AYAKKABICI AHMET BEY

Yýl 1979, Beþiktaþ’ýn o dar Arnavut kaldýrýmý döþenmiþ sokaklarýnda ilerliyordum. Aylardan ocaktý ve hiç aklýmdan çýkmayacak bir anýyý yaþayacaðýmdan habersiz, Þenlik Dede sokaðýna saptým.
Bakýþlarým kah cumbalý ahþaptan tarihi evleri tararken kah, “kiralýk” yazýlý olan her pencereye bir süre takýlýrdý.
Yeni evlenmiþtim. Üsküdar’dan her gün üç araç deðiþtirip iþe geç kalma kaygýlarýmýza ve sabahlarý çok erken kalkma telaþlarýmýza bir son vermekti amacým. Beþiktaþ’a bu yüzden gelmiþtim.
Kirpiklerim yaðan karla donmuþtu. El ve ayak parmak uçlarýmý artýk hissedemez olmuþtum. Buna raðmen umudumu yitirmemiþtim. Ýçimdeki ses, “biraz daha gayret, belki bu sokakta boþalmýþ ev vardýr…”diye direnmemi saðlýyordu. Ayný zamanda da umudumu yitirmememi tetikliyordu.
Ýþte onu o anda gördüm! Boþ bir arsadaydý. Tahta ve bolca naylondan yapýlmýþ bir kulübenin yanýndaydý. Arada bir içi tahta parçalarýyla tutuþmuþ tenekeye, kýrarak portakal sandýklarýný atýyordu. Havaya yükselen alevler içime sýcaklýk vermiþti. Ona doðru yaklaþtým. Ve;

- “ Merhaba. Bende ýsýnabilir miyim? Hava çok soðukta…” diye seslendim.
Yaþýný tahmin etmek zordu. Yuvarlak bir yüzü beyaz kaþlarýnýn altýnda gülümseyen gözleri bana çevrildi.

- “ Merhaba. Hoþ geldiniz. Gelin konuðum olun. Ýçerde sýcak çayýmda var…”

Allah’tan daha baþka ne isterdim ki. Ellerimi alevlere doðru uzatýp üþüyen içimi ýsýtmak istedim. Düzgün bir aksanla konuþan siyah bereli ve ve kalýn siyah kaþmirden paltosuna sýkýca sarýlmýþ bu insan, konukseverdi de. Oturmam için kýrýlmamýþ bir portakal sandýðýný uzattý. Ona minnetle gülümseyip,

- “ Teþekkür ederim beyefendi!” dedim ve uzattýðý sandýða oturdum.

O da gülümsedi. Yüzünde hoþ ve babacan bir ifade vardý. Daha sonra da, kulübesine girdi. Ardýndan bakarken nedense içimde ki bir ses; bu insanýn farklý bir öyküsü olabileceðini düþündüm.

Mesela; eþi ölmüþ ve çocuklarý onu unutmuþ olabilirdi. Veya iflas edip her þeyini kaybedenlerdendi. Baþka bir düþüncem de þu olmuþtu. At yarýþý ve alkol tutkusu onu bu yalnýzlýða terk etmiþ gibi…

Aklýma üþüþen birden fazla olasýlýklarý ele alýrken, yanýma gelmiþti. Elinde iki çay bardaðý vardý. Birini bana uzattý. Ona hafiften gülümsedim.

- “Teþekkür ederim, zahmet oldu.”

Dedikten sonra çaydan bir yudum aldým. Çok lezizdi! Hani, “tavþan kaný gibi” renginde olan sýcak çaydý o yudumladýðým… Hala o çayýn tadý damaðýmda ince bir sýzýdýr.
Unutmuþtum kiralýk ev aramayý. Tüm dikkatim ise, yaþý yetmiþlerde tahmin ettiðim bu yaþlý adamdaydý. Elleri boyalýydý. Sim siyah olmuþtu týrnaklarý. Bakýþlarým ara ara uzandý yaþadýðý alana.
Kulübesinde yýðýn olmuþ deri ve ayakkabýlardan onun ne iþ yaptýðýný tahmin etmek, zor olmamýþtý. Geçimini ayakkabý tamiri yaparak saðladýðý belliydi. Ýçimden onu öpesim bile gelmiþti. Bu duygumu bastýrdým tabi. Babamý anýmsamýþtým birden. O da, akþamlarý eve geldiðinde sýcacýk ekmeði bana uzattýðýnda ayný ellere sahipti. Bir anda kirpiðimin ucuna geliverdi, mazinin özlem yüklü silueti. Boyadan siyahlaþmýþ parmaklar ve üzerine sinmiþ olan balinin kendine has kokusu...
Yaþlý adam hafiften öksürünce geri dönüþüm yapan belleðime,”dur” dedim. Gözlerim buðulanmýþtý. Dikkatimi yeniden ona çevirdim.

