‘Esrarlı Ada’

Kitabın adı; “Esrarlı Ada”, yazarı; Jules Verne…
Kitabı az önce bitirdim…
Kitabı az önce bitirdim ama hala kendimi kitabın etkisinden kurtarabilmiş değilim. Bedenen her ne kadar bu külüstür bilgisayara oturup bir yazı devşirmekle meşgulsem de ruhen ben hâlâ Jules Verne’ nin Esrarlı Ada’sında gezinmekteyim…
Esrarlı Ada, 62 bölüm ve 680 sayfadan oluşuyor…
Eski yazarlar bu kalınlıkta kitap yazar ve okuyucuları da bıkmadan (benim gibi) zevkle okurlardı.
Şimdi öyle mi?
Şimdi ne yazarlar o kalınlıkta kitap yazıyor ne de o kalınlıkta kitap okuyacak okuyucu bulabiliyorsunuz.
Örneğin benim yayınlamış yarım düzine kitabım var ama hepsinin kalınlığı ancak bu kitap kalınlığı eder ki; 680 sayfalık, az-buz değil yani…
Sizi bilmem ama ben bu kitabı ancak bir haftada okuyabildim…
Şimdi başa dönecek olursak; beş mahkûm bir köpek bir de ben vardım kaçarken. (Yoksa siz kitap okurken kendinizi işin içine katmıyor musunuz? Ben kitap okurken; kitapta adı geçenlerle birlikte olduğum için her okuduğum kitapta bir de ben varım okuduğum her kitapta…)
Fırtınalı bir günde kaçmıştık garip bir balonla…
20 Mart 1865 akşamı saat dörtte, dev su çölü Pasifik üzerinde alçalışa geçmişti uçağımız (pardon) balonumuz. 4500 fite kadar yüksekte olan balonumuzun hızla düşüşe geçmesiyle üzerimizde ne var, ne yok, -iki bin altın dolar dâhil- hepsini aşağıya atmıştık. (Demek ki, can boğaza dayandığı vakit insan altın da olsa atabiliyormuş, vazgeçebiliyormuş…)
Rüzgârın hâlâ güneybatıya doğru sürüklediği balonumuz şafaktan beri birkaç yüz mil yol almıştı/alabilmişti. Bizler kasırganın sahile attığı profesyonel ya da amatör havacılar değil, cesaretleri sayesinde böyle olağanüstü bir şekilde kaçmayı başarmış savaş esirleriydik…
Şimdi üzerimizdeki elbiselerden başka çırılçıplak, bin bir sıkıntıdan sonra -hatta bir arkadaşımızın köpeğiyle birlikte balondan düşüp azgın dalgalara karışmasıyla bir daha kavuşamayacağımızı düşündüğümüz halde- tekrar hep birlikte yapayalnız, aç susuz bu esrarlı adada yaşama mücadelesini veriyoruz…
Gerçek hayatta da bu böyle değil mi?
İnsanlar dünyaya ilk geldiklerinde çırılçıplak gelmiyorlar mı?
Sonra hayatta kalmak için hep birlikte mücadele etmiyorlar mı?
İşte bizim esrarlı ada da onun gibi bir şeydi…
Jules Verne’ni, tâ çocukluğumdan beri takip etmeye çalışan ancak parası olmadığı için kitabından alamayan ve okuyamayan bir okuyucuyum. İlkokuldayken aynı okulda okuduğum bir okul arkadaş(!)ımın elinde görürdüm Jules Verne’nin kitaplarını. Arkadaşa gıpta ile bakardım ancak kitabından bana vermediği için -maalesef- okuyamazdım. O yüzden Jules Verne’ni okumak, içimde hep bir ukde kalmıştır.
Fazla okuma imkânını bulmadığım halde Jules Verne benim hafızamda bir denizci ve çocuk kitapları yazarı olarak kalmıştır…
Jules Verne’ni bir denizci ve çocuk yazarı olarak hafızamda kaydetmiştim meğer ergenler için de yazıyormuş (Esrarlı Ada’da olduğu gibi…)
Gerçi bir masal gibi yazıyor Jules Verne ama eğlenceli yazıyor…
Jules Verne, Esrarlı Ada’sında benim çocukluğumda dinlediğim masalların benzerini anlatmış/yazmış. Belki de bunun için hoşuma gitti. Ya da serde yazarlık olduğu için, ben de yazı yazma manyağı olduğum için.
Evet, yanlış duymadınız; tüm yazarlar ‘manyak’tır. Manyak olmayan bir insan yazı yazamaz, yazar olamaz. Zira bu kalınlıkta kitap yazmak hangi sabır taşını çatlatmaz ki…
Esrarlı Ada’ya tekrar dönecek olursam; bir haftalık tatil yaptırdı bana. Bir haftada okudum yani bir haftadır Esrarlı Ada’da yaşama mücadelesini verdim ve yaşadım.
Sanal âlemde de olsa maceralı ve adrenalinin hep yüksek dozunu yaşadım Esrarlı Ada’da…
Hâsılı; “Esrarlı Ada” sabırla okunması gereken bir kitap.