Bayramlýk elbiselerimizi giyer, baþýmýza köþeleri iþlemeli kenarý pullu tülbentlerimizi baðlar; ayaklarýmýza yün çoraplarýmýzý geçirirdik.Yastýklarý, minderleri saman doldurularak yapýlmýþ sedirlere dizilir, babamýzýn camiden gelmesini beklerdik.Dýþ kapýnýn açýlmasýyla birlikte odanýn kapýsýna koþar, sýraya geçerdik. Önce babamýn, sonra annemin elini öperdik. Beni þaþýrtan þey; annemin de babamýn elini öpmesiydi. Erkeði kadýndan üstün tutan bir davranýþ olarak gördüm bunu ve hiçbir zaman eþimin elini öpmedim...Dahasý var; çocuklarýmýn, babalarýndan önce benim elimi öpmelerini söylüyorum üstelik..

Kahvaltý sofrasýnda çorba içerdik; ayný tastan..Ne bal arardýk, ne zeytin, ne de peynir...Þokellanýn adýný bile bilmezdik..Sadece çorba!..Bayram sabahlarýnda bile bozulmazdý bu düzen. Karnýmýzý doyurduktan sonra köyün ortasýndaki ‘Harman Yeri’ denilen alanda toplanýrdýk bütün köy çocuklarý...Hepimizin yüzünde bayram sevinci, hepimizin gözünde çocuk olmanýn mutluluðu çiçeklenirdi...Bombol fistanlarýmýz içinde birer kuþtuk sanki; uçardýk!.Her evin kapýsýný týklatýr, renk renk þekerler toplar, ceplerimize doldururduk. Eve gelince sayardýk onlarý...Onlarý sayarken varýrdýk þekerin tadýna, yemeye kýyamazdýk. Bizi böylesine sevindiren þey, özlemle onlara sahip olmaktý belki. Uzaklarda olduðunu bildiðin ve sevdasýna düþtüðün bir sevgilinin, beklenmedik bir zamanda çýkýp geliþinden doðan mutluluðu yaþar gibi hani!..Hani telaþlandýðýn, hani dokunmaya kýyamadýðýn, hani oturtacak yer bulamadýðýn anlar olur ya; iþte böyle bir duyguydu onlara sahip olmak duygusu..Çok güzeldi çokk!.......

Bayramlarýn ilk günü þeker toplayýp el öpmekle geçerdi. (Tokalaþmayý atlýyorum. Dudak öpme modasý baþlamamýþtý dahaJ)))..) Ertesi gün ise tüm köy halký cami avlusunda yemek yerdik. Tepsilerle gelen sahan sahan yemekleri yer sofralarýnda halka oluþturup yerdik.Masada yemek yemek günahtý o zamanlar. Mantýðý olmayan bu günaha bile inanýyorduk. Aslýnda günah sayýlan bütün þeyleri yaratanlar insanlardý bana kalýrsa!.Acýmasý kýt insanlar, þarlatanlar yani..Zevk duyuyorlardý onlarý bizlere dikte etmekle...Ýki büklüm yemek yemenin mantýðý olur muydu hiç?Yalandý iþte!..O þarlatan gruplarý öylesine çoðaldý ki zamanýmýzda, söylediklerine inansak Allah’ý unutacaðýz neredeyse! Birkaç ay oluyor komþunun dua günü var dediler, çaðýrdýlar.' Hadi gideyim de biraz günah çýkartayým' dedim, bedenimden. En kýsa eteðimi giydim; en kolsuz bluzumu geçirdim üstüme..Baþýmý da örtmedim inat olsun diye...Herkesin beni rahatça görebileceði bir sandalye bulup oturdum. Bana çaktýrmadan bakan gözlere aldýrmadan dinledim söylenenleri..Arapça olduklarýndan dolayý hiçbir þey anlamadým aslýnda..Dinlemiþ gibi göründüm ama aklým baþka yerdeydi. Bir þiiri mayalýyordum yüreðimde: YASAK AÞK! Dizelerini unutmamak için ezberledim ve eve gelir gelmez kaleme aldým onu.

Yokluklara raðmen çeþit çeþit yemekler yapardý annelerimiz...Sanki yemek yapma yarýþý yapýlýrdý burada. Bayram yemeði dýþýnda bulamayacaðýmýz listede ise; tavuklu pilav (çoðu bulgurdan), un helvasý, yaprak dolmasý, çorba, börek, ahlat hoþafý bulunurdu.

Birliðin, beraberliðin timsali olan o bayram yemeklerini heykel yapýp dikilirim karþýsýna...Kaþýk sesleri. gülüþmeler, sene de iki kere de olsa karný doyan insanlarýn yüzleri gelip canlanýr hayalimde... Elimde deðil, artar özlemim...Çocukluðuma doðru giderim ister istemez...Hayýr isterim!..Keþke çocuk kalabilseydim! Keþke:

MERHABA SANA GÜZEL ÇOCUK!
GÜLÜÞÜNÜ BÖLSEN ORTASINDAN;
YARISI SENÝN OLSA,
YARISINI BANA VERSEN...
SONRA OYNASAK OYUNCAKLARINLA,
SEN HÝÇ BÜYÜMESEN!...

Demeseydim....

Galiba hüzünleri yaratanlar hep þairler oluyor..(kendimi þair saymadým hiçbir zaman..)Ve þiirlerin boþ kalan dizelerini doldururken, içimizde yýkýlan daðlarýn sayýsý artýyor, ovalar çoðalýyor...Bulanýk sular duruluyor bir bakýma!..Attýðýmýz taþlarla helezonlar çiziliyor þiir denilen göle...Yakamozlarýnda yýrtýlýyor ayýn yüzü..Yýldýzlar unutup gidiyor güneþe olan özlemlerini...Yanýyorlar gecede; bir pýsýp,bir alevlenerek...Offffffff!.....Ne zormuþ insan olmak! Ne zormuþ, insan olup da, insan gibi yaþayamamak!...

( Devam edecek)