Hem sýnavlara hazýrlanýyor, hem de kendime bir hýrka örebilmek için kirmanla (fengere derdik ona) yün eðiriyordum.Yeteri kadar ip elde ettikten sonra
‘Selanik Örgüsü’ nden yaka uçlarý sivri bir hýrka ördüm kendime.On bir yaþýndaydým ve kendime bir hýrka örüyordum!..Kýzacaklar bana ama muhakkak söylemeliyim; þimdi yirmisini aþmýþ kýzlarým bilmezler týð tutmasýný.”Anasýna bak kýzýný al, kenarýna bak bezini al!” atasözü yalan galiba.Hal böyle iken, nasýlsa onlar da konacak bir dal bulacaklar sonunda. Dileðim konduklarý dallarýn yapraklý, saðlam, kalýn olmasý tabii!..Bir de en güzel çiçekli olmasý; her annenin dileði gibi..O günleri görür müyüm, görmez miyim belli deðil ama ördüðüm hýrkanýn güzelliðini gördüðüm kesindi.Beni en çok ýsýtan, saran, yakýþan o hýrka olmuþtu tüm zamanlarým içinde.Ne yazýk ki evlenirken baba evinde terk ettim onu. Geçen seneydi, aklýma geldi aradým ama bulamadým.Ya silgi bezi olmuþtu, yada ihtiyacý olan birinin sýrtýný ýsýtýyordu þimdi, kim bilir!..

Neyse!..hazýrlýklarým devam ediyordu sýnavlara...Amca kýzý hala gelini terzi de belden kesik, çiçekli, önden düðmeli, bebe yakalý, pembe ve etekleri öncekilerden daha kýsa olan bir elbise dikti bana. Fanila yerine de, kýsa kollu, kare yakalý, yaka ve kol kenarlarý týð oyalý, þile bezine benzer beyaz, iki tane içlik hazýrladý.Diz boyunda da iki tane külot. Hazýrlýðým bitmiþti iþte!..
Eylül ayýnýn gelmesini bekliyordum. Þimdi olsa bekler miydim hiç Eylül’ün gelmesini!..Hazan ayýnýn hüznünü yani!..Oysa o çaðýn Eylül’ünü beklerken çok heyecanlýydým, çok da sevinçli!..

Bazý kiþilerin anneme sokulup kulaðýna “Ne olacakmýþ okuyup da, oðlan çocuðu olsa neyse!..”dediðini duyuyordum. Annemi ve babamý yýldýrmaktý amaçlarý bu kara düþünceli insanlarýn.Oysa yasaða karþý daima sempati duyardý insan ruhu..Onlar böyle yaklaþtýkça “okutacaðým iþte, kazandý çocuk, hakkýný mý yiyelim “diyordu hem annem,hem babam. Kime neyse benim okumamdan!..Ýþ olsun iþte...Cehaletin aynasýnda görünen yüzlerini yansýtýyorlardý sözlere..Toplumun ilerlemesi okuyan, üreten, meslek sahibi olan, aile ekonomisine katkýda bulunan; bilgili,
kültürlü, çaðdaþ, saðlýklý düþünen kadýnlarýn varlýðýyla gerçekleþebilirdi ancak.Baþka bir anlatýmla, kadýnýnýn yüzü aydýnlatýldýðý oran kadar çaðdaþ olurdu toplumlar. Kocaman bir pastaya benzetirsek çaðdaþ olmayý; hem erkeðin, hem kadýnýn bu pastayý yapmada ve yemede eþit olarak paylaþýmcý olmalarýydý çaðdaþlýk.Ne bir dilim fazla, ne bir dilim eksik!..Hep kýzarým ve eleþtiririm; kadýnlar niye askerlik yapmaz diye!..Yaptýrýlmaz diye!..Aslýnda askerliðe karþýyým ama ,eðer bu yapýlýyorsa ‘neden ben dýþýndayým’ diye isyan ederim. Sýnýrlara da karþýyým açýkçasý. Evler, arsalar, iller, ülkeler arasýndaki çizgiler anlamsýz gelir hep. Topa, tüfeðe, bombaya karþýyým..Savaþa karþýyým ençok!...Silin sýnýrlarý, kaldýrýn askerliði, isteyen istediði yerde yaþasýn.. Ne pasaport olsun, ne vize..Bu toprak benim demekten sýkýldým ya!..Bu Dünya benim demek istiyorum artýk!..Nerede bir güzellik varsa orayý görmek, nerede bir çirkinlik varsa onu yok etmek; insanlarla el sýkýþmak, hatýr sormak, birlikte yemek yemek istiyorum. Açlýktan ölmemek, özgürlük savaþýna girmemek istiyorum.. Silahlara veda etmek, kan görmemek istiyorum...

Oysa ne çok ölüler bindirdik toprak gemiye...
El sallamadý hiçbiri, mendil de!...
Cennet kokusu da getirmedi þehitler!..
Bir Filistinli kýzýn yüzünde soldu bir demet menekþe!..
Aðladý çiçekler...
Ve kýrmýzý bir yaðmur yaðdý zamana...
Bundandýr saçýmdaki kan kokusu...
Nedense
Okuduðum roman hep SEDALÝNKA oldu ..
Hala BOSNA’ dan gelmedi haber!

Of!..
Ne çok derdim varmýþ benim meðer!..
Hani ilacý!

(Devam edecek)