Rýhtýmda bekliyorduk. Ellerimiz cebimizde, omuzlarýmýz kalkýk, bu güneþsiz ve kurþuni gökyüzünün altýnda denizi seyrediyorduk. Deniz de fazla mesai yapmýþ bir iþçi gibi homurdanýyor, kükreyen dalgalarýný bizi ve yaþadýðýmýz bu kenti silip atmak için üzerimize salýyordu. Ortalýkta henüz gemi görünmüyordu. Fakat bu hiç kimse için bir umutsuzluk kaynaðý olmuyor, gözler ufukta belirecek o bilindik karartýyý merakla bekliyordu. Nasýl beklemesinlerdi? Herkes ona bir kurtarýcý gözüyle bakýyordu. Bu boðucu, sýkýcý ve somurtan þehirden kurtulmanýn yoluydu o.

Arkadaþým aðzýný montunun içine doðru çekmiþ, boðuk çýkan bir sesle söylendi, “Sen de gelsen iyi olurdu.”

“Gelemem,” diye kestirip attým. Üzerinde çok konuþmuþtuk çünkü. Yeniden ayný yollarýn sýkýlgan yolcularý olmamýza, ayný tartýþmalarý yürütmemize gerek yoktu. O gidecekti, ben kalacaktým. Olur da bu dalgalar bir kule gibi yükselir, bu daðlar onun altýnda inim inim inler, tüm þehir sularýn altýnda kalýp Antik Çað’ýn kayýp uygarlýklarýnýn arasýnda yerini alýr, Sultan Ahmet’in minberinde bir balýk vaaz verirken, gökdelenler bile insanlarý kurtarmaya yetmez ise, iþte o zaman da ben de tüm köprüleri atar ve kendi yolculuðuma çýkardým. Ama þimdi deðil… Bir parçam buradaydý çünkü ya da onun bir parçasý da bendim.

“Sen bilirsin,” diyen buðulu sesi iþittim. Bu arada gemi de ufukta görünmüþ, herkes toparlanýp yükünü yüklenmeye baþlamýþtý. Öylece küskün, bir an önce kýyýlarýn kumsal, insanlarýn çiçekten olduðu yere gitmek istiyorlardý. Burayý unutmak, hayallerini süsleyen o topraklara göçmek…

Az sonra gemi rýhtýma dalgalara raðmen zar zor yaklaþýp, herkes birer ikiþer kalkýp vedalarýný öpücükleriyle süsleyip geminin içinde kendi yerlerini aramaya koyulunca, arkadaþým da küçük bir çantadan ibaret olan yükünü eline aldý ve boþ gözlerle yüzüme baktý. Biraz sonra ulaþacaðý sýcak yeri düþlemiþ olsa gerek artýk aðzýný montunun içine gizlemekten vazgeçmiþti. Eðer diye düþündüm, elindeki çantasýna bakarak, ben de gidecek olsaydým, bundan daha fazla þey taþýrdým yanýmda. Fakat insanýn taþýyamayacaðý kadar bir yükü varsa bence ayrýlmamalýydý topraðýndan. Bu toprak betondan ibaret de olsa böyleydi. Sonra aniden arkadaþýmýn týraþ olmuþ yüzünü hissettim yanaklarýmda. Veda ediyordu. Kendime iyi bakmamý, istediðim zaman yanýna gelebileceðimi söyledi. Bir misafir, ya da daimi bir komþu olarak… Gülümsedim. Az sonra gemiye bindi ve o alýþageldik el sallayýþlara bile gerek duymadan gözden kayboldu. Bir süre gidenleri izledim. Davranýþlarýndan bir hayli evhamlý olduðu anlaþýlan sarýþýn ve genç bir kadýn elindeki fazla yükü azaltmaya çalýþýyordu saða sola hediyeler vererek. Öyle ki benim yanýma da gelip bir yün kazak verdi; soðuklardan korunmam için. “Buralarýn kýþý eski kýþ deðil,” dedi rüzgarla dalgalanan saçlarýný eliyle düzeltmeye çalýþarak, “baksanýza þu havaya… Diyorlar ki bir tsunami kopacakmýþ… Hem de Akdeniz ve Ege’de… Buralarý bile yerle bir edecekmiþ. Kaçýn buradan!”

“Baþkasýnýn evinde yanýp kurumaktansa, kendi evimde boðulmayý tercih ederim,” dedim. “Gideceðiniz yerde su bulamayacaksýnýz hem. Ama burada, su bolca var… Ve bir kesiþme noktasýndayýz, kýtalarý kýtalara, sularý karalara, umutsuzluðu da umut çaðýna baðlayabiliriz. Köprüler hala saðlam. Bir el uzatsak...”

Fakat o son sözlerimi söyleyemeden çoktan uzaklaþmýþtý. Gözleriyle endiþeli endiþeli etrafý süzüyor, gemi görevlilerine kendisini de almasý için baðýrýyordu.

Sarýþýn kadýn da bindikten sonra gemi, altýnda fokurdayan köpüklerle, yavaþ yavaþ uzaklaþmaya baþladý. Uzaklaþtýkça bir hayalet gibi belirginliðini kaybediyordu. Acýmasýz dalgalar her bir yanýný sarmýþ, onu bir beþik gibi sallýyordu. Bir süre gözlerimle takip ettim onu. Ufukta bir karartý halini alýnca dalgalara ve bu güçten düþmüþ rýhtýma baktým. Rýhtýmýn bu dalgalara fazla dayanamayacaðý belliydi. Önce bir dalgakýranla iþe baþlamak gerekiyordu.