.Hiç unutmam!..Üç yýl kadar önceydi; Ýnternet denen sanal aleme yeni adým atmýþ;kiþiliði,adý,adresi,sosyal konumu,yaþý hakkýnda hiçbir þey bilmediðim biri ile tavla oynuyordum Sadece bir rumuzdu aslýnda oyun oynadýðýmý sandýðým kiþi.Bir taraftan da sohbet ediyorduk yazýþarak.Toplum,aile,kiþi hakkýnda ki görüþlerimizi yazýyor,konu aþka gelip çattýðýnda yan çiziyorduk nedense!...Sanal ortamda aþý olanlar bilirler ve anlayabilirler bu ortamý ve beni!..Kiþi daha özgür olarak koyar ortaya kendini.Çekincelerini suistimal edip çýplaklaþýr adeta...Ýþ dokunmaya gelince kaçar.Aslýnda ben,sanal dokunmalara inanmayan biriyimdir ama gene de etkilenirim bazen.Ýþte böyle etkilendiðim anlardan biriydi ki;karþýmdaki kiþi:”Seni seviyorum” diye yazdý.Aðlamaya baþladým...Hep beklediðim,istediðim bir þeydi bu ama, beklenmedik bir anda yakalanmýþtým.Bu sözleri hiç tanýmadýðým birinin,bir yabancýnýn,yazarak da olsa söylemesi yüreðime dokunmuþtu...Allak bullaktým...Oyunu býrakýp kalktým bilgisayar baþýndan.

Yüzümü yýkadým;pijamalarýmý giydim.Uyumakta olan eþimin yanýna usulca yattým."Seni seviyorum" diyen o kiþiye,'ben de seni seviyorum' diyemediðimi,yüreðimi çýkarýp veremediðimi düþünüp lanet ettim kendime..Ne kadar cesaretsiz biriymiþim meðer ben!Bunu o zaman anladým!..Her hücremin zincire vurulmuþ zerrelerinde kanayan yaralarýn acýsýný duyarak dinledim geceyi....

Sessizliði,eþimin,yorgun bir trenin yol alýrken çýkardýðý sesine benzeyen horultusu bozuyordu.'Nerede yoruldu acaba' diye düþünmekten kendimi alamadým.Bana bir kere olsun ‘seni seviyorum’ demeyen bu sesin,iþe yaramayan horultuyla yitip gitmesine gönlüm razý olmadý bir türlü.Uykusundan uyanýp bana sarýlmasýný,seni çok seviyorum demesini istedim o an...Ne yazýk ki bu bekleyiþ boþunaydý.Asla onun aðzýndan duyamayacaktým,biliyordum bunu...Kendimi çaresiz,bitkin,yorgun,sömürülmüþ,umutsuz biri olarak gördüm..'Zaten bu ülkede kaç evli erkek eþlerine seni seviyorum demiþtir ki' diye geçirdim aklýmdan.Belli ki erkeklikten sayýyorlardý bunu.Tesellim olsun diye söylemiyorum;asla!..Aksine acý bir gerçeðin ortasýna atýyorum kendimi...

Ýhtiyacý sorulmayan,ihtiyaç duyulduðunda hatýrlanan,adeta cinsel arzularý örselenerek bedenlerinde susturulan bu ülkenin kadýnlarýndan biriydim ben sadece.Ayþe’ ydim, Fatma’ ydým;Emine’ ydim!..Farkým yoktu onlardan....Ýstemeden çocuk doðuran, ana yapýlan biriydim...Belki de yanýmda yatan kiþi uyanacak ’neden aðladýn?’ sorusunu sormaya bile gerek duymadan ‘hadi bakalým!’ diyecekti bana. Bunlarý düþündükçe daha çok teslim oluyordum geceye...Pencereden göz kýrpan yýldýza kýzdým ve arkamý dönüp yumdum gözlerimi...Anlamý yoktu, bir düþte gülümseyerek uyumanýn artýk!...

Bunlarý düþündüm sabaha kadar, büyüdü isyanlarým!...Oysa yýllar öncesinin sevinçlerini, mutluluklarýný, çocukluk hayallerini, hayattan beklediklerimi anlatmak; çýktýðým bu yolculukta karþýlaþtýðým olaylarý kaleme alarak, insan olmanýn nelere mal olduðunu dile getirmekti amacým. Þimdi birileri çýkýp; ”Bunlarda mý anlatýlýr caným?” diyebilir bana. Haklý sayýlabilirler tabii. Ne var ki insan, her zaman güzel olan þeyleri yaþamýyor.Aksine!..Acý olanlar daha çok!...

Ýsterseniz çýkýn evinizden dýþarý..
Þimdilik...
Yürüyün sokaklarda...
Görün
Kim iki büklüm,
Kim dimdik...

Kimin baþý okþanýyor sevgiyle,
Kim aðlýyor sevgisizlikten,
Geceler boyu gizlice...
Yürekleri çizik!..

Çýkarýn mendillerinizi
Silin onlarý
Varsa elleriniz!...bir kerecik!...

(devam edecek)