- “ Geçmiþ olsun! Üþüttünüz sanýrým. Öksürük þurubu alsanýz!..”

- “ Sað olun! Evet, akþamlarý çok soðuk oluyor. Az önce kekik, limon kaynatýp onu içtim. Ýlaç kullanmayý sevmem.”
Konuþmasýný sürdürdü.
- “ Hayýrdýr! Bu soðukta dýþarýda iþiniz ne? Sizi ilk kez görüyorum! Buralarýn yabancýsý olduðunuz belli. ”

Onun merakýný birkaç cümleyle geçiþtireceðimi sanmýþtým. Çayýmý içip kalkacaðýmý da…Ama düþündüklerimin hiç birisi gerçekleþmedi.

- “ Þey…Haklýsýnýz…Yabancýsýyým…Ben aslýnda bu sokaða ilk kez geldim. Kiralýk ev bulma umuduyla. “
Baþýný öne doðru eðip fýsýldar gibi sordu:

- “ Pardon, daha tanýþmadýk. Adým Ahmet. Bana adýnýzý lütfeder misiniz haným efendi?”
Þaþýrmýþtým! Konu birden rotasýný deðiþtirmiþti. Özellikle düzgün bir Türkçe ile benimle konuþan yaþlý adamý, daha yakýndan tanýma isteðimi tetiklemiþti.

- “ Tabi, adým Emine. Tanýþtýðýmýza memnun oldum Ahmet Bey.”

- “ Bende Emine Haným. Demek ev arýyorsunuz. O zaman þanslýsýnýz. Bakýn tam karþýmda þu gördüðünüz sarý apartmanýn birinci katý kiralýktýr. “

O an üþümem geçti. Ýçime yayýlan sýcaklýðý ve mutluluðu nasýl unuturum, nasýl? Baþýmý çevirdim. Sarý boyalý apartmanýn birinci katýnda, “kiralýk” yazýsý yoktu. Ahmet beye,

- “ Yanýlýyor olamaz mýsýnýz? Kiralýk yazmýyor. Hem perdeleri var. Ýçinde oturan var gibi…”

- “ Evet, o daire kiralýk. Ýçinde oturan taþýndý. Ev sahibi üst katta oturuyor. Temiz bir aileye verecek. Daha bu sabah konuþtuk. Gelin sizi ona götüreyim…”

Kar artýk yaðmýyordu. Güneþ bulutlarýn arasýndan sýyrýlmýþtý. Annem böyle havalarda, “kar topluyor…” derdi. Çayýmýz bittiðinde o yaþlý adamla sarý boyalý apartmandan içeri girdik.
Ahmet beyin her söylediði doðru çýkmýþtý. Mahallede sevilen ve sayýlan biri olduðunu yeni ev sahibi adayýmýzýn ona hitabýndan anlamýþtým. Ayaklarýma kara sular inmeden ben bir ev bulma sevincimi eþimle paylaþtým. Ev sahibiyle anlaþmýþtým. Bir hafta içinde de o eve taþýnmýþtýk. Ahmet beye de komþu olmuþtuk. Tam üç sene ayakkabýlarýmýzý o tamir etti. Tam üç sene piþirdiðim her sýcak ev yemeðimi onunla paylaþtým.
Daha sonra onun kim olduðunu öðrendim. Ýsmet Ýnönü’nün ve Adnan Menderes’in çizmelerini bana gösterene kadar onun terk edilmiþ ve unutulmuþ yaþlýlardan bilmiþtim. Deðildi. Bir devrin insanýydý. Ve o devirde yaþamýþ devlerin, ayak ölçülerini bilendi.
O , Sakarya’da düþmaný kovmuþ ve yurdun her topraðýný adým adým arþýnlamýþ, yurdumuzu bize kazandýrmýþ o yüce insanýn ayaðýna dokunmuþ insandý. Ve elinde kalan o iki çizmeyi bir aný olarak, “maðazam” dediði barakasýnda saklamýþ bir insandý o…
Ahmet beyle zaman zaman çay keyfi anlarýmýz olmuþtu. Sorardým ona,

- “ Ýnönü nasýl biriydi? Menderes gerçekten þýk mý giyinirdi? Baþka hangi ünlülerin ayakkabýlarýný yaptýn?” diye…


Emine Piþiren/Edremit-Akçay/2008


(-Devam edecek-)