Sihirli bir elbise türüdür belkide. Üniforma... Ýkinci sýrayý da herhalde takým elbise alýr. Üniformayý bulmak çok zor olsa da, takým elbiseyi hemen herkes kolaylýkla giyebilir. Ýnsanýmýz zengin olsa da, fakir olsa da takým elbiseden bir türlü vazgeçemez. Dayanýlmaz birþeydir. Aynanýn karþýsýnda kravatlý bir takýmla, insanýn kendini izlemesi kadar, güzel zevk veren birþey yoktur.

Ýnsanýn tipi ne kadar bozuk olsa da, þýk takým elbise bu tipe þekil verir, güzelleþtirir. Fakir insanlar özellikle bu takýmlarý giymeyi çok sever. Adeta abonedir bu elbiseye. Ýnsan sokaða çýktýðýnda kendisini önemli biri gibi hisseder. Birçok kiþi bu adama saygý gösterir, hürmet eder. Yüzleri bir türlü gülmeyen, mutlu olamayan, insanlara hor davranan, iþleri kesat giden, esnaf kesimi dahi takým elbiseli bir adama güler yüzlü davranýr, saygý gösterir.

"Buyrun beyefendi ne arzu etmiþtiniz?"

Milletvekili de, bürokratý da, zengini de, köylüsü, hýrsýzý, þüpheli þahýsý, inþaatçýsý da bu takým elbiseyi giydiðinde eþit konuma geçebilir. Bu yüzdendir belki takým elbise insaný insan yapan, insanýn kendisine de, karþýsýndakine de güven veren bir elbise türüdür.

Üniforma ise daha kutsaldýr. Bir gücü temsil ettiði için, toplumun çoðunluðu üniformayý sever, adeta ona tapar. Ýçindeki insanýn ne olduðu hiç önemli deðildir. Küçüklüðünde herkese sormuþlardýr: "Büyüyünce ne olacaksýn?" diye...

"Polis olacaðým baba.------Aferin sana!"
"Subay olacaðým amca. ------- Aferin koçum!"
"Avukat olacaðým.---------- Helal olsun!"
"Doktor olacaðým.--------- Daha çok helal olsun!"

Herhalde hiçbir çocuk diyemezdi.

"Hýrsýz olacaðým!"
"Terörist olacaðým!"
"Ýnþaatçý olacaðým!"
"Portakal satacaðým!------- Hastýr ordan!"
"Yazar olacaðým?"

Daha sonra bu çocuklar zaten olacaðý yerde oluyordu.

Üniforma zayýf insanlara güç, kudret veren enerji. Güçlü insanlarý azrail yapan elbise çeþiti. Bir dönem bu elbiseleri tanýma þansým oldu. Güzeller güzeli bir kadýnýn baþbakanlýk yaptýðý yýllarda, iktidar partisinin Ýstanbulda bir ilçe yönetim kurulu üyesi ve delegesiydim. Solcu bir yapým olmasýna raðmen, bu kadýnýn güzelliðine hayran olduðumdan olacak ki bir anda saðcý oldum. Hayatým zaten hep böyle çeliþkiler içerisinde geçti.

Baþbakanýmýz geceleri rüyama dahi giriyordu. Ýnanýlmaz þeyler görüyordum. Yazamýyorum gerçi, çünkü çok müstehcen rüyalardý. Eþim Safinaz dahi benden þüphelenmeye baþlamýþtý. Defalarca kez sormuþtu:

"Beni birisi ile mi aldatýyorsun?"

Sanal aþkýmý nerden bilsin zavallý Safinaz. Bugünlerde iþte takým elbise ile sýký bir dostluðum olmuþtu. Parti toplantýlarýna takým elbise ile takýlmak gerçekten çok önemliydi. Parti üyeleri toplantýlarda birbirini izlerdi. Kim daha iyi giyinmiþ ve ya kim daha yakýþýklý diye. Toplantýlarda bütün üyeler birbirlerini kýskançlýkla takip ederdi. Sorarlardý.

"Ceketi nerden aldýn? Pantolon ne marka? Fiyatý kaça?" diye...

Ýlçe baþkanýmýz da iyi giyinirdi. Müslüman bir insandý, hem de haddinden fazla müslümandý. Menderes döneminden kalma yaþlý partililer de vardý. Biz gençler onlara "yaðlý yakalýlar" derdik. Otuz yýldýr ayný ceket ve pantolonlarý ýsrarla giyerdi bu adamlar. Ceket yakalarýnda adeta bir karýþ kir ve yað vardý. Sigara yanýklarýndan gömlekleri, kravatlarý, pantolonlarý delik deþik olmuþtu.

Ýlçe baþkanýmýz beni çok severdi. Çünkü özelliklerimiz ayný sayýlýrdý ve ortak yönlerimiz çoktu. Beþ bin üyeli ilçe teþkilatýmýzda en kurnaz olan, belki de en üç kaðýtçý olan o'ydu. Herhalde ilçe baþkanýmýz ikinci sýrada da beni görüyordu. Baþkanýn sað kolu ve yardýmcýsýydým. Bana çok güvenirdi ama ayný zamanda çok korkardý. Her an ayaðýnýn altýna bir sabun koymamdan þüphelenir, çekilirdi. Bir bakan ilçeyi ziyaret ettiðinde beni hemen acele arardý.

