Kod. X
Kod. X þansýz biriydi. En azýndan baþka bir insan bedeniyle tekrar dünyaya geldiðinde öyleydi. 2123 yýlýnda uyandýrýldýðýnda yapabileceði tek þey vardý; hayatta kalabilmek. Yargý sistemi onu geçmiþte yaptýðý ve cezasýný çekmediði þeyler için hayata döndürmüþtü. Evet, artýk geçmiþe dönük infazlarýn yaþandýðý bir çað baþlamýþtý. Kod. X geçmiþte iþlediði suçlarýn cezasýný çekmek için özgür kalabileceði ya da ölebileceði bir infaz programýna katýlacaktý.
Kod. X þimdi merakla ve beðeniyle takip edilen bir infaz programýndaydý. Benliði bir insan bedeninde tekrar uyandýrýlmýþtý. Ensesinde diyez ve bemollerden oluþan bir kodlama vardý. Ýnfaz programý bitmeden suçsuz olduðunu kanýtlamak zorundaydý. Ya da Ýnfaz Programý onu öldürene ve belki özgürlüðünü hak edene kadar saklanmak ve kaçmak zorundaydý.









Si…
Adam gözlerini aðýr aðýr açýp kapamaya baþladý. Ýçeri süzülen güneþ ýþýðý gözlerini yakýyordu. Göz kapaklarý istemsizce kýsýlýyor, derin derin nefesler alýyordu. Bir bebeðin ilk nefesleri gibi. Gözlerini büyük bir gayretle açmayý denedi. Her þey bulanýk görünüyordu. Kolundaki seruma baktý. Görüntü þimdi biraz olsun netleþmeye baþlamýþtý. Pencereden, ince ince yaðan yaðmurun sesini yavaþ yavaþ duymaya baþladý. Uyuþan ve acý veren bir uzva kanýn yavaþ yavaþ ulaþmasýyla uyuþmanýn ve acýnýn geçmesi gibi bir an yaþýyordu. Pencereden görebildiði kadarýyla her þey daha önce görmediði kadar düzenliydi. Yüksek binalar muhteþem görünüyordu. Hayretle gözlerini açarak dýþarýyý izlemeye koyuldu.
Odada bulunan görevli, adama baktý. Görevli, gözlerini kýrpmadan yatakta bulunan adama bakmaya devam ediyor ve milim hareket etmeden mum gibi duruyordu. Bulunduklarý odada masa ya da sandalye yoktu. Adam gözlerini o müthiþ dýþ dünyadan bulunduðu yere çevirdi. Gözlerini, günlerdir oradaymýþ ve ona yardým ediyormuþ gibi görünen görevliye çevirdi. Gözleri yine hayretle açýlmýþtý. ‘Tuhaf bir þey gördüðünde bunu hep yapacak mýyým?’ diye geçirdi içinden. Adam, ne olup bittiðini anlamak istiyordu. Gözleriyle bir saat aradý ama duvarlarda bir þey yoktu.
‘Burada neler oluyor?’ diye sordu. Sesi cýlýz ve güçsüz çýkýyordu. Görevli yine hareket etmiyordu. Metalik bir sesle konuþmaya baþladý. ‘Ýnfaz Programý gereðince uyandýrýldýnýz.’ Dedi. Adam görevliye ‘Ne saçmalýyorsun?’ diye baðýrmaya çalýþtý ama buna takati yoktu. Yerinden kalkmaya çabaladý ama bunu da yapamadý. Kendini zorladýðý için kalbi hýzla atmaya baþlamýþtý. Gözlerinin karardýðýný hissetti. Görevli ona bakmaya devam ederek ‘Henüz deðil.’ Dedi ve arkasýný dönerek dýþarý yöneldi. Adam son bir gayretle ‘Saat kaç?’ diye sordu. Sesinde öfke vardý. Metalik sesli görevli ‘Saat 14:33 19.02.2123’ Adam duyduklarýna inanamamýþtý. ‘Kaç dedin sen?’ diye sordu. Görevli tekrarladý ‘Saat 14:33 19.02.2123 Cuma’ dedi ve odadan çýktý. Adam yaþadýðý þokun ve uyandýrýldýðý bedeninin güçsüz olmasýnýn etkisiyle bayýldý.

