýzý ben hep okuyorum Ýnternet sitelerinin bir çoklarýnda Ahmet bey.'' deyince, koltuklarým kabardý da kabardý tabi ki doðal olarak. Yýllardýr yazý yazarým bir çok edebiyat sitesinde de hiç böyle bir ortamda da tanýnacaðým aklýma gelmemiþti...

Polis arkadaþ ''Kitabýnýz var mý varsa nereden alabilirim?'' deyince, þimdiye kadar henüz bir kitabým olmadý, kitapsýzýn birisiyim deyince, güldü polis memuru ''Olsun yine de þiir ve gülmece öyküleriniz bir harika ben de sýký takipçinizim Ahmet Hocam.'' dedi... Estaðfurullah ben Hoca filan deðilim, Ýnternette Bir Ahmet Zeytinci daha var, odur Hoca, Profesör olan, ama O da Amerika'da makine profesörü ÝTÜ mezunu bir hoca... Benimle bir alakasý yok yani...

Neyse polis memuru arkadaþ ile epey sohbet ettikten sonra, eliyle de bizi selamlayýp gitmemize izin verdi ve Ankara Þehir Hastanesine vardýk. Arabamýzý park ettikten sonra aþý olacaðýmýz yeri sorduk hanýmla ve ikinci katta olduðunu öðrendik ilgili bölümde. Hýzlý adýmlarla çýktýk ve odayý bulduk. ''Önce ben olayým haným sonra sen ol.'' dedim hanýma... Girdim odaya hemþire haným ''Sol kolunuzu sýyýrýn lütfen.'' dedi. Sýyýrdým ve elinde ki iðneyi koluma batýrýnca ''Aaaaaaaah!'' diye benden bir ses çýktý, sonrasýnda kan ter içinde uyanmýþým. Hanýmý da kaldýrdým tabi ''Hadi hatun kalk bu gün sokaða çýkma yasaðýnýn ilk günü bizim de þehir hastanesinde saat 10.00 da randevumuz var, demin rüyama bile girdi aþý olayý.'' Haným da ''Yapma yahu, akþam çok yemek yedinde ondandýr!'' dedi... Aslan gibi ikinci aþýmýzý da olduk sonunda...