Bazen açýk olmak ve gerçekleri bütün doðallýðýyla dile getirmek iyi görünse de, hazýr olmadýðýmýz zamanlar da buna istisnalar yaratabiliriz. Ki, gerçekleri ne kadar doðal gördüðümüz ve onu ayný doðallýkla ne kadar yansýttýðýmýz da meçhul. Aslýnda yaþamýn bize tuttuðu pencereden baþýmýzý dýþarý çýkartýyor ve gördüðümüz geniþliði, içinde bile minicik kaldýðýmýz dünyanýn hepsi diye tarif ediyoruz. Hal böyle olunca “gerçek” diye tarif ettiklerimiz, etrafýmýzdakilere zarar veriyor, onlarýn yaþama daha sýký baðlanmasýný engelliyor.

Hani sorsak hepimizin bir kalbi var. Doðumla dünyaya gelmeden önce bile, bizim yaþamýmýzýn kaynaðý olma yükümlülüðü ve görevini çok iyi yerine getiriyor. “Kalbimizi hissediyoruz”. En azýndan onun salt bir et parçasý olmadýðýný, koþullar uygun olduðunda bir cam gibi kýrýlýp daðýldýðýný da biliyoruz. Bir insanýn kalbi kýrýlýnca ne hallere geleceðini kendimizden biliyoruz da, yine de kýrmaktan vazgeçmiyoruz. Acaba diyorum, kalbimizi kýrmamak, onu daha fazla sevmek için, açýp ona bir göz atmak mý gerekir? Etrafýmýzdaki yüzlere, bedenlere, sözlere öyle bir alýþmýþýz ki, artýk hepsi ayný gibi geliyor. Sadece üç beþ laf ettiðimiz herkesi öyle yargýlamalara, öyle tanýmlara sokuyoruz ki, açýk söylemek gerekirse onun kalbi olduðundan bihaber yaþýyoruz. Bir açýp baksak þöyle, ne var ne yok bir görsek, sevgimiz daha fazla artmaz mý acaba?

Hayatta çok þey görmüþüzdür. Nedense her yüzün bir maske olduðunu çok iyi söyleriz. Bazen üzüntülerimizi paylaþan bir insan arar, onun bulunmayýþýyla hayal kýrýklýðýna uðrarýz. Tabii ki herkesin kör olduðu anlarda görmek büyük külfetler, bedeller ister. Bir ölenin, hastanýn, acý içinde olanýn, düþkünün halini görür, bunun yanýna dünyanýn çirkin yanlarýný ekler ve karamsar dünyamýzýn altýnda eziliriz. Ölenin ardýndan yalancý aðýt yakanlar çoktur, yaptýðý her þeyi gösteriþ için yapanlarda… Ama pire için yorgan yakmaya öyle düþkünüz ki, daha bir tarafýný tuttuðumuz dünya parçasýný evren diye tanýmlarýz. O zaman da aðýr duygu ve düþünce bunalýmlarý sarar. “Gerçek”leri görüyor, dünyanýn anlamsýzlýðýný biliyor, yapacak bir þey bulamýyor ve akýntýya býrakýyoruz kendimizi.

Dünya bu kadar çirkinse bile bu yine bizden deðil midir? Doðuþtan bu yana güzelliði arayýþýmýz devam ediyor da, onu yaratma fikri ne yazýk ki beyinlerimizde bir canlýlýk bulmuyor. Yaný baþýmýzdakilerin çirkin olduðunu söylüyor da, güzel olmalarý için ne gerektiðini söylemekten çekiniyoruz. Birine, “Güzel olmak istiyorsan yakana bir çiçek koy,” diyoruz, ama “Buyurun bu çiçeði takýn ve daha güzel olun,” demiyoruz. Hâlbuki demek gerekir, ara sýra nedensiz hediyeler vermek, sevgiyi nesnelerle de ifade etmek gerekir. Çölü yeþil düþlemek elbet güzeldir, ama onu yeþil etmek daha bir güzeldir.

Peki, mutlu olmak için tartýþmasýz herkesi sevmek mi gerekir? Elbette deðil. Sevgi de seçicidir. Merkezinde biz olduðumuz ve hep böyle olacaðý için, “sevilmeyenler” her daim bulunacaktýr. Feryatlar kopardýklarý karanlýðýn yaratýcýlarý vardýr. Ama dert herkesi sevmekte deðil ki! En azýndan sevgimizde daha seçici olmakta ve onun deðerini iyi anlamakta. Sevgiyi hak eden insanlarýn deðerini iyi bilmekte…

Bu yüzden çevremize bir bakýnmalýyýz. Zamanýn deðerini bilmeli, sevgiyi “hak edenlerin” deðerini daha iyi bilmeli, hak etmeyenleri de yeniden bir tartmalýyýz. Herkesi mutlu edemeyeceðimiz gerçeðinden yola çýkýp, bir kiþiyi de mutlu edemeyeceðimizi düþünmemeliyiz. Baþlanacaksa bir yerden baþlamalý ve azardan adýmlar atmalýyýz. Hani sevmeye kendimizden mi baþlasak diyorum; bir hediye mi versek kendimize. Yanaðýmýzý mý okþasak, bir çay mý yapsak, pasta mý alsak…? Öyle ya kendimiz mutlu olmadan kimi mutlu edeceðiz? Sonrasýnda dýþarýya yönelmeli, yaný baþýmýzdaki kiþiyi mutlu etmeliyiz. Evet, yarýn çok geç olabilir, þimdi gitmeli ve sevdiðimiz birisine maddi manevi bir hediye, bir mutluluk, bir sevgi hediye etmeliyiz. Çevrenize bakýnýn ve bunu yapýn.