Hiç unutmam;son sýnýfýn sonlarýna doðruydu. Yarýn müfettiþ gelecek diye haber almýþtý öðretmenimiz.Bize sýký sýký tembihledi: Yakanýzý yýkayýn, banyo yapýn, saçýnýzý baþýnýzý tarayýp gelin, diye. Her dediðini yapardýk öðretmenimizin. Eve gidince denilenleri yaptým bende. Kömür ütüsü ile ütüledim yakamý ve önlüðümü ...Ütüsü bozulmasýn diye bir minderin altýna yatýrdým yakamý. Önlüðümü çiviye astým.Ýçimdeki heyecaný bastýrýp biraz da ders çalýþtým ardýndan.Tastamamdým artýk!.

Sabahleyin annemin iþlerinin çokluðundan olacak, saçlarýmý ördüremedim bir türlü. Derse geç kalmayayým diye acele etmiþ olacaktým ki yakamý takmayý unutmuþtum. Olacak þey deðildi bu!.Zilin çalýþýyla birlikte daldýk sýnýfa. Az sonra öðretmenimizle birlikte iri-yarý birisi girdi içeri. Ayaða kalktýk hep birden. Önce “günaydýn!..”, ’sað ol!.’ dememizden sonra da “oturun!..” dedi bize. Öðretmenimiz yoklama yaptý daha sonra. Her gün yapýlýrdý bu!..Adýmýz söylendiðinde ayaða kalkýp ‘BURADAYIM!..’ derken kiþiliðimiz geliþirdi bir bakýma.Dünyada var olmanýn ilanýný mühürlerdik sesimize..ÖÐRETMEN-ÖÐRENCÝ iliþkisini baþlatan ilk yan yanalýktý yoklamalar..Sýnýfa ýsýnmaktý, insana karýþmaktý yani..

Adýmý duyar duymaz “buradayým!” demek için ayaða kalktýðýmda, öðretmenimiz fark etmiþti yakasýz olduðumu. ”Yakan nerede?” dedi. ’Unuttum öðretmenim!’ dedim, önüme bakarak.”Nasýl u.....?” diyecekti ki Müfettiþ Bey araya girdi. ”Olsun, yok zararý..”diyerek sözünü kesti öðretmenimin. Sanýrým önlüðümün yamalarýný görünce, yakamýn olmadýðýna karar vermiþti. Baþka bir açýklamasý yoktu bunun!..

Of!..Gözlerim doldu gene...Oysa bahçedeyim þimdi, sýnýfta deðil..!Tahta bir masada oturmuþ bu yazýyý yazmaya çalýþýyorum. Bulutlara bakmaya baþladým yazma iþini býrakýp. Hazan ya dýþarýsý!..’Gök gürler mi’ diye merak ediyorum ...

Aðlamak için.

(devam edecek)