Haziran ayý baþlarýydý. Altý yýl yatýlý olarak okuyacaðým Ýlk Öðretmen Okulu sýnavlarýna katýlmak için indim þehre. Saçlarýmý iki tarafýmdan ördü annem ve ilk kez beyaz kordela baðladý uçlarýna. Bu olayýn bende yaþattýðý duygularý anlamak için DENÝZ FENERÝ adlý þiirimi okumak yeter kanýsýndayým. Tabii bu baðlama iþinde diploma alýrken giydiðim düðmeli ve pleli önlüðün sahibi olan halamýn hala olan kýzýnýn yardýmý vardý. Ýlk kez bedenime uyan bir elbise giydim. 1957 yýlý depremi sýrasýnda evlenen, en büyük ablamýn öðretmen olan eþi de bir çift iskarpin aldý ayaklarýma. Tam bir þehirli çocuðuna dönmüþtüm iþte! Þehir merkezindeki bir ilkokulun kocaman sýnýfýnda sýnava tabi tutulduk iki gün boyunca. Ýlk gün Türkçe, Sosyal Bilgisi derslerinden yazýlý olduk. Ucu, adýmýzý yazdýktan sonra kapatýlan kaðýtlar üzerine sorulan sorularýn cevaplarýný yazdýk. Türkçe sorusu þu idi: SORAN DAÐLARI AÞMIÞ, SORMAYAN DÜZ YOLDA ÞAÞMIÞ!..atasözünden ne anlýyorsunuz, yazýnýz!

Bir gülme gelip oturur yüzüme nedense bu soruyu anýmsadýðýmda. O zaman gerçek anlamýný düþünerek cevaplamýþtým bu soruyu ama, þimdi olsa þunlarý yazardým:

‘Daðlarý aþacak amacým yok! Bir sevdam vardý, o da unuttu gitti beni. Dað da yok bu yüzden!..Yol derseniz ecel terim..Bense yaþamak istiyorum!.Kaldýrýn yollardan arabalarý; trenleri, uçaklarý ve gemileri... Taþlý da olsa yollar, dar da olsa, çamur da olsa yürümek istiyorum (!) Zaten ben ne zaman düz bir yolu özleyip yürümek istedimse; hep dar, hep kavisli, hep yokuþ, hep çamur bir yol uzatýldý önüme...Hep bir þeylere çarptý ayaklarým bu yüzden, hep çamura bulandým, düþtüm yüzükoyun topraða..Üstümüze basýp geçti arkadan gelenler..Onlar vardýlar varacaklarý yere(!) Ben hala burada kaldým! Kendi karanlýðýmda, geceye ýþýk yakmadan, sabahý özleyerek ama, çaresiz!..’ derdim.

Haksýz mýyým yani!