La…
Adam tekrar gözlerini açtýðýnda teknolojik bir sedyenin üzerinde bir yere taþýndýðýný hemen anladý. Ýçgüdüsü gereði hemen elleriyle sedyeye tutunup kalkmaya çalýþtý. Yaný baþýnda yine onunla ilgilendiðini düþündüðü görevli bulunuyordu. ‘Henüz deðil.’ Dedi. Sesinde yine o metalik ton vardý. Görevli onu barkod numaralý yazýlý olan bir alana götürdü. Burada adlarý X, Y ve Z ile baþlayan baþka insanlar da vardý. Tuhaf ve tiz sesler çýkaran bir makinenin önünde beklemeye baþladýlar. Adama eþlik eden görevli onu kollarýndan tutarak baþýný öne eðdi. Adam henüz bedenine hükmedemediði için baþý bir koyun baþý gibi önüne doðru düþtü. Görevli ‘Kod. X’ dedi. Makine tiz sesler eþliðinde söylenen harfleri ensesine yazmaya baþladý. Sonra görevli Notalarý okumaya baþladý ‘Si, La, Sol diyez, La, Do, Re, Do, Si, Do, Mi, Fa, Mi, Re diyez, Mi, Si, La, Sol diyez, La, Si, La, Sol diyez, La…’ diye devam etti. Makine söylenen notalarý ensesine yazmaya devam etti. Adam, makine çalýþýrken çýkan notalarý anýmsadýðýný düþündü. Çünkü makine ensesine notalarý yazarken notalarý da çalýyordu. Bu Mozart’ýn Rondo Alla Turca’sýydý. Görevli, Kod.X’e yine boþ gözlerle bakýyor ve adamýn ensesine yazýlan kodlamanýn bitmesini bekliyordu.
Barkod numaralarýnýn yazýldýðý yer notalarýn yankýlandýðý devasa bir alandý. Baþka baþka bir sürü nota iç içe geçmiþti. Bu müzikal sesler, ayný anda çalan senfoni orkestralarýnýn sesleri gibiydi. Bu alana, görevliler iþtirak ettikleri insanlarla geliyor, sedyeyle getirdikleri insanlara kod veriyor ve enselerine bir müzikalin notalarýný barkod þeklinde yazdýrýyordu.
Hemen diðer alanda ise baþka insanlar sedyelerle bekliyorlardý. Fakat o alanlar biraz daha farklýydý. Üç bölüme ayrýlmýþ olan alanda; suçlularýn enselerine müzikal kodlamalar, resim kodlamalarý ve edebi kodlamalar yapýlýyordu.
Görevli, adamýn baþýný düzeltti ve sedyeye yavaþça koydu. Adam, yeni adýnýn Kod. X olduðunu anlamýþtý. Diðer taraflardan itiraz eden insanlarýn sesleri geliyordu. Aðlamalar ve haykýrmalar duyuluyordu. Týpký bir mahkeme salonunda idama mahkûm edilmiþ insanlarýn acý ve son çýðlýklarý duyuluyor gibiydi.
Barkodlama iþlemleri bittikten sonra görevli ‘Ýþlediði suçlar.’ Dedi ve saymaya baþladý. ‘Sebepsiz yere masum insanlarý öldürmek.’ Makine bu suçlarý internete baðlý olan baþka bir bilgisayara aktardý. Kod. X haykýrmaya baþladý ‘Ben masunun. Saydýðýnýz suçlarý iþlemedim. Bir yanlýþlýk var.’ Sesinde biraz olsun güç belirmiþti ama yeni bedeni henüz kontrol edemediði et ve kemikten baþka bir þey deðildi.
Makinanýn baðlý olduðu bilgisayar kaydettiði suç bilgilerini görevlinin ve Kod. X’in zihnine aktarým yoluyla gönderdi. Bu bilgiler görsel hafýzalarýnda beliriyordu. Kod. X þu an için hem þaþkýnlýðýný yaþarken diðer taraftan yapýlan iþin yanlýþ olduðunu anlatmak için uðraþýyordu. Görevli onu yukarý çýkaracaðý asansörün önüne kadar iþtirak etti. Kod. X aðlýyordu. Yapýlan iþlemlerin yanlýþ olduðunu haykýrýyordu.

