"Boþ kalmak", iki iþ arasý acaba ne yapsam ki? sorusuna cevap aramakla geçen kýsacýk bir süredir benim için.

Genelde gün içindeki boþluklarýmda çay doldururum bardaðýma. Çayý da bir yere sabitleyip gelip, gidip soðutmadan içerim. Kendim gibi bardaðým da boþ kalmamalý içi renklenmeli hayat misali. Her þey, her an dopdolu olmalý.

Oturursam yorgunluktan koltuklarda uyuklayacaðýmdan hazýr ayaktayken kafamdakileri bir bir hayata geçirmeliyim mesela; çamaþýr makinasýna kirlileri doldurmak o dönerken bulaþýk makinasýndan temizleri boþaltmak, gibi. Yahu ben ne gýcýk insanmýþým, kendimi kaðýda geçirirken anladým. Dilber Ay'ýn "Zorunda mýyým?" þarkýsýný evet, diyerek kendime uyarlamýþým da haberim yok.

Bir ara da çýlgýnlar gibi kitap okuyordum. Üç kitap arasý bir yazý kaleme alýyordum. Bazen bitirdiðim kitaplarýn özeti bazen de içimden ne geçerse o. Kendi kendimin yazý içerik sorumlusu, yazarý, editörüyüm. Ben bir iþkolik, okurkolik, yazarkolik, sevgikoliðim ayný zamanda.

Sýkýlmaz mýsýn hiç? diye sakýn aklýnýzdan geçirmeyin. Çünkü buna vaktim yok. Kendimi bildim bileli çalýþýyorum, üretmeye çabalýyorum. Zamaný da en güzel, en verimli, en eðlenceli nasýl tüketirim onun arayýþý içindeyim.

Hayatý çok ciddiye mi alýyorum yoksa hafife mi alýyorum inanýn bunu ben de tam olarak bilmiyorum ama çok sevdiðim bir þey var o da çalýþmak.