Bir aşk daha bitti diye yazmalı gazeteler,boş bir cadde ortasında ölen iki çocuktan bahsetmeli.Faili mechul katiller aranmalı heryerde.Robot resmimizi çizmeli polisler.Ve o sahil kenarında çekindiğimiz fotoğrafa benzemeli gözlerimizdeki hüzün.
Sensiz hayat nasıl yaşanır bir ben bilirim. Bir ben bilirim o acı çığlıklarla dolu hayatın ağır ağır geçişini.
Yüreğime dokunan yüreğin, bütün benliğimi kor kor yakacak ve içli bir kemanın tellerinde dile gelen nağmeler gibi yüreğim çaresizce sızlayacak.
Bügün gözlerinle buluşmak istemeyecektim. Bir zamanlar içinde kendimi gördüğüm gözlerde, görüşümü engelleyen bulutlar yaratmana rağmen tek bir damla yağmuru sensizlikle kuruyacak toprağıma çok görmeseydin eğer…
Sahiplerinin sahte eğlencelerini dilleri dışarıda izleyen evcil köpeklerle farkımızı düşünüyorum. Onursuz bir hayatın piyonları, utanma duygusu körelmiş canlı birer kukla..
-Ya korktunda ne oldu söylemedin ne oldun paylaşmadın ne oldu,
-Bak işte kül oldum ve üzerime basıp geçtiler...
Haberin var mı sevgili?
Boğazıma yıldızlar dökülüyor
Adını ağzıma alsam çölleniyor dudaklarım
Çatlıyor mecnun hüzünlerim
Bir yanım çöl, bir yanım Leyla benim
Hayatımın öyküsünü yazmak, hem kolay hem zor. Ben zor olanı seçiyorum. Her yürek sevgiyi tanıyamaz, ezilir, arayışlara girer. Çünkü sevgiyi bilmez, boşluktadır. Her insanın görevi: Kendini Geliştirmek Değil, Gerçek Benliğini Hatırlamaktır. Ses, sevgime susuyordu. Bu ben olamazdım. Kapı kapalıydı, amaç sadece anahtarı kilitten çıkarmaktı. Hoş geldin Hayatım, Beni
hayat sana ne sunarsa sunsun kabul et, ona şekil verecek olan sensin! Öyleyse sevgiyi oluştur.
Gelişen teknoloji asırlardır kör olan aşkın da gözünü açmayı başardı nihayet..
Şimdi, karların altında donmaya yüz tutmuş serçeler gibi üşüyorum yokluğunda sevgili. Yerde yok gökte yoksun, hangi takımyıldızının gözlerinde saklandın? Hangi gezegenin güneşsiz yamaçlarında bıraktın gölgelerini? Hangi cinlere perilere yedirdin o eşsiz hayalini rengini?
Niye aşık oldum ki sana... Ne güzel hayatımı yaşıyordum... Bencilce... Hesap vermeden... Özgürce...
Şakaklarımdan akıyor hasretinin alazları. Ayak uçlarıma düşen kangren geceyi kaldırıp yokluğunu yumrukluyorum sıvasız duvarlarda. Pervasızca yüzüme vuran yalnızlığın rüzgarları siliyor hasretinin kanla karışık terini
Aşk beyabanın koynundaki bir kuyunu dibinde cinin ikram ettiği bir bardak su çölde bol mu içmeden geçmek kolay mı? Bak önümde bir çakmak ve Winston light soft sensizliğim tek arkadaşım içmeden ayrılık kolay mı?
Olur da bir gün,beni hatırlamak istersen,uzaklarda arama beni.Aynaya bak,gözlerinin içinde hala parlayan bir ışık görürsen,işte o benim.
Simit kokusu, martılar, sigara, kağıtlar uçmak üzere hayallerimle... Birazdan denizin oratsında bulacağım kendimi ama bulamayacağım içimin ortasında seni.