Sol…
Asansör 155. Kata geldiðinde frenleyerek durdu. Kod.X asansörün konuþan ve canlý bir makine olduðunu büyük bir korkuyla anladý. Gözlerini açtýðý andan beri anladýðý temel þey; öldüðü günün üzerinden yüz yýldan fazla zaman geçtiði ve dünyanýn çok deðiþtiðiydi. Görevli, sedyeyle yürürken içe ve dýþa kapanabilen insan derisiyle kaplý elini Kod.X’in göðsüne götürdü ve ince bir kâðýt parçasýný andýran çipi yapýþtýrdý. ‘’Sana ait tüm bilgilerin olduðu çip.’ Dedi. ‘Birazdan derinin altýna inecektir.’ Kod.X çipin ince ve gri bir kâðýt parçasýndan baþka bir þey olmadýðýný düþündü. ‘Bu kadar teknolojiye raðmen hala çipler mi kullanýlýyor?’ Görevli cevap fýrsatý bulamamýþtý ki Kod.X ‘Bir adýn var mý?’ diye sordu. Görevli metalik sesiyle ‘Bir adýmýz yok ve bir ada ihtiyacýmýz da yok.’ Dedi. Kod.X hafif bir kahkaha eþliðinde sordu ‘Peki birbirinizi nasýl tanýyorsunuz?’ Görevli cevap verdi ‘Bizler karbon ve silikon temelli yaþamýn birleþtirildiði canlýlarýz. Sizin neslinize nasýl Ýnsan denildiyse, bizlere de Solo deniyor. Eðer infaz programýnda ölmezsen bu yeni dünyayý sen de yavaþ yavaþ anlayabilirsin.’ Kod.X gülümsedi. ‘Beni nasýl bir manyaklýðýn içerisine sokacaðýnýzý bilmiyorum ama hiçbir þey yapmayacaðým.’ O an yarý insan yarý robot diye tahmin ettiði görevlini ona zarar vereceðini sandý. Ama öyle olmadý, ‘Geçmiþte yaptýðýn cezalarý çekeceksin. Hiçbir þey yapamayacaðýn bir durumda deðilsin.’ Diye metalik ses tonuyla konuþtu. ‘Bu infaz programý insanlarýn besin zincirindeki yerinin deðiþtiði günden beri böyle. Her suçlu cezasýný çekecek.’ Görevli, robotu andýrmayan serilikte yürüdü ve yeni getirilen suçlularýn yanýna doðru gitti ve onlarýn da göðsüne çip yerleþtirdi. Kod.X’in yanýnda duran diðer suçlu ona bakýyordu. Onun da yüzünde ‘Burada neler oluyor?’ sorusunu soran bir ifade vardý. Kod.X adamýn agresif ve mutsuz biri olduðunu düþündü. Daðýnýk saçlarý alnýna düþmüþtü. ‘Ýþlediðimiz suçlarýn hesabýný soracaklarmýþ. Ölürüm daha iyi.’ Kod.X adama doðru döndü. ‘Ne yapmayý düþünüyorsun?’
Adam bir seri katili andýran donuk ve keskin bakýþlarla Kod.X’e döndü.
O sýrada asansörün kapýlarý açýldý. Baþka bir Solo asansörden çýktý. ‘Herkes asansörlere binsin.’ Diye konuþtu. Sesi diðer görevlinin sesinden farksýzdý. Metalik ses boþlukta yankýlandý. Suçlular guruplar halinde asansörlere yerleþtirildi. 160. Kata çýktýlar. Bir çeþit canlýyý andýran asansörün kapýlarý açýldý. Burasý büyük bir toplanma alnýydý. Suçlulara asansörlerden indirilmeye baþlandý. Tam karþýda duran baþka bir yarý makine suçlularýn enselerindeki kodlarý tek tek taradý. Toplantý alanýnda on tane daha Solo vardý. Kod.X bu Solo’larýn suçlularý belli kategorilere göre ayrýlmasýnda görevli olabileceklerini düþünüyordu. Kod.X, agresif ve mutsuz görüne suçluyla göz göze geldi. Aklýndaki düþünceleri onunla paylaþmak istedi. ‘Hepimizi ayný tip cezaya çaptýracak deðiller her halde!’ Adam, ona doðru döndü. ‘Bu tam bir saçmalýk.’ Diye söylendi. Enselerine diyez ve bemollerle kod verilen fiziksel ve ruhsal muayene için çaðrýldýlar. Tam yirmi beþ kiþi muayene için özel ve son derece teknolojik görünen koltuklara oturtuldu. Kod.X kafasýna doðru kapanan þerit halinde bir nesneye korkuyla bakýyordu. Diðer suçlularýn da baþýna bu þeritler geçirildi. Kod.X huzursuzca yapýlan iþlemin bitmesini bekledi. Ruhsal ve fiziksel muayenesi bitenler baþka bir alanda beklemeye koyuldular.
Pencerelerden gün ýþýðýnýn yavaþ yavaþ kaybolduðunu görebiliyordu. Dýþarýda uçan Solo’lara bakýp, nasýl bir dünyaya uyandýrýldýðýný tekrar düþünmeye baþladý. En baþýndan beri onunla ilgilenen Solo’yu aradý ama hepsi birbirine benzediði için onu bulamadý. Ýçinde müthiþ bir karamsarlýk belirmiþti. Geçmiþ yaþantýsýndaki anýlarýný düþündü. Sevdikleri çoktan ölmüþtü. Çocuklarý ve onlarýn çocuklarý…