"Þenol aman kardeþim, bakan bey yarýn geliyor, siyah takým elbiseni giy, onu sen karþýla, yanýna da gençlik kollarýndan yirmi kiþi al tamam mý? Unutma siyah takým elbiseyi giy, sana çok yakýþýyor." derdi.

Baþkanýn anadolu politikacýsý olmasý ona avantaj saðlýyordu. Bizler istediðimiz kadar Ýstanbul kurnazý geçinelim, bizi cebinden çýkartýrdý. Gerçek bir köylü kurnazýydý baþkan. Duruma göre aðlar sýzlar, duruma göre Vatan, Milllet, Çanakkale duruma göre de Peygamber, Medine, Filistin diye haykýrýrdý. Bizler bu iþleri kesinlikle beceremezdik. Çevremiz çok geniþti. Bürokratlar, memurlar, iþ adamlarý çevremizde at sineði gibi dolaþýrdý. Parti amblemimiz de zaten beygirdi. Tayinler, torpil istemeler, ihale için koþturanlar ile habire uðraþýrdýk.

Takým elbise bu camia'nýn vazgeçilmez aksesuarý sayýlýrdý. Yazýn sýcaktan, kýþýn soðuktan gebersekte mecbur giyerdik bu elbiseyi. Bu yýllarda üniformayý tanýma fýrsatým da oldu. Genç bir polis arkadaþýmýz içki masasýnda kendince özeleþtiri yaparken bana sormuþtu:

"Þenol abi dikkatimi çekti, üniforma üstümdeyken kadýnlar bana devamlý bakýyor. Ama sivil dolaþtýðýmda kimse yüzüme bakmýyor. Neden acaba?"

Yeni genç polis memuru arkadaþýmýz yakýþýklý sayýlýrdý ve sorusu beni güldürdü.

"Güç" diye cevaplamýþtým. "Kadýnlar belki güçlü erkekleri seviyordur." dedikten sonra "aslýnda sana bakmýyorlar, üniformana bakýyorlar" diye eklemiþtim.

Arkadaþ çevremizde deðiþik meslekten, deðiþik yaþlardan insanlar vardý. Emekli subaylar, polisler, uzman bir doktor, öðretim görevlisi, avukat ve müdürler, sabýkalýlar, ne ararsanýz vardý... Adeta küçük bir Ergenekon dünyamýz vardý. Bizi bir araya getiren ortak noktalarýmýz ise, felsefe yapmak, içki içmek, kumar oynamak, gülmek, dünya ile makara yapmak sayýlabilirdi. Çoðu da hayatý hýzlý yaþamýþtý, hem de fazlasýyla.

Hepimiz de bir zamanlar çocuktuk ve birbirimizi tanýyorduk. Üniformaya kavuþan arkadaþlarýmýz görevleri icabý bizlerden ayrýlarak çeþitli vilayetlerde görev yaparken, geri kalanlar da konumu gereði mesleklerini sürdürmüþtü. Sabýkalý olmasý gerekenler de sabýka sicillerini artýrýyordu. Ben ticareti ve siyaseti tercih etmiþtim. Haberler duyuluyordu:

"Ahmet Baþkomiser olmuþ------- Yapma ya!"
"Suat binbaþýlýða terfi etmiþ------- Harbiden mi?"

Üniformalý arkadaþlarýmýz yahut abilerimiz, rütbelerini artýrýp, egolarýný tatmin ederken, biz esnaflar da yolumuzu bulmaya çalýþýr, hayatýn zevklerini yaþardýk. Fakat eski yaþantýsýndan hala kurtulamayan arkadaþlarýmýz da vardý. Doktor bir arkadaþýmýz çocukluðundan beri yakasýna yapýþan kumar hastalýðýndan kurtulamamýþtý. Ýki mesleði bir arada götürüyordu. Bazen kahvehanelerde hamallarla parasýna okey oynuyordu. Þimdilerde bir ilin valisi olan dostum, kaymakam olduðu dönemde semtimize gelip beni kahvehanelerde aradýðýnda herkes þok geçirmiþti. Ýstanbulun bir ilçesinin kaymakamý elleri cebinde olduðu halde Þenol'u arýyordu.

Çocukluðunda çok sahtekar bir yapýsý olan bir arkadaþýmýz ise avukat olmuþtu. Birgün onu birisinin davasýný almasý için emniyet müdürlüðüne göndermiþtik. Bizim avukat müvekkilinden vekalet almak isterken polisler onu da içeri almýþtý. Gelen haber þöyleydi:

"Avukat da uzun süredir aranýyormuþ."

Birkaç gün sonra müvekkiliyle birlikte serbest kaldý. Þimdilerde ise kumarhanelerde erketelik yapýyor. Bir tanýdýðýmýz havacý albay, emekli olduktan sonra taksi þoförlüðüne baþladýktan sonra iyice þok geçirmiþtik. Sorduðumuzda ise akrabasý suratý asýk olduðu halde cevaplamýþtý:

"Ne yapsýn adam. Karýsýnýn kuaför, makyaj, giyim parasýný artýk maaþý karþýlamýyor. o da mecburen ek iþ yapýyor."

Yýllar sonra bir araya gelip birbirimizin yüzüne baktýðýmýzda gülmüþtük. Rütbeler, mevkiler ne olursa olsun aslýnda birbirimizden hiçte farkýmýz yokmuþ. Can çýkar, huy çýkmazmýþ. Yani çocukluðumuzda bize boþuna sormuþlardý: "Büyüyünce ne olacaksýn?" diye. Aslýnda olay belki de "Eþek, Semer" olayýydý.