Seni dahil eder kendine. Sormadan. Her þey ayarlanmýþ. Bir düzen var, isteðe aykýrý. Sistemin içine düþmek, doðmak buysa, istekler geçersiz. Zaman, basamaklarý tek tek çýkýlan merdiven. Bedenin yorulsa da o istemezse duramazsýn.
Zaman bir ressam ise tuval sensin. Yaþadýðýn her an çizilir yüzüne. Unutmak üzere silinme vakti ayarlanýr hatýralarýn. Ýçinde yittiðin bir sis olur Zaman…

Uyanmayý beklersin.

Rüyalarýný kaybettiðini anladýðýnda aðýr, suskun teslimiyete kendini býrakýrsýn.
Kelimelerin yetersizliðine, ifadelere sýðmayan hislerine tutunup yok olmayý dilersin. Bir üþüme gelip yerleþir içine, gözyaþýn bile yanaðýndan soðuk süzülür ve sen ruhuna sýmsýký sarýldýðýnda hýçkýra hýçkýra aðlayarak uyanýrsýn.
Hayat, yaþanan, yaþanýlmayan tüm An’lar ile Zaman’ýn içinde.

Hayat, okyanusta devasa bir dalga misali gelir. Boðulur tüm sevincin; yalnýzlýðýna sýðýnýrsýn, miðferin, kutsal dokunulmazlýðýn olur.
Görünmez saatin tik tak sesinde salýnýr yüreðin, sanki tüm þarkýlar sana yazýlmýþ gibi, mutlusun. Küçücük ayrýntýlar bile seni gülümsetir, kahkahalar attýrýr, vakitli vakitsiz. Yaðmurda iliklerine kadar ýslanýp gökkuþaðýný bekler olursun. Kar ile örtünmüþ sokaklarda yürüdüðünde her adým atýþýnda çýkan gýcýrtýlý sesi bile özlersin. Oysa sen kýþ mevsimini hiç sevmezsin…
Yalnýzlýðýn üþümüþ bedeninin sýcacýk örtüsü, okyanusun ortasýnda güvenli ada, her daim seni terk etmeyen hayallerin olur.
Hayat ise; þýmarýk bir çocuk, talihsiz bir haber, meraklý bir komþu ziyareti ile ara sýra kendini hatýrlatýr. Zamansýz, küstah ve yalnýzlýða maðlup…

eylül