Annem aklýma düþüyor ve üzülüyorum. Son zamanlarýný tekrar hatýrlamak çok yýkýcý oluyor. Ýnsan hayatý ölene kadar öðreniyormuþ, ne yaþarsa yaþasýn hala yaþanacaklar vardýr, onu bekleyen. Annemin yanýndayken, hastalýðý boyunca yanýnda olabildiðimde ve o gitmeden önceki ziyaretimde þahit olduklarým film þeridi gibi dönüyor gözlerimin önünde. Bazý þeyleri þimdi daha iyi anlayabiliyorum ve bu beni üzmekten çok, farklý düþüncelere götürüyor. Ölüm hayatýn bir parçasý lakin ne kadar basit de olsa kabullenilmesi zor. Annemle, koþullar ve imkansýzlýklar yüzünden, geçiremediðim zamanlar yýkýmým, ancak ruhen hep yanýnda olmam, elzemim olmuþtur. Bir insaný hatýrlayýp düþünmek bile, onun için güzel þeyler dilemek, çok þeyi deðiþtirir, ölümden baþka...

Zaman deðiþim demek, herþey deðiþime boyun eðer fakat insanýn özü deðiþmez, neyse o'dur. Belki davranýþlarý deðiþir, mekan deðiþir, ruhu deðiþmez. Ýçinde bastýrdýklarý asýl mahküm eder insaný, baþka bir þekle sokar ve þekilden çýkarýr. Özgürleþmek ise insanýn elinde, ancak bütün bunlarýn tarifi yok, kolay yolu yok,bedeli var. Evrenin kanunu: ondan alman için bedelini ödemen gerek.

Çocukluðum çoðunlukla kitaplarýn arasýnda geçti, gerçekten çok güzel bir çocukluðum oldu. Öyle her dediðim ve herþeyim oldu anlamýnda deðil, hatta maddi zorluklarýn içerisinde, yapayalnýz bir çocukluktu. Onu güzelleþtiren kahramanlardý ve þanslýydým ki doðru kahramanlarým vardý: iyilik ve umut dolu. Kötülüðe hazýrlýklý olmadým, hiçbir zaman, hala þaþýrtýr beni kötülük, anlam veremem. Ve çocukluðumdan gelip kaybetmediðim
inancýmý bu hazýrlýksýzlýða borçluyum: bana kimse zarar vermez diye... Þaþýrýyorum, insanlarýn yaptýklarýna bakýnca, þaþýrýyorum ve sonra üzülüyorum.

Aklýma yýllar önce fransýzca dersine girdiðim 8. sýnýf öðrencilerim geldi: yýl sonu notlarý belirlemek için yazýlý yapýyorum ve masamdayým, bütün sýnýf karþýmda, herkesin ne yaptýðýný açýkça görebiliyorum. Kopya çeken bir öðrenciyi gördüm önce, dersin sonuna kadar bekledim. Herkes çýktýktan sonra onu bir bahane ile çaðýrýp farkýnda olduðumu ve üzüldüðümü söyledim ona, utanmýþtý. O masum utanç umarým hayatýnda bir þeyler deðiþtirdi, sýnýfýn ortasýnda onu rencide etseydim kinden baþka duygu veremezdim ona, farkýndaydým. Hayat benim için bu sýnýf gibi; herkes karþýmda ruhlarýna duygularýný giyinmiþ, çýrýlçýplak... Bu bana çok aðýr gelir bazen, insanlarýn arasýnda olmak istemem bu yüzden, onlarý farklý yüzleriyle görmemek için.

Ýyi eðitimim oldu, hem de çok iyi bir eðitim, hatta þu anki üniversite eðitimini sollayacak kadar. Bunu kendimi övmek için söylemiyorum, gerçek bu çünkü ve bu gerçeðe sahip olduðum için onur duydum, her zaman. Sadece bu konuda mütevaziliðimi korudum, bilirsin: insan kendi hakkýndaki gerçeklerin farkýndaysa kim ne derse desin, umurunda olmaz. Ýþte hayatýn bir gerçeði daha: varým diyebilmek için çok da mütevazi olmaman gerek, çünkü seni sömüren hep olacaktýr.

Yazmayý çok önemserim ve hep önemseyeceðim: þan þöhret için deðil, yaþadýklarýmý anlatmak için deðil: farkýna vardýklarýmla ýþýk olmayý seçtiðim için. Sevdiðim baþtan beri karþýdýr, yazýlarýmý internette paylaþmak konusunda, "kullanýrlar" diye. Ben ise kendimi bildim bileli bu konuda rahatým. Bir aný daha: lise 2'ydi galiba, yoo, belki de ortaokuldu: edebiyat öðretmenim birkaç kez rica etmiþti: "yazýlarýný, özellikle yazarlara, dergilere gönderme" diye. Sebebini sorduðumda. "kullanýrlar, ruhun duymaz" demiþti. Gülüp geçmiþtim, o zamanlar bile.
Bu gibi þeyler baþýma sýk gelmiþtir. Yýllar önce bir sohbet sitesinde bir arkadaþ itiraf etmiþti: "þiirini benimmiþ gibi gösterdim, þimdi sen'le karþýlaþýnca çok rahatsýz oldum" diye. Bu konudaki fikrim ne biliyor musun? O kelimeler, cümleler bana ait, benim ruhuma ait. Altýna ismini yazabilir bir baþkasý lakin bilecek onun olmadýklarýný, bununla baþa çýkmasý gerekecek, onun adýna üzülürüm...
Benim için kim ne düþünürse düþünsün, ne söylerse söylesin beni benden daha iyi bilemez sonuçta. Nitekim insan insaný tanýmayý öðrenemedi henüz.

Çocukluðum kitaplarýn arasýnda, ergenliðim ikilemlerin ortasýnda, sonrasý öðretilenlerin baskýsý ve hayatým olmazsa olmaz kaðýt kalem ile geçti. Yaþadýklarýmýn tümü benim kaçtýklarým, korkularým, isyanlarým, merhametim, arzularým, olmazsa olmazlarýmýn eseri. Ýþte bu da o güzel çocukluðumun öðrettiði: hayat kitaplarda yazýldýðý gibi deðilmiþ...C'est la vie...
Öðreniyorum yaþamayý, hala, lakin ders almýyorum, ruhuma sarýlmýþým, sýcacýðým.


eylül