Boþ sayfaya bakýyorum, gözlerim kamaþýyor. Zihnim patlayacak kadar dolu, sayfa boþ.
Bomboþ. Anlamý yok. Kelimelerim kaybolmuþ, çalýnmýþ, gitmiþ. Hangisiyse, umursamýyorum.
Çok fazla düþünüyorum, bazý durumlarda sakýncalý. Bu kendi fikrim deðil, öðrenilmiþ, yaþanmýþlardan olmalý. Nesilden nesile yayýlan virüs, diyebilir miyim? Ýster istemez ona bir kez yakalanýrsýn. O an farkýna vardýysan, kendinde olup, Sen sendeysen, kurtulursun. Çok da ciddiye alýnacak bir hastalýk deðil ve… benliðin ölümü kadar ciddi.
Hayat öyle bir þey. Önemsemezsin, önemsersin, herneyse… Sonuçta: umurunda deðilsin. O yaþanmak ve ölmek için var. Ýki noktalý yarýþ. Ýyiymiþsin veya kötüymüþsün, bunu tek bir vicdan umursar, hayat ise her þekilde devam eder. Bol seçenekli yarýþ sunar sana-seç beðen- seçtiðinle yol al, hayatý yaþa. Ne olduðunu, istediðini kendine göster ve o manzarayla veda et. Olsun. En azýndan kanýtýný görmek için fýrsatýn var. Kanýt sensin; dünya yýllarýnýn içindeki anlarýn. Kanýt yüreðin; duygu sarsýntýlarýn, depremlerin. Ýþte þimdi hayatýn onurun veya utancýn olur, yaþattýðýn ve yaþadýklarýn ile.
Gülümsüyorum. Yüzümden çok zihnimde belirir. Çünkü(sevmesem de çünküleri…). Farkýndayým,
bildiklerim umursanmaz, gördüklerim tarife gelmez, anladýklarým anlatýlmaz. Sadece gülümsüyorum.
Güçsüz olduðumdan deðil.

eylül